Het laatste...
 

Erg mooi,
vooral;

Ik was alleen, maar opnieuw geboren,
tussen de koude aarde en het gras.

Iets kils, al komt het weer samen. Helder maar vol van klank.
Mooi!

heel mooi, MAAR, ik vind dat er iets niet helemaal klopt. De mooiste zin -die van dat geboren worden en alleen- wijst op een nieuw zuiver, ALLEEN begin. Begin dan ook niet over veiligheid in iemand anders zn armen. als je die tweede persoon nu uit je gedachte bant en herschrijft, is het een prachtig stukje -voor mij althans- over iemand die NA een relatie alleen wil zijn en zichzelf ff zuiver wil opstelle, simpel gezegd: die twee mooiste zinnen daar volstaan voor mij al, voorafgegaan door dat beeld van het met lucht verstrengeld zijn. Liefde die haar weg trugvind zou je sneller kunne linken aan de kille straatstenen, en laat die bergen en dalen voor mijn part weg... zoals altijd staan bergen en ook dalen het succes van vele dinge in de weg, zo ook bij jou vind ik;)

Ik denk dat de essentie niet geheel over komt in dat geval, dit is dus niet een gedicht over persoonlijke sterkte, met de eerste strofe beschrijf ik slechts dat de liefde me terug heeft gevonden, na al die tijd alleen zijn, en dat bouw ik uit naar een laatste strofe waarin ik blij ben met mijn liefde op dat moment, maar dat het altijd later word dan dat moment, kortom dat ik mijn hoop niet vasthou aan deze liefde.
Ik vind het een aardige intepretatie maar hoe mijn woordgebruik ook mag zijn, ik zie er geen andere verklaring in.

Vooral de opening vindt ik beeldend en erg sterk!

Al mis ik enige ritme, ik vind de verwoording in je/dit gedicht Sterk!. Leuk, spelend gebruik van rijm, mooi inhoudelijk beschreven, niet te expliciet, mooi geheel. Het laatste, vatte ik niet helemaal, maar door je uitleg wel.