Eten
 

Ik wil graag reacties op dit verhaal, inhoudelijke wel te verstaan.
********

De krant, ze moest de krant hebben. Niet dat er ook maar iets zinnigs in zou staan, maar ze moest letters hebben. Zonder letters kon ze niet eten op de vroege ochtend. En het wás vroeg, nog geen half acht. Ze trok de krant naar zich toe en ging aan de tafel zitten. De boterham met abrikozenjam leek haar treiterig aan te grijnzen. "Ik ga je opeten, hoor," dacht ze. Daarna concentreerde ze zich op een artikel over drinkwater. Ondertussen at ze, terwijl ze er zo min mogelijk over na dacht, de boterham op. Zodra ze daar over na ging denken zou ze gaan kokhalzen. En dan kon ze het niet meer; eten. Maar gelukkig bood de krant vandaag voldoende afleiding en lukte het haar zonder enige moeite de hele boterham op te eten. Ze was trots op zichzelf.

Vierenveertig. De weegschaal was onverbiddelijk. Soms haar vriend, meestal haar vijand. Een week eerder had ze een halve kilo minder gewogen. Moest ze nu blij zijn? Ja, natuurlijk. Waarom was ze niet blij? Was het dan niet fijn dat ze normaal en gezond was? Waarom voelde ze nu die wrange teleurstelling? Wat was er mis met haar?

Zou ze...? Nee, toch maar niet. Zo'n honger had ze eigenlijk niet. Een vaag gevoel in haar buik, maar dat hoefde niet per se door de honger te komen. En ze had helemaal niet zo'n zin in die boterham. Als ze thuis kwam uit school zou ze wel een peer eten. Hadden ze nog peren? Ja, vast wel. En anders zou ze wel wachten tot het avondeten. Zo'n ramp was dat niet voor een keertje. Of zou ze toch maar nu eten? Ze moest immers sterk zijn, vechten tegen die stomme gedachtes van haar. Ze pakte de boterham en nam een hap. En ze kauwde... En kauwde... Waar was ze in hemelsnaam aan begonnen? Ze kon dit helemaal niet. Verschrikkelijke gedachtes kwamen er in haar op, gedachtes over hoe dat brood er nu in haar mond zou uit zien, gedachtes over... Stop! Het was te erg, zo moest ze niet denken. Dapper slikte ze de hap door. Iets minder dapper gooide ze de rest van haar boterham in de prullenbak.

Drieënveertig. Fout, heel fout, dat wist ze heus zelf wel. Morgen zou ze weer goed gaan eten. Dat had ze immers beloofd. En het kon geen kwaad twee kilo aan te komen, integendeel. Dan zou ze nog steeds een meisje zijn, maar ze zou zich misschien wat minder zwak voelen. En dat zou alleen maar goed zijn, toch? Toch...? Waarom voelde ze nu die triomf? Net alsof het zo moeilijk en intelligent was wat ze deed. Waarom was ze nu zo blij en opgelucht?
Wat was er mis met haar?

Hmm, die boterham was net opgegeten toch....?
Misschien iets als nog een boterham ipv die boterham ? Of zoiets...t was mij iig niet direct duidelijk

Uhm, ik mis een beetje de clou in je verhaaltje.
Ik weet ook niet wat je met het verhaal wilt, ik vind de hoofdpersoon iig niet al te snugger overkomen.
Verder vind ik de stijl ook niet echt iets, het lijkt meer een soort registratie van feiten dan een boeiend verhaal.
De boterham met abrikozenjam leek haar treiterig aan te grijnzen.
Beetje vreemde zin.

"Ik ga je opeten, hoor," dacht ze. Daarna concentreerde ze zich op een artikel over drinkwater. Ondertussen at ze, terwijl ze er zo min mogelijk over na dacht, de boterham op. Zodra ze...

Dit bedoelde ik dus aan het begin met 'registratie van feiten'.

Verder vind ik al die voorspelbabare vragen een beetje irritant en speelt de hoofdpersoon wel erg het naieve meisje.
Nou ja, misschien gewoon niet het onderwerp dat mij echt kan boeien, aangezien het al zo vaak en op zo veel manieren is beschreven, maar ik hoop dat je wat aan mijn commentaar hebt.

Niet al te snugger overkomen? :eek:

Volgens mij komt het verhaal gewoon niet zo bij jou over, maar dat geeft verder niets:o

Over die registratie van feiten heb je wel gelijk, komt omdat ik, toen ik begon, iets wou schrijven waarbij ik wou oefenen op de dingen beschrijven;)

Maar wel bedankt voor je reactie in ieder geval


Ow ja, en Chaucus: het is zeg maar de ene keer 's ochtends, en de tweede keer op een middag, begrijp je? Begrijp wel dat dat een beetje onduidelijk is:o

Ja, ik denk dat ik dat beeld krijg omdat ze zo onzettend veel vragen stelt.
Maar hoe wil je dan dat het verhaal precies overkomt?