SPOOKVERHALEN(op waarheid gebasseerd)
 

nou om effe een korte maar krachtige inleiding te geven over wat de bedoeling is van dit topic zoals dat me gevraagd is! :p
ik zou graag spookverhalen met jullie delen die op waarheid gebasseerd zijn....... dit is mijn verhaal at ik ooit gehoord heb en met eigen woorden een verhaal van heb gemaakt zodat het lekker leest........ :) ik hoop dat jullie hierdoor geinspireerd raken en je eigen verhalen post en of ervaringen! uit je naaste omgeving. (y) (y)

Dit verhaal ken ik van verschillende vrienden die indertijd aan de universiteit van Wageningen studeerden. Wageningen, stadje aan de rivier. De stad waar de capitulatie werd betekend. Stadje met groene uiterwaarden en uitgestrekte bossen. Een poort naar de Veluwe. Het verhaal dat er gaat is een oud verhaal. En hoe skeptisch men ook is, het wordt op z'n minst een beetje serieus genomen. Men bedenkt zich wel twee keer om alleen op pad te gaan. Op sommige avonden op sommige plekken. Je weet het niet.

Tussen Renkum en Wageningen ligt een fietspad. Het pad gaat door bosrijk gebied en het is er wat heuvelig. Overdag is het een typisch toeristische route waar men van de rust en stilte kan genieten. De zon schijnt dan fel door de bomen en op de grond tekent zich een dansende lappendeken af met prachtige kleurschakeringen. De muggen zweven als witte puntjes in wolkjes, en de zoetwarme dampen van de bossen ruiken er heerlijk.

Maar als de avond valt wordt het alengs stiller. De nachtelijke uren worden er het liefst vermeden. Omdat zovelen het verhaal kennen. Men zorgt ervoor dat men niet alleen fietst, als het echt niet anders kan. Mensen die alleen fietsen kunnen namelijk voor een sinistere verrassing komen te staan. Een duister geheim uit het verleden kan zich dan kenbaar maken. Een oude gebeurtenis, een collectieve schuldbekentenis die zich uit in een doodse stilte en een panische angst. Iets wat niemand meemaken wil.


Het pad ligt er verlaten bij en is slecht verlicht. Het enige wat je in de donkerste nachten ziet zijn de silhouetten van reuzen van bomen tegen een vaag oranje gloed in de lucht. Het zijn ook de achterlichten van andere fietsers die je volgt op het pad, bakens van licht die je niet uit het oog wilt verliezen, want wie er gaat fietsen op dat pad in de bossen krijgt al gauw te maken met een beklemmend gevoel. Alsof je wordt gade geslagen vanuit het duister, vanuit de eeuwenoude bossen. Je denkt misschien iets te horen boven het bulderende geruis van de bomen. Je kijkt en ziet niets. Ook al verwacht je iets. Iets angstaanjagends. De verbeelding is hetgene waarbij je je ongemakkelijk gaat voelen. En onbewust sla je al gauw een tandje hoger om wat sneller de bewoonde wereld te bereiken. Weg uit de klauwen van de onbestemde duisternis met haar primitieve wetten die een gezond menselijk verstand in luttele minuten tot complete wanhoop kunnen drijven.

Je kunt je misschien voorstellen dat als je jezelf een nuchter persoon acht, en je het idee hebt dat er iemand anders is in dat bos, en je dan vervolgens ook nog een jonge dame meent te ontwaren in het vale schijnsel van je fietslicht, dat je daar dan niet zo van opkijkt. Je vraagt je hooguit af waarom een meisje alleen zich op zo'n donker pad ophoudt. En als ze je indringend vraagt of ze een lift achterop mag dan biedt je dat aan. Vanuit een gevoel van hulpvaardigheid misschien. Of misschien stiekum ook omdat je met iemand erbij je gedachten een beetje kan verzetten.

Je hebt haar niet goed kunnen zien in het donker, maar je gaat een praatje met haar aan. En het meisje zegt dat ze er al een hele tijd stond, maar dat iedereen door reed zonder haar te helpen. Dat ze studeert in de stad en dat ze een lekke band had en dat ze behoorlijk bang was geworden in het donker. Bang dat er niemand meer zou langskomen, met kilometers voor de boeg. Niets bijzonders.

Maar als ze haar verhaal heeft gedaan kan het ineens stil worden achter je. Doodstil.

Je bemerkt dat je fiets lichter trapt, alhoewel je in eerste instantie denkt dat je bergaf gaat. Maar dat is het niet. In de verte zie je de straatverlichting van de bewoonde wereld al en je gaat zeker niet naar beneden. Je fiets zou eigenlijk een stuk zwaarder moeten trappen nu, om het gewicht van twee bergopwaards te krijgen. Je zou misschien wel moeten staan op de trappers. Maar niets van dat. Je draait je om en je ziet niemand. Er zit niemand achterop. En even denk je nog dat ze een stukje terug van de fiets is gesprongen en verder is gaan lopen, totdat je bemerkt dat warmkoude rillingen je nekharen doen tintelen.


Het is tientallen jaren geleden gebeurd. Zegt men. In de bossen was een kliniek, een gesloten inrichting voor psychiatrische patienten. Mensen die vreselijke dingen hadden begaan.

Een langsfietsend meisje kreeg op een avond een lekke band en stond moederziel alleen in het bos. Vanuit het donker hoorde ze krakende geluiden, boven het geruis van de bomen uit. Het leek op een beest dat takken vertrapte. Het moest een groot beest zijn. En het was een beest. Een man die zich aan de aandacht van het verplegend personeel had weten te onttrekken. Hij was het bos in gegaan. Hij had het kreupelhout onder zijn voeten horen kraken terwijl naar mos ruikende takken in zijn gezicht zwiepten en het ijskoude regenwater zijn wangen extra deden branden.

Hij had haar daar ineens zien staan en hij had haar een tijdje gadegeslagen. Zo goed en zo kwaad het ging. Een meisje dat tevergeefs probeerde passerende mensen aan te klampen. In doodsangst. Of ze asjeblieft een lift mocht krijgen. Maar de mensen lieten haar staan, daar op dat nachtelijk pad, in regen en wind. Haar lot was bezegeld, haar vonnis bekrachtigd. Haar ontzielde lichaam werd twee dagen later gevonden in de bossen. Vlakbij een vrolijk beschilderde damesfiets met een lekke band. Een eerste jaars studente.


Er zijn avonden dat de omstandigheden zijn zoals op die fatale avond, lang geleden. De hemel is dan bedekt met lage wolken die met dikke druppels jagen op alles wat zich buiten bevindt. De wind is guur en de bossen klinken als een beukende branding van een woeste zee. Mensen op de fiets hebben dan extra haast om thuis te komen.

Maar wie er in die uren stopt om te helpen wordt geconfronteerd met een vreselijk verleden. Een schuld. De schuld van allen die door zijn gereden toen. De schuld van allen die een meisje hulpeloos overlieten aan de angstaanjagende krankzinnigheid van een zwarte nacht. Een onherroepelijke schuld waaraan niemand zich kan onttrekken. Behalve dan door dat pad te vermijden.

:eek:

eeeuh... kan het niet iets korter en krachtiger? Is beetje lang verhaal om zo even door te lezen hoewel het best een heel interessant verhaal kan zijn...

Ik snap de logica van dat meisje niet zo.. :p

in groningen hebben ze ook zon verhaal. dat in het noorderplantsoen (park in de stad) soms een meisje is die vraagt of ze een lift van je krijgt. en dan zit ze achterop en als je dan omkijkt is ze weg.

mja

:s :D :D :D :D ;) :) ;) ;) :| :| :| :| :s serieus ik moet zoiets meemaken anders wil ik het niet geloven het zou te mooi zijn :) ;)

OMFG dat lijkt me echt zo eng :eek:

loesje

loesje was een vrolijk meisje van acht jaar. op een kwade dag kwam haar oude oma te overlijden, en op haar sterfbed vroeg ze het volgende: 'loesje... zou jij voor mijn pop willen zorgen, mijn mooie porcelijnen pop?'
'ja, grootmoeder, dat wil ik graag doen' haar grootmoeder gaf haar de pop, en zakte terug in bed, met een gezicht dat er opeens bevrijd en gelukkigf uitzag, terwijl ze al die jaren daarvoor vermoeid en uitgeleefd leek.
'zorg goed voor haar, en geef haar genoeg aandacht anders gebeuren er vreselijke dingen...'
'wat dan oma?'
'er gebeuren vreselijke dingen...' Oma was dood.

toen loesje later die dag thuis kwam, zette ze de mooie, fijne pop op de kast van haar slaapkamer, tussen de vele teddyberen en barbies. en daar bleef de pop, anderhalf jaar lang, zonder ooit een blik waardig gegund te zijn.
die nacht lag loesje in bed, ze werd wakker van een vreemde, enge stem, ergens uit haar kamer.
'Loesje... ik zit op de kast en ik heb een mes...'
loesje ging rechtop zitten, maar zag geen hand voor ogen in het diepe duister.
'loesje... ik zit op de kast en ik heb een mes...'
loesje schreeuwde alles bij elkaar, en haar vader en moeder kwamen de kamer binnen. er was echter niets, niets dat verdacht leek. het was vast haar fantasie, en ze moest maar weer fijn gaan slapen.
maar na een tijdje doezelen hoorde ze weer die stem: 'loesje... ik zit op de kast en ik heb een mes...'
weer gilde ze de buurt wakker, en haar vader en moeder kwamen weer binnen. echter, ze konden weer niets vinden, en ze besloten dat loesje dan maar een nachtje bij hen moest komen slapen

na een paar dagen, waarin de enge stem niet meer te horen was geweest, lag loesje weer in bed. ze dacht al lang niet meer aan de stem, nee, ze dacht aan roze pony's en zoete lolly's. en poppen, porcelijnen mooie poppen...
'loesje...ik zit op de kast en ik heb een mes...'
loesje schoot van schrik bijna haar bed uit, en gilde weer. ze gilde alsof haar leven ervanaf hing, en weer kwamen haar ouders binnen.
'kindje toch wat is er nu?'
'weer die enge stem mamma!'
haar ouders keken naar de kast. morgen, dan zouden ze al de teddyberen en poppen die erop stonden maar begraven, want hier was iets niet pluis.

de volgende dag ging loesjes vader naar een heuvel die twee kilometer buiten de stad lag. hij groef een vijf meter diepe kuil en leegde daar de volbepakte vuilniszak in. ook de pop van oma...

die nacht lag loesje weer in bed, ze sliep beter dan ooit, alsof er een last van haar af was gevallen. m,aar toen werd ze weer wakker...weer die stem

'loesje...ik zit vijf meter onder de grond en ik heb een mes!

loesje... ik zit vier meter onder de grond en ik heb een mes!

loesje... ik zit drie meter onder de grond en ik heb een mes!

loesje... ik zit twee meter onder de grond en ik heb een mes!

loesje... ik zit een meter onder de grond en ik heb een mes!

loesje... ik sta aan de rand van het dorp en ik heb een mes!

loesje... ik sta in je straat en ik heb een mes!

loesje... ik sta bij je huis en ik heb een mes!

loesje... ik sta aan de trap en ik heb een mes!

loesje... ik sta bij je kamer en ik heb een mes!

loesje... ik sta aan de rand van je bed en ik heb een mes!

loesje... ik sta aan je hoofdeinde en ik heb een mes!


DOOD

:eek: Sorry maar het bullshit-gehalte wordt me hier toch echt te hoog. Dit soort verhalen lijken me echt TE onwaar. Ik geloof het wel als ik het zie. *Als*

mijn oude poppen doen 's nachts anders heel vreemd...

de tering ... ik kreeg een koude rilling van dat verhaaltje over die pop ... en dat krijg ik niet vaak hehehe

het is het leukste als je hem op een jeugdkamp in het pikkedonker verteld, en dan het laatste deel ellenlang uitbreid en dan ineens keihard, maar dan ook keihard DOOD roept. tegen kinderen van 7.

Het was een benauwde windstille Nederlandse zomeravond. Ik had een lekke band, en had mijn fiets bij mijn vriendin laten staan, die zou ik de volgende dag met mijn vader wel op gaan halen. Op de fiets zou dit tochtje niet meer dan 20 minuten geduurd hebben. Ik voelde me kut, ik had het zojuist uitgemaakt met m’n vriendin.
Een stuk tussen Berlicum en Rosmalen gaat door een bos. Er staan een aantal grote huizen waar het licht al brandde. Met mijn discman op liep ik rustig, zo nu en dan bukte ik om een tak te ontwijken, en ik sprong over de sloot. Bruggetjes zijn voor mietjes.
Het begon al te schemeren toen ik langs de put kwam. Vroeger was die put geweldig, maar sinds Ringu, de originele versie van The Ring, ontwijk ik die liever.
Opeens hoor ik door het geluid van mijn discman heen een meisjesstem, ik kijk om me heen en ik zie hoe het touw dat aan een tak van een van de bomen op een neer gaat. Een straaltje koud zweet glijdt over mijn rug naar beneden waardoor mijn nekhaar recht overeind komt te staan. Ik loop snel door. Ik moet denken aan een gesprek dat ik ooit had met de vriend van een meisje uit mijn klas. Schommels die bewegen zonder dat er iemand in de buurt is. Dan hoor ik opeens dat meisje weer, wat ze zegt klinkt als een kinderliedje, ik zet mijn discman nog wat harder en ik skip verder naar een andere cd, een hardere.
Ik loop nu over een half bestraat pad, het is nu bijna donker, en in de verte zie ik de lichten van een van de grote huizen. Terwijl ik met de muziek begin mee te zingen zie ik in mijn linker ooghoek een klein figuur naderen, ik draai me om en ik kijk een in donker bos. Als kind vond ik het hier altijd leuk, maar nu waardeer ik de bomen een stuk minder. Ik wil zo snel mogelijk naar de weg, dan is het nog een klein stukje. Ik zet de muziek nog wat harder en ik ren naar het licht toe. Dan struikel ik over een steen, een steek gaat door mijn knie heen, duizelig blijf ik even zitten. Er komt bloed uit mijn broek gelopen.
Ik rol mijn broek omhoog en zie een wond, met de mouw van mijn T-shirt haal ik wat bloed weg. Het prikt, ik zet mijn tanden op elkaar, doe mijn ogen dicht. Dan hoor ik het meisje weer zingen, maar van veel dichterbij. Als ik mijn ogen open doe staat er opeens een meisje naast mij, ik schrik en kruip weg. Met mijn rug zit ik tegen een boom aan, en het meisje komt huppelend dichterbij. Dan gaat ze naast me zitten, ze legt haar hand op mijn been. Een heerlijk tintelend gevoel gaat door mijn been.
Dan springt ze op, kust mijn wang en rent dan weg. Ik blijf zo even zitten, ik kijk om me heen en besef dan dat mijn been geen pijn meer doet. Huilend sta ik op, ik besef dat ik gelukkig ben, ik haal diep adem en loop verder.

juist Zo wil het horen
by the way was dat laatste verhaal ech :| t gebeurd????

Ik ken dat pad wel wat hij bedoelt in zn verhaal, maar dat lijkt me nou niet echt een pad waar je zomaar kleine meisjes tegen komt om eerlijk te zijn..

Ik ken zelf ook nog wel een verhaal, ben er zelf niet bij geweest maar goeie vrienden van me hebben het zelf meegemaakt, ik zal wel kijken of ik er een mooi verhaal van kan schrijven.

ja.. dat is toch de bedoeling van deze topic..

mooi verhaal pOm. die kleine meisjes doen het goed he? ;)

'And my name is Chucky....' :o

nee, ze heette geen chucky. ik geloof iets van mariabella ofzo. of lilith. w-ticket. in ieder geval een goed kampvuur verhaal.

Mijn poppen doen ''s nachts hele andere dingen, vieze dingen, taboedoorbrekende dingen..... :eek:

ziek :D

Een Brabants boerendorp, zo'n beetje heel m'n leven woon ik daar al. Het is een mooi stukje Nederland. Lekker veel groen, uitgestrekte landerijen en in de zomer de zoete geur van koeiemest. Beroemd om haar klompen. Vroeger althans.
Het verhaal speelt zich plusminus 15 jaar geleden af. N. had een vriend waarbij ze in huis woonde. Ze woonden in een helft van een oud huisje op letterlijk een steenworp van het dorpscentrum. In de andere helft van het gebouw was een kroegje gevestigd. Natuurlijk ging e.e.a. gepaard met herrie, maar daar stoorde niemand zich aan. Regelmatig bleven we er overnachten als we weer eens op stap waren geweest. Dronken sliep je door de grootste herrie door.

N. is gevoelig voor dingen. In het huisje hadden zij en haar vriend een slaapbank in de kamer staan. Ergens anders in huis sliepen ze niet meer. De reden daarvan was dat dat de enige kamer was waar N. 's nachts niet continu wakker werd van vreemde figuren aan het bed.

Ze omschreef de figuren wel eens. Het waren elke keer dezelfde. Drie stuks. Soms kwam er maar eentje, soms stonden ze er alle drie. De kleding omschreef ze als ouderwets. Een soort uniformen als van soldaten, maar zonder franjes. Het was onduidelijk, de gezichten waren altijd het beste te zien. De voeten nooit. Twee jongere jongens en een oudere man. En het enige wat ze deden was.. staren. Met moedeloze gezichten. Dan werd N. weer wakker midden in de nacht, en daar stonden ze dan weer. Zwijgend en starend. Als het licht werd aangedaan verdwenen ze. Wanneer we bleven overnachten en we hoorden gekrijs wisten we weer hoe laat het was. N. is op een gegeven moment zo kwaad geworden dat ze ze heeft weggestuurd. Maar natuurlijk was ze als de dood voor die verschijningen. Wij sliepen er niet slechter door, niemand van ons had ooit iets gezien of gevoeld.

Zelf had N. er een verklaring voor. Ze kampt namelijk met een chronische ziekte. En op momenten dat het wat slechter gaat gaat ze meer van dat soort dingen zien. Ze gelooft niet in geesten maar wel in het waarnemen van bepaalde dingen onder bepaalde omstandigheden. Een beetje zoals de Chinezen het omschrijven: 'als je zwak bent dan komen de geesten'.

Het is 1990 en ik ga 's middags een kopje koffie drinken bij een stamkroeg in de buurt. De tent is niet open, maar via de zijkant kun je er altijd in. Er wordt druk geveegd door de uitbaters, die snel een kopje voor me inschenken. Ik ben niet de enige vroege gast, aan de bar zit een oude man. Het is een overbuurman, blijkt. We raken aan de praat over de kroeg waar we zitten. Dat was heel vroeger een paardesmidse, en daarna is het nog even een benzinestation geweest. Prachtig vind ik het, die verhalen van vroeger. Zit je aan de bar terwijl dik honderd jaar eerder op dezelfde plek de paarden werden beslagen.

Ik wijs schuin naar de overkant, naar het huis waar N. die figuren ziet, en vraag hem wat dat vroeger voor gebouw is geweest. Een smidse, zegt de man. Ik vraag hem of er bijzondere dingen zijn gebeurd, zonder te gaan beginnen over vage verschijningen enzo natuurlijk. De man aarzelt. 'Niets bijzonders, maar tegen het eind van de oorlog zaten er drie moffen verstopt.' Hij snuift. De oorlog. Een onderwerp wat duidelijk gevoelig ligt. Deze man heeft heel z'n leven in het straatje gewoond en dus ook in de oorlog. De 101 Airborne landde indertijd heel dichtbij, de Corridor liep door het dorp. De overgave van de Duitsers ging niet zonder slag of stoot. In de nadagen zijn er mensen gesneuveld. En wie weet wat er nog meer gebeurd is.

Ik heb het N. nooit verteld. Ze heeft het me nog wel een keer gevraagd, maar ik vertelde haar toen dat er niets bijzonders met het huis was. Gewoon, voor haar gemoedsrust. Intussen zijn we meer dan 10 jaar verder. Het huis is compleet gerenoveerd en er wonen andere mensen. Van binnen is alles veranderd. De oude man in de kroeg is al vele jaren dood, hij stierf een week na ons gesprek toen. Heel jammer vond ik dat, want ik had nog veel over ons dorp willen horen. De relatie tussen N. en haar vriend is al lang voorbij. Tijden veranderen.

Maar iedere keer als ik langs het huis rij moet ik er weer aan denken. En aan drie Duitse soldaten in de eindfase van een voor hen hopeloze oorlog. En wat er toen mogelijk is gebeurd. Het waren er bange dagen.


(y) (y) (y) :) :)

mooi verhaal.. alleen je leeftijd maakt het minder geloofwaardig :s

Op deze site staan nog meer verhalen. Zitten een aantal goede tussen. (y)

ik vind die verhalen allemaal erg intrigerend,maar ik twijfel vaak aan de echtheid (komt vast omdat ik nog nooit zoiets dergelijks heb meegemaakt) vaak worden de verhalen zo gedramatiseerd in het bestaan van "geesten" geloof ik,vind het allemaal intrigerend en onbegrijpelijk,weet iemand trouwens een site waarop foto's van "geesten" te zien zijn,en dan bedoel ik geen foto van mijn broertje met een wit laken over zich heen,maar foto's waar echt onderzoek of zo naar gepleegd is en waar geen echte verklaring voor te vinden is (zag laatst ook op discovery een documantaire over onderzoek naar foto's ze hadden zes foto's en bij een daarvan kon geen "normale" verklaring gevonden worden)

het volgende is niet een verhaal wat ik zelf heb mee gemaakt maar wat me moeder heeft megemaakt.

vroeger, zo'n 20 jaar geleden waren me ouders opzoek naar een huis voor hun 2-en. toen bleek dat mijn oma en haar zus gingen verhuizen van amsterdam naar almere zagen mijn ouders in het oude huisje wel een goede plek om een gezinnetje te stichten.

een aantal maanden later, als mijn ouders in het huisje zijn komen wonen en mijn oma en der zus alang verhuisd zijn heeft mijn moeder steeds last van geluiden die ze snachts hoord beneden in de huiskamer. het zijn geluiden van drukke mensen die aan het kaarten zijn ( althans dat denkt ze) en hoort ze geluiden vanstemmen en glazen.
in het begin gaat ze ervan uit dat het de buren zijn die een feestje hebben, maar als ze op een nacht naar beneden gaat dan hoort ze ineens niets meer.

later als ze weer naar boven loopt en ze komt boven aan heb het ze het idee dat ze bekeken word. ze draait zich om en ze heb het idee dat er iemand in het hoekje van de trap zit. ze doet het licht aan maar ze ziet nix.

de volgende nachten hoort ze telkens maar die drukte beneden in de huiskamer, en als ze me vader wakker maakt om te kijken ziet hij nix, en hij ziet ook nix van de verschijning bij de trap.
als ze de volgende dag later als me vader naar bed gaat ziet ze echt iemand zitten in de hoek van de trap. ze doet het licht aan en weg is de verschijning weer.

als me moeder de volgende dag naar me oma en der zus gaat vertelt ze het aan me oma. en die zegt dat zij prcies het zelfde heeft gevoelt. maar het aan niemand durfde te vertellen. mijn oma en der zus bleken dus prcies hetzelfde hebben meegmaakt.

als me ouders het huis uit gaan en naar almere verhuizen omdat me moeder er maar geen rust in kan vinden. horen ze achteraf van de buren dat er iemand vermoord is en dat het huis nog 2 jaar leeg heeft gestaan.

chukcy is cool .. maar ik heb een soort angst voor poppen .niet allemaal maar sommige man .. weet niet wat het is .. hou er niet zo van hehe

dat heb ik 's nachts met spiegels of spiegelende oppervlakten :S

ik heb een angst voor alleen door de tuin lopen in het donker... we hebben een hele grote tuin, en 's avonds moet ik daar altijd doorheen om mijn paard te voeren. ik ben altijd doodsbang om ineens een killer tegen te komen ofzo...


edit: ik geloof absoluut niet in god, dus of dat nou zo lekker helpt... :p

Als je bang bent kan je altijd op God vertrouwen, helpt echt (y)

En heel veel "spookwaarnemingen" komen uit het menselijke onderbewust zijn, dus het gevoel dat er iemand is enz.
had ik zelf ook es een keer, ik had s'avonds ruzie met mn ouders en ik liep toen boos naar buiten. Bij ons in de buurt is er een begraafplaats met een wandelpark er omheen. daar ga ik wel vaker heen als ik boos ben dus ook die avond. Maar daar is totaal geen verlichting en er gaan in het dorp van die verhalen rond dat je daar beter niet heen kan gaan. Maar ik was boos en ik moest afkoelen en ik liep dus door. gegeven moment gaat het pad de hoek om en dan wordt het stil en erg donker.
Ik liep daar en toen moest ik ineens aan die verhalen denken.
het koude zweet liep over mn rug. Ik ging wat sneller lopen en dacht dat ik iets hoorde en dat ik iemand zag in de verte. toen ik dichterbij kwam was het weg.
gelukkig ben ik een nuchtere hollander en dacht toen aan de woorden die de dominee eens gezegt had en dat was: Soms is angst een gebrek aan vertrouwen.
Dus ik stond stil en dacht aan God. Ineens werd ik rustig en dacht God is altijd bij me dus ik ben nooit alleen.
daarna liep ik verder en had nergens last van. ik hoorde soms nog wel eens wat maar dat bleek dan een vogeltje te zijn of zoiets.
Na een half uur wandelen was ik weer thuis.

Zo zie je maar wat we allemaal wel niet inbeelden. :)

Mooi gesproken!

ik hou niet van die soort poppen die als je ze achterover laat leunen hun ogen dicht gaan

Dat heb ik dus ook heel erg.

Ik ook, ben altijd bang dat er een geest of moordenaar achter me sta die ik dan in de spiegel zien.

ja dat hebik ook, maar dan met de bloedvrouw, zo'n stom verzinseltje waar je doodsbang van wordt als je een beetje zwakgeestelijk bent :(

vertel :D

Horror is niet goed voor me en spookverhalen ook niet. Ik heb de excorsist gekeken en ik doe af en toe nog steeds het licht aan. En als ik aan The Ring denk ook. Veel te eng voor me. :(

ok ik zal het verhaal ( of een van de duizenden varianten ) vertellen.

ooit, lang geleden, was er in engeland eens een mooie edele vrouw. zij had een erg gelukkig leven, en was erg rijk. op een dag maakte ze een bosrit met haar paard. het dier schrok van iets en schoot op hol, de vrouw werd tientallen kilometers meegesleurd door het bos, en de takken zwiepten in haar gezicht en maakten diepe wonden in haar wangen. ze viel, en was dood.

sinds die noodlottige dag gaat het verhaal de ronde dat als men drie keer 'bloedvrouw' in de spiegel zegt, als het donker is, men een verminkte bebloede vrouw achter zich ziet staan. wanneer men achterom kijkt is er echter niets. maar de bloedvrouw achtervolgt diegene, en takelt hen toe met een mes, of erger, snijdt hen de keel door...



tsja.

Stel je voor een meisje van 11(komt nu vreemd genoeg vaak voor) doet t zelfde als jouw, denkt aan god,ik ben nooit alleen en ineens staat r een man met n bivak muts achter haar en verkracht haar....dan heb je niks aan dat mooi verhaal .. toch?

en bovendien geloof ik nog sterker in sinterklaas dan in god. van hem kreeg ik tenminste nog kadotjes...

Dat verhaal ken ik ook! Alleen speelt het dan in het Noorderplantsoen hier in Groningen.. Helaas is daar geen inrichting in de buurt, maar verder is het hezelfde. Toen ik het hoorde van een kennis die het beleeft had en die ermee naar de politie was geweest, zeiden ze daar dat er toen die week nog 4 mensen waren geweest die daarvoor bij de politie waren geweest en dat dat meisje toen 5 jaar geleden vermoord was. Wel apart want het verhaal is verder precies hetzelfde.. Mischien is er toch iemand creatief geweest en heeft het ene verhaal gehoord en het ook in de andere plaats geintroduceerd zeg maar ;)

Oh hou op! Hier heb ik ook erg last van... :s Vooral als ik een enge film heb gezien. Meestal ben ik niet bang voor enge mannen of moordenaars maar wel ontzettend voor geesten, dat vind ik echt freaky.. Omdat je ze niet kunt zien zeg maar, en zomaar achter je kunnen staan (bij wijze van spreke) en met een moordenaar van vlees en bloed kan dit niet. Ik vond What lies beneath dan ook best wel een enge film :eek: en the mothman prophecies is ook zo'n film waar ik rillingen van krijg. Om maar niet te spreken van The others. Zulke films vind ik echt geweldig maar 's avonds in bed in het donker heb ik er spijt van dat ik ze heb gezien. :D

Wat bazel je nou allemaal :p je moet ook proberen niet half slapend naar een film te kijken, anders ben je banger dan als je klaarwakker bent.

Ik ben altijd bang om 's avonds de koelkast te openen en hem dan weer dicht te maken. Toch altijd bang dat er iemand naast me staat als ik hem weer dicht maak.

Te eng topic, voor dit tijdstip. En ik moest het natuurlijk weer helemaal lezen. :|

the ring keek ik om 12 uur 's middags, maar 's avond was ik als de dood voor me tv (die hangt boven me bed) :D Wat hou ik toch van dat soort film, heeft iemand nog een aanrader?

Een vriendin van me ging "the ring" kijken terwijl ze aan t oppassen was (sowieso al niet slim :D).
Dus ze zit n kwartiertje te kijken, gaat ineens de tv uit... :eek:
Nou ja... zij dacht: "ik zal wel op de afstandsbediening zijn gaan zitten ofzo". En ze zet de tv weer aan (vinnik al dapper :p). Kwartier later gaat-ie weer vanzelf uit :eek:
Bleek later dat die mensen een kinderslot op hun tv hadden zitten, waardoor de tv altijd na een kwartier vanzelf uitgaat, zodat de kinderen niet te lang tv kunnen kijken :D
Nou... Ik ben toch wel blij dat ik dat niet zelf heb meegemaakt... Vooral bij deze film...

Hm... vrij offtopic, sorry :o

- Dan moet je 3x Bloody Mary ipv bloedvrouw zeggen met een vierkante zwarte kaars in je hand. Of ik heb weer iets anders voor me. Maar dan word je ook achterna gezeten enzo. Met de zelfde gevolgen dus.

- Ook heb ik ook nog wel een (Naar mijn mening) best creepy verhaal. Wat ik dus heb mee gemaakt. *beetje spookachtig verteld*
Op een koude avond rond 11 uur half 12 zat ik nou gezellig met een vriend in een speeltuintje te praten enzo. Toen kwam het onderwerk Geesten enzo van toepassing. Na een tijdje over geesten verhalen te hebben zag ik ineens een klein meisje van rond de 7jaar in een witte jurk op de schommel zitten. Heen en weer ging ze. Ik dacht. Dit verbeeld ik me. Ik kon zo door haar heen kijken. Dus ik keek naar die vriend. En terug naar de schommel. En ja hoor. Ze zat er nog. Precies het zelfde, schommelend. En ik herhaalde het weer. Ik keek dus weer opnieuw. En toen was ze foetsie. Weg. De schommel ging nog heen en weer. Ik vertelde dit aan die vriend en die twijfelde of het waar was, of dat ik heb in de maling zat te nemen. En hij zei dat de schommel heen en weer ging door de wind. Maar er was geen briesje wind.

Oke. Dit is niet een verhaaltje dat ik zo van internet heb gehaalt. Nee, dit spreek ik echt vanuit mn hart.

Jullie moeten zelf weten of je het gelooft of niet.

ten eerste: ik zei, een van de duizende varianten.
ten tweede: na elk woord een punt maakt een verhaal niet spookachtig

OK een ander verhaal wat ik afgelopen zaterdag heb mee gemaakt ik kan het alleen niet zo mooi vertellen zoals jullie want ik ben totaal niet creatief met dat soort dingen.

Mijn tante is pas verhuist naar een ander huis hier in de buurt het is al een oud huis wat een half jaar leeg stond. Er zijn de afgelopen jaren vaak mensen verhuist en dat huis staat dus met enige regelmaat een paar maanden tot een half jaar leeg mensen blijven er vaak niet langer dan 2 jaar wonen. Er zijn mensen die zeggen dat het spookt in dat huis maar dat word altijd als een grapje gezegt en nooit echt serieus. Anyways afgelopen zaterdag gingen wij bij me tante op bezoek ff colatje drinken, 's avonds biertje erbij je kent het wel dus ik ging een beetje rond kijken en het zag er allemaal wel mooi opgeknapt uit ging ook ff op de bovenverdieping kijken mooie badkamer met een zeer riant bad dus ik dacht van hee als mijn tante weer op vakantie gaat dan ga ik weer vragen of ik op haar huis mag passen zodat ik mijzelf deze riante badkamer kan toe eigenen :cool: ik liep weer verder over de bovenverdieping en ineens gebeurde er iets heel vreemds echt binnen 10 seconden werd het ijskoud en dan dus net zo als in die films dat je van die wolkjes uit ademt. In de eerste instantie dacht ik dat het lekker aan het tochten was maar ineens hoor ik achter een kamerdeur een sooi herrie als of er een kast met servies om valt ofzo dus ik denk nou dat is de vriend van me tante die er een puinhoop van maakt dus ik trek die kamer deur open om even de kijken of alles goed gaat daar maar die kamer was dus helemaal leeg helemaal niks noppes nada wel voelde ik een koude bries en was het in die kamer nog kouder en op dat moment kreeg ik een soort van angst gevoel over me heen en leek het me erg wijs om naar beneden te gaan. Beneden het hele verhaal verteld. Mijn tante begon al te lachen en zei al dat ik haar niet bang kon maken maar ik bleef volhouden dus ging ik samen met haar naar boven en de hele verdieping was gewoon huis temperatuur en mijn tante stookt het nogal warm en ook in die kamer was het gewoon warm en die bries kon ook nooit uit die kamer gekomen zijn want het raam zat dicht en er waren net overal isolerende ramen met dubbel glas ingezet. Mijn tante dacht dus dat de herrie die ik hoorde van zolder kwam dat daar mischien iets was omgevallen maar ik weet gewoon heel zeker dat het geluid uit die kamer kwam. We hebben niet op de zolder gekeken ik ben verder beneden gebleven maar ik voelde me niet op me gemak. Overigens jammer van dat grote bad had daar graag in willen liggen maar dus niet in dat huis.

hmm vet :D ik wwon zelf in wageningen en ik had het verhaal nog nooit gehoord ofzo... ik weet wel dat het een pad is waar niemand graag komt (het zwarte pad).. wat koel om zo te lezen :cool: ik wist ook helemaal niet dat er een gesticht was in wageningen :confused: zo leer je nog es wat