Eten uit onmacht/frustratie ed.
 

Hebben jullie dat weleens? Ik weet eigenlijk niet of het echt duidelijk is maar goed.
Ik heb het eigenlijk wel, en ik baal dr onwijs van..

Het gaat slecht met mijn moeder. Ze slaapt slecht, eet niet en ze huilt heel veel en zegt dingen zoals:"ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aan moet"
"ik heb niks meer" enz enz.
Ik weet me dan geen raad, ik weet echt niet wat ik moet zeggen. Om mijn moeder zo te zien is vreselijk. IK heb dr wel verteld dat ik het moeilijk vind enzo.. Ook als me pa dan kwaad op dr wordt neem ik het voor dr op. Maar in feite doe ik niks voor dr.

Ik voel me dan zo machteloos en ga eten..(terwijl ik juist zo aan het afvallen ben,..) crackertjes smeren, koekjes ed...
Daarna haat ik mezelf om het feit dat ik dat heb gegeten maar goed...

Ik vind het raar/ stom dat ik ga eten als ik me geen raad meer weet..
Herkennen jullie dit misschien, of totaal niet?

xxx mir

Ja, heb ik ook.

Maar ik ben 55 kg (en 1.80m), dus zo erg is het niet (eerder goed).

De ene gaat heel veel alcohol drinken als hij problemen heeft en er geen raad mee weet, en andere mensen gaan uit frustatie bijvoorbeeld (te) veel eten.

Ik zal als ik jou was proberen hulp te zoeken voor je moeder,want als ik je verhaal lees gaat het volgens mij helemaal niet goed met haar en ook jij lijd daaronder.

Veel succes iig

ik herken het een beetje,ik eet als ik gestresst ben voor bijvoorbeeld een proefwerk heb waar ik een goed punt voor moet halen of ergens anders waar ik mee zit,dan krijg ik soms vreetbuitjes daarna voel ik me echt klote omdat ik heel erg op mijn gewicht let en op wat ik eet.
ik probeer het onder controle te krijgen en dat gaat de laatste tijd al iets beter,de laatste bui was vorige week ergens en toen heb ik in plaats van chocola etc. gewoon droge koekjes gepakt.

Wat betreft het eten; ja. Als ik gespannen ben (doordat ik bijv
veel dingen moet doen ed (school, muziek.), maar ook als er
allerlei gevoelens ed op me drukken), zie je dat vrij duidelijk
in m'n eten (zowel teveel als te weinig), met alle gevolgen van dien.

Lijkt me wel belangrijk als jij aan je hulpverlener(s) vertelt
dat je hiermee zit ed, dan kunnen ze je daar iig mee helpen..

Ik zou het geen 'niks doen' noemen, het opnemen voor haar
als je vader kwaad is, zal ook niet altijd makkelijk zijn.

En bedenk je, dat die kleine (lieve) dingen die je kan doen
ook heel veel kunnen betekenen voor een ander...

Heeft ze hulp?

nee :(

Ja, ik herken me ontzettend in een 'emotionele-eter'. Zodra ik me depressief, eenzaam, boos et cetera voel, grijp ik naar chocola en drugs. Voor mijzelf is het puur een uitvlucht uit mijn realiteit. Tijdelijk voelt het fijn, maar vervolgens ervaar -net al jij beschreef- een aversie tegen mezelf omdat ik niet genoeg doorzettingsvermogen heb..
Tjah, misschien kun je afleiding bij vrienden gaan zoeken, je kamer opruimen of iets anders zodat je er niet meer aan denkt (?). (Op iets geheel anders focussen)
Sterkte, meis!

Ja, ik herken t. Zit in soortgelijke situatie, mijn vader heeft het af en toe moeilijk, alleen is er niemand verder thuis, behalve ik (mijn moeder is overleden) Dat soort dingen zijn zwaar, en ja, daar ga ik meer van eten. Al grijp ik nogal snel daar een zak chips of de koektrommel als ik me klote/gestressed/geirriteerd voel... :o

....*herkent*....

ja, zeker.
Vooral als moeke zich weer eens laat gaan... of als pa gaat schelden
ik richt alle boosheid dan op mezelf, omdat ik anderen dat niet wil aandoen idd.. of ik dan uit onmacht ga eten weet ik eigenlijk niet zeker :s wel andere dingen in ieder geval

heel veel oprechte sterkte gewenst,

relaxxamann

Nee, uit frustratie eten doe ik niet. Ik wou haast dat ik een manier had waarop ik mijn frustratie zo nu en dan af kon reageren, maar ik blijf altijd in mijn eigen gedachten zitten wroeten.

Verder over je moeder. Aan de situatie van een ander kun jij niets doen en daar moet je ook proberen zoveel mogelijk een gezonde afstand van te nemen. Ook al is dat moeilijk aangezien het om je moeder gaat. Praat erover, dat helpt misschien. Alleen jou moeder kan hulp voor zichzelf zoeken, maar als jij er onder lijdt kun je voor jezelf iemand zoeken die je begeleidt.

Ja ik heb daar heel erg vaak last van. Als ik me niet lekker in me vel voel heb ik altijd de neiging om me vol te proppen met eten..
Niet goed.. :(

Ja, als ik boos en ben of verdrietig neem ik altijd heel veel tussendoortjes. Terwijl ik dat normaal gesproken bijna nooit doe. Later zit ik er dan niet mee, want vaak helpt het ook wel. :o

Oh, ik herken dit helemaal!
Als ik me ergens druk over maak, over boos ben, dan eet ik echt absurd veel en kan ik alleen maar aan eten denken. Nu weeg ik maar 56 kg, maar echt gezond lijkt het me toch niet.

Wat vervelend zeg dat het zo slecht met je moeder gaat! Lijkt me echt heel erg lastig. Maarj e moet je wel realiseren dat jij weinig voor haar kan doen! Je kan aardig voor haar zijn en de boodschappen doen en helpen in het huishouden en haar steunen, maar je kan haar problemen neit minder maken, die moet ze helemaal zelf oplossen!!!

Eten uit frustratie doe ik ook heel vaak. Dat komt omdat je je emoties nergens anders kwijt kan, als je eet voel je even niks meer ervan en ben je als het ware even uit je oude leven gestapt, zo ervaar ik het.
Maar pas alsjeblieft op! JE zegt dat je aan het lijnen bent en dat je te veel eet, daarna voel je je altijd schuldig, dat zijn symptonen van boulimia. Het is waarschijnlijk nog niet zo erg, maar dat kan het dus wel worden en dat wil je jezelf echt niet aandoen!!!!
Dus tips:
Stop met lijnen nu je het zo moeilijk hebt, dat komt later nog wel! Als je nu namelijk ook nog eens honger heb lok je dat overeten helemaal uit!!!
En ga praten over hoe je je zorgen maakt over je moeder, met je vader, vriend, vriendin, familielid of wie dan ook! HEt maakt niet uit, gooi het eruit!!!!

STerkte!!!

ja k herken het heel erg.
ga dan van alles eten, chocola, koekjes, chips, brood. en ook alles door elkaar. daarna voel ik zo onwijs schuldig. maar weet echt niet wati k moet doen. :(

maja sterkte i.

Ja, ik heb het ook. De frustratie wegeten. Op het moment dat je het doet, maakt het je niks meer uit, kan het je niet schelen en ga je op zoek naar wat er ook maar lekker is in huis. En achteraf ja, heb je er spijt van. Is het steeds echt de laaste keer...

lieve meis,

ik heb het ook jaren lang gehad dat ik dingen veel at wanneer ik me niet goed voelde of gewoon veel aan mn hoofd had. Ook wanneer het niet goed ging met mn moeder.

Ik heb op een gegeven moment tegen mezelf gezegd dat ik daar nou echt eens mee op moest houden en iets leuks moet gaan doen voor mezelf, (bijvoorbeeld lekker sporten, een stukje wandelen, lekker hard de muziek aanzetten en wat leuks gaan lezen.) Het hielp, mn negatieve gedachten had ik daardoor geen tijd meer voor en je voelt je stukken beter dan.

Je zegt dat het vooral komt doordat het niet goed gaat met je moeder, daar heb ik nog een tip voor je. Denk ook even aan jezelf. Het is super vervelend voor je moeder dat het niet goed gaat met haar, maar jij kunt daar niets aan doen, het is ook jou taak niet om er iets aan te doen. Wees er voor haar in de zin van iets leuks samen met haar doen, haar vragen hoe het met haar gaat, wat helpen in bijvoorbeeld de huishouding enzovoorts. Maar laat jezelf er niet onder lijden. Zorg dat je genoeg leuke dingen doet en blijf er niet over piekeren. Het is niet fijn voor jezelf en je lijdt er alleen maar onder.

En nog even iets, je moet het niet raar of stom vinden als je dan meer gaat eten, dan voel je je daarna alleen maar schuldig. En als het gewoon even niet lekker met je gaat dan gaat het lijnen ook moeilijker, ga het dus niet forceren dan of stop even met lijnen tot je weer beter in je vel zit. Wat er namelijk kan gebeuren is dat jedan op de tijden dat je je wel prettig voelt, is dat je dan juist extra weinig gaat eten en dat heeft weer tot gevolg dat je lichaam zich gaat aanpassen en het lijnen nog moeilijker gaat!

Dus denk vooral goed om jezelf!

liefs en sterkte!

Mjah, dat deed/doe ik ook. Ik hád het afgeleerd om te eten als ik me kut voelde, maar de laatste tijd wil het niet echt en stop ik me weer vol als ik me beroerd voel. Ik weet dat ik het anders kan, dus daar moet ik me even overheen zetten. Nu ga ik dus vaak nagelbijten of heel hard pianospelen, maarja, soms vergrijp ik me toch weer aan wat er bij ons in de la ligt.
Het is kut, maar je bent dus niet de enige.
Succes met je moeder, meis..

Ik heb het altijd gehad. Vroeger, toen ik een jaar of 11/12 was, werd ik veel gepest en kreeg allemaal opmerkingen van mijn ouders dat ik niet zoveel moest eten omdat ik al te dik was, ik werd zwijn genoemd en varken. Ook moest ik elke week op de weegschaal staan en als ik ook maar een halve kilo aangekomen was was het een hel thuis. Daardoor ging ik nog meer eten (uit spanning en stress) Uiteindelijk zijn ze ermee gestopt en ben ik afgevallen (niet door te lijnen, eerder doordat ik me beter voelde, geen spanningen had en daardoor minder behoefte had aan eten) Toen ik depressief werd ben ik weer veel aangekomen. Ik at weer koek, chips, heeel veel chocola.. Echt van alles. Op een gegeven moment kotste ik na zown eetbui ook alles uit. Gelukkig ben ik niet doorgeslagen daarin.

Het laatste halfjaar ging het goed met me, en ben dus ook weer afgevallen (in totaal van 72 kg naar 64 kg bij 1:72). Maar de laatste 2 weken zit ik niet echt lekker in mn vel, en dat is ook te merken aan de weegschaal. Ben weer 2 kg aangekomen :(
Veel naar de burger king, slagroom ijs, koekjes, crackers.. Ik werk alles naar binnen wat maar te eten is.. :(

ik wordt hier op msn gedwongen om op dit topic te reageren, he mir?!! maar dat doe ik ffekes hoor.

Ik herken het emotie - eten, heel erg helaas. Bij mij zijn er heel lang twee dingen geweest om met emoties om te gaan, de een nog slechter dan de ander. Eén ervan was (te) veel gaan eten. Die andere weet je... Zoals iemand anders al beschreef, ik at dan alles door elkaar... chocola.. chocola op? chips... chips op? brood... brood op? hageslag :bloos: hagelslag op? kaas... en ga zo maar door. Slecht heel slecht.. En ik voeld me daarna ook slecht. Zo door en door slecht omdat ik zo veel naar binnen had gewerkt, voelde me net een varken. Soms kotste ik het uit (ja mir, dat wist je niet, i know) soms hield ik het binnen. Maar omdat ik me zo vreslelijk voelde na het eten, ging ik weer aan dat andere, nog slechtere beginnen (you know what i mean). Het was gewoon een spiraal, waar ik moeilijk uit kan komen. Dus antwoord op je vraag heb ik hierbij wel gegeven denk ik?

Verder denk ik dat je genoeg doet voor je moeder. Zij is verdrietig, en als ik zo, nu op het forum, maar ook over msn de dingen hoor, heeft ze daar reden toe. En sommige dingen slijten echt.. andere misschien niet. Maar het feit dat jij het voor haar opneemt! super!!! en je moeder zegt dat ze niks meer heeft. Neem het dan ook voor jezelf op. Ze heeft jou toch?!! komop meizzie... En dat jij haar een dikke knuffel had gegeven (staat niet in haar verhaaltje nee) is ook hartstikke lief. Ze heeft dat echt nodig, het gevoel dat jij van dr houdt.

<<knuffel>> wendy

Ja, dit heb ik precies zo. Ik denk op hetzelfde moment dat ik een koekje naar binnen werk van "niet doen, het is niet nodig, het is niet eens lekker". Wat je dr tegen kunt doen weet ik niet, ben ik zelf ook nog niet achter. Alhoewel ik wel weet uit eigen ervaring, dat als je een tijdje uit het ritme bent, een weekje ofzo, dat je dan niet zo snel weer terug valt. Ik heb dan wel meer grip op mijn eetgedrag. Maar dat is nu al weer weg, dus feestjes enzo..

heey, mir's reactie is verwijderd, of ligt dat aan mij?
xxx

(it wasn't me)

Ik heb dat ook wel een beetje, eten uit frustratie. Gelukkig niet heel veel want dan word ik misselijk en ik ben ook al een behoorlijke tijd niet aangekomen, maar ik vind het toch niet leuk.
Wat ik vooral aan mezelf merk is dat ik me voorneem een klein beetje te eten en dan toch veel meer eet dan gepland. Wat dus misschien wel een goed alternatief is, is om jezelf gewoon toe te staan een goede portie te eten, maar wel gezond. Zo ga je niet ongemerkt meer eten (hoop ik).

*gaat op zoek naar de schuldige fb :p*

*haalt nog even de resten tosti achter de kiezen vandaan*

Eten uit frustratie oid doe ik ook wel ja...

Ik eet dan juist helemaal niks meer. Misschien is het een andere soort frustratie maar als ik me ongelukkig voel, een dip heb of met frustratie zit, ben ik liever alleen en heb ik trek in helemaal niks...

Herken t wel, soort van bezig blijven ofzo.

hebben jullie het ook dat je stiekem gaat eten.
als er niemand thuis is krijg ik juist zo een vreetbui en anders er andere zijn meestal niet. zelfs als iemand even naar boven loopt eet ik weer even snel wat, zodat andere het maar niet zien

Ik heb dat ook, en dat is best jammer aangezien ik nu in een hele moeilijke periode zit met onder andere ook zo'n wanhopige moeder. Het nadeel is dat ik nu heel weinig kan bewegen en het dus allemaal ophoopt enzo, terwijl ik ook probeer te lijnen :s

Vaker nog eet ik uit verveling, maar dat komt meestal voort uit rusteloosheid wat weer veroorzaakt wordt door al die stomme dingen.

Ik eet nu wel steeds meer 'gezonde' dingen, crackertjes enzo, maar toch ga ik me schuldig voelen. Stom gedoe eigenlijk.

idd.... :(
of anders koop ik het zelf wel .... :(

ja kopen ook, maar nu neem ik geen geld meer mee. maar dan ga ik toch nog in mn tas zoeken naar geld :(

denk dat heel veel mensen dat doen.....
ik zelf heb denk ik meer een algemeen eetprobleem, ben in mn leven altijd alleen maar dikker geworden en nooit afgevallen, maar heb op het moment meer een constant gevoel van misselijkheid en kan dus bijna geen hap door mijn keel krijgen

Van sommige weet ik het, maar nog een vraagje..

Voelen jullie je ook onwijs klote/schuldig nadat je gegeten hebt?
Ik voel me echt vreselijk. Vandaag ging het weer de mist in.. :( (ookal was het niet zo heel veel.. k ben misselijk.. en iets in mij zegt dan:"gooi het dr dan uit" maar dat wil/kan/durf ik niet.. :o )

ik heb het inderdaad weleens uitgekotst, nou ja, dan voel je je dus wel schuldig, maar doe het vooral niet!

Bij mij is het juist andersom: dat als ik me rot voel dat ik helemaal niets eet of drink op een dag. In mijn vorige toetsweek voelde ik me bijvoorbeeld heel slecht en dan heb ik echt iemand nodig die zegt van 'je moet nu iets eten / drinken' want daar let ik zelf echt niet op dan. Ik heb dan ook echt geen honger dus het is niet zo dat ik het negeer. Ik verwaarloos mezelf dan gewoon even tijdelijk.

Nu ja, onwijs klote gaat me te ver, maar ik heb wel zoiets van: "ah, damn, waarom doe ik dat nou?". Maar ja, die chocoladekoekjes zijn dan ook zo verrotte lekker... :(

Ach, loopt wel los. Maak je niet zo veel zorgen over je gewicht meis, je bent volgens mij echt de enige die jou te dik vindt.

Zeer herkenbaar... maar dan alleen als ik met 'wat' minder voel...
Want als ik echt depri ben heb ik echt helemaal nergens meer zin in :(
(btw, ik ben nu 76kg met een lengte van 1m77... 5 weken trug was dat iets van 85kg :s )

en dan staat je vriendin achter je bij de kassa en leen je geld van haar... of je gaat toch terug naar huis om geld te halen... naja, ik dan... :(

Ja, ook ik herken dit.
Bij mij gaat het met periodes. Soms heeel erg, en alleen maar eteneteneten. (En me inderdaad walgelijk en vreselijk voelen.) Dan weer heel lang niet, en ook zoiezo bijna niks eten. (En het kleine hapje per dag wat ik dan wel eet, blijf ik me alsnog walgelijk voelen.. maar dat is weer wat anders.)
En dan weer wel een beetje, alleen dan het er uit gooien. (En dat helpt ook niet.)

Maar ik ben wel heel erg een emotie-eter. En hoe erg ik eten eigenlijk ook haat (en het is idd echt niet leuk na zo'n eetbui).. Ik ben er ook wel een beetje verslaafd aan weer. Aan het idee dat ik 'altijd nog eten heb'.
Het is een haat-liefde verhouding eigenlijk.

En gelukkig dat je uitkotsen niet durft... want als je daar eenmaal doet, ben je nog verder van huis.. (n) En helpen doet het al helemaal niet.

ja precies, of ik hoop op school mn zusje tegen te komen om eten aan haar te vragen oid.

en ik voel me ook heel schuldig als ik heb gegeten, aoms probeer ik te kotsen maar dat lukt nooit :(
en uit frustratie ga ik weer eten!!!

:( :( :( :( :(

Bij mij is het gelukkig wel zo dat als ik dan in een vreetbui ben, en er niets lekkers in huis is (of niets wat ik op dat moment wil) dat ik dan niets eet. Maar als er wel iets is, dan voel ik me daarna ook heel erg schuldig, maar ik kots het niet uit ofzo. daar zou ik me nog veel schuldiger over voelen. Wat eten in de stad enzo betreft, ik probeer me er gewoon van te weerhouden. Ik ga niet bij mensen geld lenen omdat ik per se moet eten ofzo.

Ik herken het emotie-eten wel ja. Als ik me eenzaam voelde ging ik altijd eten. En altijd voelde ik me kut daarna (uitkotsen heb ik gelukkig nooit gedurfd). Nu is dat eigenlijk vrijwel over. :)

ja daar ken ik me helemaal in ik was 1.60 en 69 kilo en nu ben ik door het emotie eten ruim 100 kilo geworden!!

dus ja beet!!