Scholieren.com forum - frustraties (verhaaltje)

Frustraties

Mijn spieren verstrakken. Ik probeer totale desinteresse uit te stralen, hetgeen altijd weer moeite kost als je hele lichaam en geest op knappen staat. Als volgens een vast schema start ik mijn op yoga gebaseerde uitschakelingprocedure. Oren afsluiten! Oren afgesloten. Hersenen uitschakelen! Hersenen uitgeschakeld. Gevoel uitschakelen! Gevoel uitgeschakeld.
Ik probeer mijn spieren te ontspannen en mijn grip op het scherm te heroveren. Langzaam vormen de letters weer woorden. ‘Ik spreek tegen je! Waar zit je?’ lees ik op mijn msn schermpje.
Goede vraag, waar zit ik? Ik zit op mijn eigen mooie eiland. De zon lacht naar me en de palmbomen buigen in een zacht briesje beschermend over me heen.
Maar steeds vaker merk ik dat de zee een serieuze bedreiging vormt voor mijn paradijs. De dijken die ik met veel inspanning zorgvuldig heb gebouwd, brokkelen steeds verder af en de zee wint terrein.
Ik ben moe, ik heb geen zin meer me te verzetten tegen het water dat keer op keer toch sterker blijkt te zijn. Ik heb geen kracht meer op de oude afgebrokkelde fundamenten nieuwe dijken te bouwen. Langzamerhand zal mijn eiland via het moerasstadium toch in oceaan veranderen.
De eerste keer dat ik de plassen constateerde schok ik verschrikkelijk. Ik haat de zee niet alleen, ik ben ook bang voor hem, bang te verdrinken in de zwarte diepten van kwetsende woorden. Ik heb leren zwemmen, maar de zee heeft nog altijd de langste adem. Nu constateerde ik dat het water zich niet alleen buiten de nog veilig hoge dijken bevond maar ook daarbinnen, in mij. Mijn eiland, ik, bevatte ook hetgeen ik zo verafschuwde. Ooit was het land uit de zee herrezen, maar had de zee dan toch in de kern, het wezen van het land, zijn sporen achtergelaten?
Ik kan niet meer, ik kan niet meer vechten tegen het water dat niet alleen van buiten aan me kluift maar ook van binnen zijn weg naar buiten vreet om me dood en uitgehold achter te laten.
Ik sluit de computer af en loop naar mijn kamer, om te verbergen dat mijn uitschakelingprocedure nog niet perfect is. Het water wat mij keer op keer zo kwelt stroomt naar buiten.