Heb ik het zelf in de hand?
 

Hej alllemaal,

Ik heb gister met een van mijn vriendinnen gepraat, over mij. Ik heb haar van alles verteld, het luchtte enorm op. Ik heb haar verteld over mijn afschuw van jongens, over am, over mijn vader. Ik heb gescheeuwd, gejankt. Het was goed om er weer eens over te praten, maar toen ik uitvertelt was, gaf ze me een reactie die ik eerlijk gezegt niet van haar verwacht had.

Ze zei ten eerste dat ik het zelf in de hand had. Ik was tenslotte diegene die overgaf, die amt. Dat deed ík, ik veroorzaakte het zelf volgens haar. Het tweede wat ze zei, was dat het tussen mn oren zat. Ze gaf hierbij een voorbeeld: "Als ik denk dat ik hoofdpijn heb, krijg ik het ook. dus als jij denkt dat je zielig bent, en dat je jezelf moet straffen, ben je ook zielig, en moet je jezelf ook straffen." Ze zei dat ik het zélf kon stoppen als ik wilde.
Dat het riagg me daar niet bij zou kunnen helpen, ik moest het zelf uit mn kop krijgen.
Ze zei, het is zo gemakkelijk om eruit te raken, daar hoef je je niet zo voor aante stellen hoor!

Nou heeft ze er natuurlijk wel gelijk in dat ik het uiteindelijk zelf uit mn kop moet krijgen. Maar ben ik dan echt zo stom bezig? heb ik het echt zelf in handen? <Moet ik me niet zo aanstellen? Ik heb al zovaak geprobeerd te stoppen, maar het komt steeds weer terug. Ik weet niet wat ik ervan moet denken... Ja, natuurlijk ben ik het diegene die amt, en diegene die overgeeft, maar heb ik het ook zelf veroorzaakt? Kon ik er destijds toch iets aan doen, om het drinken van mijn pa te stoppen? Heb ik mn wereld echt zo negatief gemaakt, heb ik dat werkelijk allemaal zelf gedaan?

Ik weet het niet meer, ik weet niet of ze gelijk heeft... Zit dit echt allemaal tussen mn oren?...
xx een vragende nijn.

*hoop voor je dat deze blijft, want am ligt gevoelig hier zoals je weet*

Alhoewel ik zelf geen ervaring heb met am ben ik inderdaad van mening dat je gewoon moet kunnen stoppen. En hierbij kan een psycholoog je wel degelijk helpen.

Je negatieve wereld is iets subjectiefs, probeer hem positief te maken..

Succes!

ik denk dat am een manier van fysiek uiten van wat psychisch pijn doet is. Psychische pijn is meestal niet je eigen schuld

Als je psychische pijn wil oplossen en weg halen, is het meest beproefde middel tot nu toe praten en verwerken geweest. En de meeste mensen kunnen dat niet zelf, maar hebben daar een psycholoog bij nodig.

Dat doe je dus niet alleen, maar samen met een professional en mensen die je steunen.

Ik denk dat de manier waarop je handelt (wel/niet overgeven,
wel/niet am'en) de gevolgen zijn van dingen/gebeurtenissen enz.

Op de manier waarop je met dingen omgaat heb je wel degelijk
invloed, op de redenen waardóór je de keuze 'moet' maken om wel of niet goed met dingen om te gaan kun je vaak vrij weinig tot niets doen.

Als ik het zo lees, vind ik dat die vriendin het wel erg zwart
wit stelt. Ja, je maakt zelf de keuze om bijv over te geven,
maar dat doe je ook niet voor je lol, en ik denk ook dat als
er in jouw ogen nog een andere optie was, je dat ook zou doen...

Bovendien denk ik ook dat hulp (het riagg dus in jouw geval)
zeker geen overbodige luxe is. Uiteindelijk ben jij idd degene
die haar problemen moet zien op te lossen, maar betekent
dat dat je er niet bij geholpen kan/mag worden? Ik zie niet
in wat er mis is aan mensen die je een stap (of meer) de
goede weg op kunnen helpen.

Als de keuze tussen het 'goede' en het 'slechte' werkelijk
zo makkelijk was als zij het stelt, denk ik niet dat jij voor
het 'slechte' had gekozen. En ik denk daarom ook niet dat
je zo makkelijk de knop om kunt draaien en het 'goede'
kunt doen.

...En als ik zo vrij mag zijn om een conclusie te trekken;
ik denk ook niet dat jij en alleen jij ervoor hebt gezorgd
dat de dingen zijn zoals ze nu zijn. Er zijn nog zoveel
meer dingen die invloed hebben, en die 'mag' je ook niet
vergeten denk ik.

Het drinken was/is een probleem van je vader, en dat is ook
iets wat hij, en alleen hij op kan lossen, evt met prof. hulp
ed. Probeer ajb geen schuldgevoel hierover te creëren... Want
al had je nog zoveel gedaan en het zo graag gewild, zo lang
hij niet wil(de)/kan (kon) stoppen, lukt het nou eenmaal niet.

pfieuw! zo'n reactie had ik ook niet verwacht eerlijk gezegd, maargoed...

Het zit inderdaad wel tussen je oren, dat zit het bij mij ook, maar dat wil niet zeggen dat dat het allemaal maar makkelijker maakt. Voor iets lichamelijks kan je 1: ervoor uitkomen en er dus beter aan werken en 2: vaak een pilletje krijgen en het is over. Noiu, I wish dat je hiervoor een pilletje kon krijgen en tadaa! alle problemen opgelost. Ik vind dus niet dat jou vriendin terecht heeft gereageerd, maar wie ben ik om daarover te oordelen.

Dat jij je gevoelens uit hoe je ze uit ligt deels aan jezelf, jij bent degene die met dingen in je omgeving om moet gaan, en simpel gezegd is het aan jou HOE je er dus mee omgaat. De juiste manier kiezen is nou eenmaal niet altijd even makkelijk. Maar als bepaalde dingen van buitenaf er niet waren geweest, had je die verkeerde manier van uiten nu wellicht niet gehad. daarom denk ik niet dat je kan zeggen dat het alleen aan jou ligt.

Je zou bepaalde dingen moeten verwerken, en daarbij kan een instantie als Jeugdzorg of het Riagg best helpen. meis, dit is veel te moeilijk om alleen te doen... MAar uiteindelijk ben ij wel degene die alles in de hand heeft, en niet zo'n hulpinstantie.

hele dikke knuf! wen

Dat je het zelf in de hand hebt, betekend niet dat je wat aan de situatie van je vader had kunnen doen. Jij beslist zelf voor een heel groot deel hoe je met dingen omgaat, dat is hetgene dat je voor een groot deel zelf in de hand hebt. En psychische problemen zitten tussen je oren. Maar dat maakt het niet minder erg of minder moeilijk of wat dan ook. Misschien kun je idd het beste hulp zoeken (als je dat niet al gedaan hebt). Professionele hulpverleners kunnen mensen vaak best helpen dingen op een rijtje te krijgen en je leren je gevoelens op een andere manier te uiten. Zij kunnen mensen vaak uit het vicieuze cirkeltje krijgen. De rest zul je idd zelf moeten doen. Ze ziet het idd wel een beetje zwart-wit, dat ben ik wel met Quiana eens. Maar op zich denk ik dat ze met dat je kan stoppen als je wil op zich wel gelijk heeft...als je echt wil stoppen, dan kan dat ook, denk ik.

Ja, je hebt het zelf in de hand. Voor een deel athans....

Je zult je leven op orde moeten krijgen, de oorzaken van jou zelfbeschadiging moeten achterhalen. Daar zicht op krijgen, je zelfbeeld aanpakken, kijken naar wat de moeite waard is. Positieve dingen zoeken, en niet teruggrijpen op iets dat je leven vernietigd en je kapot maakt.
Afbreken is zoveel gemakkelijker dan opbouwen. Het kost je geen energie, je kunt opgaan in je drang tot vernietiging en destructie. Als je écht wilt, kun je je probleem aanpakken. Zorgen dat je geen mes meer in je arm hoeft te zetten, je kunt het zeker overwinnen. DAar is zeer veel moeite en inzet voor nodig. Maar het kan. Nog elke dag heb ik de neiging tot am, maar ik doe het niet. Twee opnames later, en 4 jaar hulp. maar het kan

Veel succes
liefs SW