Eindelijk
 

Zachte muziek
in de blauwe kamer
waar de ruimte steeds
kleiner wordt en mijn hoofd
steeds voller en voller als buiten
de bomen heen en weer zwiepen gekweld
door de storm die hagelstenen tegen de ruit smijt
en het raampje dicht terwijl mijn gedachten verstijven
bij de aanzwellende ruis van het wilde water stroomt onvermijdelijk
naar de afgrond en ik hoop en ik vecht en ik denk dat ik schreeuw maar
niets en toch niemand die ooit hoort of ziet wat ik denk en voel en wil
om te strijden lost op in stilte als ik
val

Mooi hoor!, je grijpt.
Allereerst heb je leuk gebruik gemaakt van de uiterlijke vorm van je gedicht; daarmee bouw je het geheel heel mooi op. Je laat de zinnen spelend in elkaar over lopen; dat vergt wat leestechniek van de lezer, leuk!.(erg passend bij de inhoud)
Er klinkt veel onmacht en eenzaamheid uit.

Dreamerfly.

Hmm, erg sterk geschreven met beschrijvingen en met die vorm. Door geen leestekens te gebruiken lees je het echt in een adem door, waardoor het een beetje wanhopig overkomt ofzo, in ieder geval gepassioneerd. Mooi, heel mooi :) .

Eigenlijk was die laatste zin nog wat langer, maar dan paste het er hier niet meer op. Aan de inhoud is niks veranderd in elk geval.