Scholieren.com forum

sorry voor de friezen onderons, maar soms voel ik me zo

Ik zit gevangen in een gat. Eigenlijk niet echt gevangen maar zo voelt het wel.
Vroeger was ik strijdlustig, ik was nog fris en fruitig. Ik vocht tegen de stupiditeit de me omringt, ik spaarde en bewaarde alles wat van pas kon komen op de grote dag dat ik de grenzen van dit achterlijke boerenland voorgoed zou oversteken. Stukje bij beetje dacht ik dichterbij te komen, maar telkens als ik de bergtop bereikt had bleek het boerenland zich daarachter nog ver uittestrekken.
De achterlijken zijn met zo velen. En telkens als ik dacht een geciviliseerde medestrijder gevonden denk te hebben werd hij besmet door het niet te genezen virus der stompzinnigheid.
Ik hield vol ondanks dat ik meer kameraden ten onder zag gaan dan dat ik zag komen. Af en toe daalde mijn hoop en vertrouwen tot beneden het vriespunt.
Ik ontdekte het internet en daarmee gelijkgestemden. Het idee dat er ook resistente mensen bestonden sterkte mij, maar het feit dat zij veelal achter de bergen, die oneindig leken te zijn, woonden deed mij de moed in de schoenen zakken. Het paradijs leek te bestaan maar dat feit leek mijn lot in het land der stommen enkel zwaarder te maken. Ik verlangde zo hartstochtelijk naar deze wereld dat het mij verlamde, ik werd zwak. Soms sprak ik hardop over mijn wensen en het paradijs. Al snel was ik weer in staat te lopen. Boeren dulden geen paradijzen en eenogigen, alles moest besmet worden. Onderschat nooit de kracht van blinden in een groep.
Al snel leerde ik mijn ware ziel te verbergen en me stupide voor te doen om te overleven. Het boerenland leek zich oneindig uittestrekken, ik liep en liep, maar aan het land en de achterlijkheid leek geen eind te komen.
En zo kwam het dat ik na een tijdje merkte dat het masker vergroeit raakte. Ondanks mijn strijden had het virus nu ook mij te pakken. Ik voel het door mijn lijf gieren en ik ren. Ik ren en ren steeds sneller. Ik moet de grens op tijd bereiken voor het virus ook mij velt.