Rust
 

Iets extreem wazigs wat net in me op kwam... Je kent het wel, zoon moment waarop je gewoon iets begint te schrijven, en dat het dan is alsof iemand anders het overneemt en in een enorm hoog tempo begint te schrijven... Egt wel wazig... en irr...want nu weet ik nie wie t nu heeft geschreven:P

Maja...hier dan het niet-zo-langverw8e gedichtje...

Rust
Ik ben moe…
Even niet hoeven kijken,
denken, voelen…ademhalen.
Slechts enkele momenten van
totale rust, een onbereikbare plaats.
Jij

Niemand om me heen,
moederziel alleen, in een zaal
vol met Hen.
Maar ik zoek Jou, mijn redding
mijn rust.

Ik ben bang voor je,
Ik wil bij je zijn, niets liever en
zo dichtbij mogelijk, was je
het was heel kort rustig.
Zo kort, omdat ik bang was,
dat het voorbij zou gaan. Dat Jij voorbij zou zijn

Ik staarde in de wereld voorbij je ogen.
De heerlijke stilte,
Zij maakte me zo moe.
En het enige wat ik kon, was
was zijn, gesmolten,
door de warme vriendschap in je ogen.

Moge de nacht voor eeuwig intreden.
Had Zij dat maar gedaan, dan was ik…
En ook bij je. Het dichtst bij rust,
zacht, slaap maar, ik verveel Je.

Je knippert steeds langzamer,
Mijn ogen worden steeds minder,
Aanlokkelijk, duidelijk, zichtbaar,
blijf je voor me…
liggen, aanwezig, praten, steunen.
Blijf je voor me zijn,
en daarmee, heb Je Mijn traan verdiend…

En eigenlijk mag/wil/kun je dit helemaal niet
weten/accepteren/op prijs stellen…

Kies maar… je weet het nu toch

Opzich schrijf je, je gedachten etc goed weer, het komt wel over-het oogt als een soort van brief- of een gedeelte voor in een toneelstuk, maar of ik het nou echt een mooi/goed gedicht vind, neej. Het is mij te veel aan elkaar geplakt en te choatisch. Ik zou dáárvoor meer mooie verwoordingen willen zien, minder letterlijk.

ik vind t heel mooi.....echt, erg chaotisch inderdaad maar dat heeft wel wat. Erg duidelijk dat je gewoon allemaal gedachten hebt opgeschreven, maar dat heeft wel wat...je schrijft echt mooi, ik werd er rustig van...echt een gevoels-gedicht.