Veel onbegrip qua geestelijke gezondheid?
 

Ik merk dus vaak dat mensen zeggen van: Goh, die pillen moet je niet slikken, want je kan het heus wel!
Mensen begrijpen de ernst niet zo goed. Mensen zien een geesteziekte als een oplosbare ziekte, terwijl het net zo chronisch kan zijn als een nierziekte en een zwak hart. Alleen zul je geen organen van een ander in je lijf kunnen krijgen. Mensen met een nierziekte moeten pillen slikken om hun nier aan de praat te kunnen houden, mensen met een geesteziekte moeten medicatie slikken om bijv. hun hersens een stof te geven, die ze niet zelf aan kunnen maken.

Kennen jullie zulk onbegrip ook? En wat vinden jullie daarvan?
Of vinden jullie ook gewoon dat mensen met geesteziekten zichzelf maar een trap onder de kont moeten geven en zichzelf vrij moeten pleiten van medicatie?

Ik denk dat mensen die medicatie slikken dat zeker niet voor niks doen. Geesteziekten moet je niet onderschatten, maar ik denk dat veel mensen die doorhebben wat het nou eigelijk is en wat ze er mee moeten doen. Ze begrijpen niet wat je voelt en waarom het zo lang blijft zitten.

los van het wel of niet gebruiken van medicijnen, weten de andere mensen er gewoon niet veel van.
die denken direct aan :
doorzetten
kom op
je kunt het best
stel je niet aan

zonder eens na te denken hoe het voor die persoon is, ze verdiepen zich niet in de materie en denken direct of snel aan aanstellerij wat zeker niet zo is.

onbegrip is een grote last, helaas.

Neej, ik herken dit niet. In mijn omgeving krijg ik echt alleen zeer begrijpende reacties. Er heeft nog nooit iemand gezegd dat ik me niet moet aanstellen.

Ik had wel verwacht dat toen ik ziek werd ik negatieve reacties zou krijgen, maar iedereen was zeer begripvol. :D

d'r zijn altijd wel mensen die vinden dat je aanstellen. Of mensen die vinden dat je geen medicijnen moet slikken. In principe is medicijnen ook geen oplossing, maar kan wel als hulpmiddel gebruiken, als een van de eerste stapjes zeg maar, de rest zal je idd toch echt zelf doen.
In m'n omgeving merk ik ook wel, dat de ene er wel achter kan staan en de ander weer niet. En dat kan soms vervelend zijn omdat je er niet op zit te wachten dat er ook nog eens andere mensen negatief gaan lopen doen over je leven.

ja, idd. Ik gebruik mn medicatie ook als hulpmiddel. Ik volg daarnaast therapie bij mn psych (iets met het herstructureren van mn hersens of zo:p) en in mn leefgroep ben ik ook therapie aan het opstarten (RET).

Vroeger wilde ik nooit meicatie, totdat ik merkte dat het van groot belang was bij m'n therapie.

Mensen die over te weinig kennis (over het probleem, maar ook
over de persoon) beschikken, en er weinig tot geen ervaring
mee hebben zullen er vaak wel (te) makkelijk over praten en
denken...

Ik denk dat je 'gewoon' moet proberen je er weinig van aan
te trekken, je slikt die pillen niet voor niets, en ik denk dat
jij (en de arts(en) van wie je die pillen krijgt voorgeschreven ed?)
er een heldere kijk op hebben dan 'zomaar' iemand die er
minder vanaf weet ed...

En of medicatie nodig is, verschilt per persoon en proble(e)m(en)
waarvoor het nodig is lijkt me... Alleen medicatie is vaak geen
oplossing, maar het kan soms zoveel schelen/helpen...

Ik denk iig niet dat je kunt zeggen dat mensen met geesteziekten ed zichzelf maar een trap onder de kont moeten
geven oid... Iig niet met dit denk ik.

Ik ben dolblij dat medicatie bestaat. Anders zat ik nu nog steeds met een paranoide vader.

Toch als het zonder medicatie kan, zou ik het doen. Tegenwoordig is haast overal een pilletje voor en voor een aantal mensen is het gewoon een snelle oplossing zonder echt aandacht te geven aan het probleem. Zoals een dokter die al een recept schrijft als je binnenkomt. Ik vind medicatie geweldig, zolang het een hulpmiddel is en niet als wondermiddel gebruikt wordt.

Hej!!!

Ja ik ken het wel. Maar dat komt vooral omdat mensen het niet snappen, ze maken het zelf niet mee en hebben ook geen idee hoe het voelt om een psychische ziekte te hebben. Als je een lichamelijk probleem hebt kunnen mensen zich vaak nog wel indenken hoe het zou voelen om zoiets te hebben, vaak worden dat soort mensen eerder als zielig gezien en krijgen ze veel steun van de omgeving.
Psychische problemen worden vooral als raar en onbegrijpelijk gezien. Das wel balen, want af en toe wil je er ook eens met andere over kunnen praten en wil je niet dat mensen denken dat je gek bent enz, maar ik denk dat het niet anders is!

Ik denk dat er rondom de hele psychiatrie en geestelijke gezondheid een hoop onbegrip en onduidelijkheid is. Over opname is een ziekenhuis is bijvoorbeeld veel meer bekend dan over opname in een psychiatrische instelling. Mensen vinden dat veel vreemder en reageren dan ook heel anders.

ja ik ken dit onbegrip en kan er erg boos om worden.
mn vader zei namelijk een keer over een collega met een postanale depressie na een aantal maaden dat ze nu niet meer moest zeuren en weer aan het werk gaan. ik vond dit heel erg want hij had duidelijk geen idee hoe erg het kan zijn. ik durf er zelf ook niet mee aan te komen als ik me lang verdrietig oid voel

en wat als je niet zonder medicijnen kan, omdat je een chronische serotonine tekort heb.
persoonlijk zie ik het niet als hulpmiddel, aangezien je het altijd moet gebruiken

Tsja je hebt helemaal gelijk. Als je ziek(verkoudheid), been gebroken of in een rolstoel zit dan zien mensen dat je ziek bent of iets hebt. Maar met geestelijke dingen ziet men dat niet. Als je bijv. aan AM lijdt en je hebt altijd lange kleren aan zien mensen niet aan je dat er iets is en snappen dan ook niet als je je niet lekker voelt. Vaak is het ook zo dat je de ene keer vrolijk bent en de andere keer down(nee niet manisch) dan is er ook vaak onbegrip zo vab: die stelt zich weer eens aan. Mijn pa is dus overspannen en een man bij hem op het werk heeft decubitus(een wond dat komt door drukplek hij zit nl. in een rolstoel).
van mijn vader vonden ze maar dat hij moest doorwerken terwijl die andere man alle steun en begrip krijgt omdat hij ziek is.
Mja niet ieder1 snapt hoe het is om een "geestelijk aandoening" hebben. Khoop dat jullie mijn verhaal nog een beetje snappen ;)

het is inderdaad zo irritant.... ik ben depressief geweest en heb nog wat dingen in mijn hoofd die er niet uitgaan. ze komen voort uit onzekerheid en ik zit er al 5 jaar mee nu. bijvoorbeeld dat ik zeker weet dat mijn vriend mij gaat verlaten, vreemgaat of hoe dan ook weggaat. dat idee heb ik altijd.... en wanneer hij er dan met me over praat wordt hij soms boos omdat ik dat nog steeds denk.... het lukt me gewoon niet, ik moet het uit mijn hoofd bannen. ik wil niet dat ik zulke dingen denk, maar toch komen ze stiekem mijn hoofd binnen.... geen idee wanneer het weg gaat, is een kweste van tijd waarschijnlijk...:(

oneens, geestesziekten kun je zelf wel oplossen, lichamelijke ziektes niet.

Verlicht mij.

ja vertel eens, zou een wonder zijn.

tuurlijk herken ik dat onbegrip. ik moet zeggen dat ik zelf ook heus wel eens denk van: ach joh, stel je niet aan. dat komt gewoon doordat ik me niet voor kan stellen hoe het is om geestelijke klachten te hebben. en dat is niet eerlijk, dat weet ik ook. maar iedereen moet alles van meerdere kanten kunnen bekijken. maar helemaal snappen, doen 'gezonde' mensen het nooit. *gezonde als in: geen klachten.*

veel lichamelijke ziekten 'los je zelf' eigenlijk ook op. Medicatie e.d. is er ter versnelling of om het makkelijker te maken, maar je lichaam fixt het zelf.
Zaken zoals kanker echter, kun je niet zelf oplossen. Ik geloof niet dat er een psychologische 'kanker' bestaat. Kom maar met een voorbeeldscenario waarvan je denkt dat die niet 'oplosbaar' is.

Naar mijn weten geven psycholigshce therapien 'mijn idee' slechts gelijk.

Jij denkt dus dat alle psychische dingen zijn op te lossen of begrijp ik je nu verkeerd Fade Light? Ik denk dat je wel kan leren omgaan met vanalles maar van borderline kom je naar mijn weten nooit meer af en angst- en dwangstoornissen kunnen verminderen maar gaan zeer zeker niet altijd weg mja......

*haalt zaklantaarn tevoorschijn*
*sorry, kon het niet laten... :D*

Natuurlijk ben ik me bewust van het feit dat er veel geestelijke stoornissen zijn met een aangeboren of in ieder geval biologische oorzaak. Maar dat neemt niet weg dat mensen wel snel miepen dat ze een bepaalde stoornis hebben, alleen om maar erkenning en een etiket opgeplakt te krijgen.

Schizofrenie.

Er zijn geestelijke ziektes die je wel zelf op kan lossen: de meeste mensen die in een depressie komen, komen daar ook weer uit zonder medicatie of jarenlange hulp. Maar ziektes waarbij er iets fout zit in je hersenen, kan je jezelf niet helpen.


Mathfreak: :p

hmm goed voorbeeld, denk ik :) Hoe wordt het genezen? (ik zal later eens kijken of als je zelf een korte uitleg weet)

chronische serotoninetekort, niet opslosbaar zonder medicijnene.
psychosen ook niet

dat zie ik als biologische 'ziekte'.

Ik meen dat je schizofrenie niet kan genezen. Je kan wel zorgen dat de symptomen minimaal worden door een leven te lijden waarin stress minimaal is en veel regelmaat zit. Maar het leuke van schizofrenen is dat ze zichzelf op de kast jagen.
Stem zegt: je moeder is een hoer. Patient wordt kwaad.
Stem borduurt voort op eerste statement, patient wordt nog kwader. Uiteindelijk wordt de nabije omgeving in kleine stukjes geslagen, verzorgende/ familied kalmeert hem.
Dat gebeurt dus dag in dag uit omdat de patient getreiterd wordt door zijn eigen hersenschimmen. Hoe zorg je dat die hersenschimmen verdwijnen? Medicatie.
Imo is medicatie voor een schizofreen noodzakelijk om dus een goed georganiseerd en bijna stressloos leven te lijden.

Ik heb ooit gelezen dat sommige schizofrenen zijn genezen. Maar ik kan geen onderzoek vinden waar dat in staat. Ik vraag me af hoe ver de ziekte gevorder was en welke vorm ze hadden.

Klopt, schizofrenie is niet te genenzen, wel te onderdrukken.

Ik heb die onbegrip een keer van dichtbij meegemaakt.
Mijn moeder is bij mijn vader weggegaan omdat hij psychisck ziek was (hij kan nu met medicijnen zijn ziekte onderdrukken) en toen zei een vrouw tegen haar; ''Je had hem ook niet verlaten als hij kanker had'' en dat raakte mij zelfs heel erg...

Mensen snappen het niet, omdat het meestal te ver van hun bed is...

waarom tussen aanhalingstekens ?
wil je daarmee suggereren dat het geen ziekte is ?

Ik suggereer daarmee dat het een ziekte kan zijn. Zeker bij bepaalde te korten aan stoffen willen de mensen het nog wel eens niet als 'ziekte' zien. De reden waarom ik het zo zei, komt eens vanwege een suikerpatient...maargoed dat verhaal boeit verder niet want het is offtopic.

bij die tekorten is het juist een ziekte en als die mensen dat zelf niet zien willen hebben ze er niet veel kaas van gegeten lijkt mij.

nouja, bij depressies ed is het echt niet duidelijk of de tekorten aan serotonine ed een oorzaak zijn of een gevolg. dus om het zomaar op 1 hoop te gooien met andere ziektes slaat vooralsnog nergens op. het is wel veel makkelijker voor jezelf om het zo te zien, maar zo is het waarschijnlijk niet.

ik denk dat het per geval verschilt; er zijn genoeg mensen die antidepressiva ed slikken, terwijl ze helemaal geen lichamelijke problemen hebben, terwijl er bij andere wel degelijk iets mis kan zijn (in bijvoorbeeld de hypothalamus of de hypofyse)

als je een chronisch te kort hebt aan serotonine, heb je sowieso zeer snel de aanleg voor depressie, soms zelf dat je niet zonder anti depressiva kunt.
in dit geval heb ik het over een ziekte, waar ik in mijn replies ook op doel, dat er geen misverstanden zijn.

ik zei het juist met aanhalingstekens om deze discussie niet te beginnen ;)

De werking van antidepressivum beïnvloed toch niet de hypofyse (iig, niet direct). Zodra je bijvoorbeeld beter in je vel zit, heeft dit wél weer invloed op je hypofyse.

Nope. Niet als er nog geen manier is om ze op te lossen. Sommige ziektes kun je hoogstens onder controle houden, maar oplossen niet.