Nooit begrepen.
 

Nooit begrepen.

Dode ogen blinken in het felle licht
verdwaalde gedachtes waren rond
droge lippen murmelen monotone woorden
uitgemergeld lichaam golf heen en weer.

Niet begrepen,
ze had een moeilijke jeugd
ruzie thuis
blauwe plekken op haar rug.

Kringelende striemen uit het verleden,
brandend in haar rug.
Flitsen geschiedenis wederkeren alsmaar,
gebrandmerkt in haar hoofd.

Niet begrepen,
niemand die om haar gaf
moeilijk verleden
littekens voor altijd meedragend.

En daar zat ze,
alleen,
in het verblindende licht.

Maar diep in haar,
alleen,
duisternis waartegen ze vocht.

Eeuwig durende strijd,
alleen,
schreeuwend in de oorverdovende stilte.

Verdovende medicijnen,
kronkelende gedachtes,
werden te veel.

Niet begrepen,
nooit door iemand liefgehad
maar ze stierf
met een eeuwige glimlach.

Juh... alweer mijn 2e gedicht. Commentaar?

mischien kan je de volgende keer in hele zinnen schrijven, dus inclusief punten hoofdletters comma's etc etc.

:) voor de rest vind ik 'm weer heel leuk.

(al was je vorige stiekem leuker)

Zo beter? ik wil niet overal komma's neerzetten, dat vindt ik niet mooi.

(stiekum vinnik die andere ook mooier ;) )