Verlangen
 

Eeuwige, nobele ridders
kwamen langs. En als
bloembollen waren de
hoogheden, zo rijp.
Wintergekraak, zoals de
zwakke vijand onder
de sterke paardenhoeven,
niets de vrezen.

Enkel de lente, nog zo ver weg.

Hmm, dat woordje eeuwige zit me een beetje dwars met betrekking tot dat idee van het verlangen naar lente. Ze zijn niet eeuwig toch? Of snap ik hem niet goed?

Verder vind het het statige taalgebruik mooi, het komt goed over, alleen je afbreken van de regels vind ik een beetje apart, het leest niet zo lekker vind ik.

niets de vrezen...(speciaal taalgebruik?)

Vind het een bijzonder gedichtje(zo lees je ze niet vaak!); maar ik wil meer lezen.

oh dat is erg slordig ja, ehm...dat moet natuurlijk gewoon 'te vrezen' zijn....I'm sorry!
De uitleg van eeuwig: de ridders kwamen langs, dus zijn ze er niet meer, maar eeuwig wil eigenlijk zeggen dat ze er toch nog wel zijn, ergens.
Achterliggende gedachte daar weer van is eigenlijk dat de borrelende, opkomende 'oorlog/veldslag' die ik in dit gedicht wil beschrijven geen geschiedenis is. Of wel geschiedenis, maar t blijft zich maar herhalen. Daarbij staat winter voor oorlog en lente voor vrede.

Hoop dat ik mezelf een beetje duidelijker heb gemaakt op deze manier, in ieder geval bedankt voor de reacties!