Ik voel me kut!
 

Ik voel me weer eens zo kut en waardeloos. Sorry, maar ik moet het gewoon ff kwijt. Alles lijkt goed te gaan, maar toch voel ik mezelf nog steeds een stumper. Ik voel me te dik, denk dat het me niet lukt contact te leggen met leuke mensen, baal hier gewoon van. Daarbij ben ik ook nog eens moe en kan me niet aan m'n studie zetten.

Ik zit te wachten op een brief van de studentenpsycholoog, dat mijn therapie kan beginnen. Bij de intake zeiden ze dat het 6 weken zou duren. Dat is hooguit nog twee weken, maar dat is te lang. *zucht* Ik trek het gewoon allemaal niet. :(

Heej, even volhouden nog hoor!
Probeer geen medelijden met jezelf te hebben, komt allemaal goed (y)

*knuffel*

ik ken je gevoel, probeer veel te doen met vriendin (ook al heb je daar geen zin in, dat had ik tenminste niet) en praat er over, met vrienden, isschien met je ouders als je dat kan... suc6!!
kuz ilse

Voel me ook niet zo goed in mijn vel en dit begint op te vallen, want in school stellen ze me begeleiding voor. Ik zie dit niet zitten, aangezien ik niets te vertellen heb. Ik heb namelijk geen problemen of zo...dus ja, zullen ze me een grote aansteller vinden.

Ik heb ook problemen om me te focussen op mijn studie en het is nochtans heel dringend.

Ik denk dat ik nog eens een poging gaan wagen...(zeg ik al een week, maar soit. :( )

Ik heb wel een gesprek gehad met de homeopaat (meer dan een uur van diep graven :s ) en ze heeft me iets gegeven dat me zou helpen, denk ze. Op het einde van de maand moet ik nog eens gaan.

De vraag die bij mij het meest gevoelig lag was:
'Heb je je ooit al eens begrepen gevoeld?'

Toen ik thuiskwam had ik nog een discussie met mijn zus en heb ik uren zitten wenen achteraf. Blijkbaar kwam het allemaal los.

Misschien kan jij ook al eens enkele vragen stellen aan jezelf, mss dat dit al iets oplevert?

Misschien is begeleiding, ondanks dat je voor je gevoel niets om te vertellen hebt, wel iets kan opleveren. Die keuze is echter aan jezelf.

Hoe bedoel je dat precies? Die vragen?

Ik herken trouwens wel het een en ander in je verhaal.

Ik geloof al heel lang dat het allemaal goed komt, maar ondertussen begin ik daar steeds meer aan te twijfelen. Ik begin steeds meer te denken dat het te optimistisch gedacht is en dat ik moet leren leven met een innerlijke pijn.

Toch houd ik, misschien tegen beter weten in, er maar aan vast dat het goed komt.

sterkte man, zet hm op ja (y)

Je hebt iig al vier weken achter de rug als ik het goed lees,
dus je bent al over de helft... Kleine troost misschien, maar
misschien helpt die gedachte een klein beetje om door de
laatste twee weken te komen...

Ik denk zeker niet dat je de rest van je leven met een innerlijke
pijn moet rondlopen... Volgens mij is pijn vrijwel altijd een gevolg
van iets, en ik denk dat je door de oorzaak aan te pakken,
en/of een plaats te geven, je er iig voor kunt zorgen dat het
draagbaar is, en die pijn misschien ook kunt verhelpen...

Dat gaat misschien niet heel makkelijk ed, maar je krijgt iig
over twee weken hulp, en dat is de eerste stap.

Iig goed van je dat je er positief tegen aan blijft kijken...
Hou dat vast, zou ik zeggen. (y)

En sterkte.

ik herken je gevoel.
ik heb ook zo een loom gevoel, nergens meer zin in, alles maar laten lopen, school, studie, vriendinnen, uitgaan.
het valt alleen niemand op omdat ik een masker op zet.
maar zoals iedereen zegt!! nog ff volhouden, nog twee weken!! dat kan je al bijna aftellen
nog ffies

sterkte

Hej! wat vervelend allemaal!! Maar je hebt in ieder geval de moeite gedaan om hulp te zoeken en dat is al hartstikke goed!! (y)
Dus nog ff doorzetten! Probeerj e zo veel mogelijk te ontspannen, maakt niet uit met wat, doe leuke dingen met je vrienden en ga sporten! Je moet niet denken dat als je bij die psycholoog zit dat het allemaal gelijk opgelost is, het zal echt niet snel makkelijker worden dan dat het nu is!! Je zal er echt hard aan moeten trekken om er weer helemaal bovenop te komen!
(ik wil niet dat je opgeeft ofzo, maar ik wil alleen ff zeggen dat je niet moet denken dat het met een psycholoog in een keer opgelost is)

Sterkte!!

Dank voor al jullie steunbetuigingen. Houd het nog wel even vol denk ik. Ik verwacht niet dat als ik hulp heb, het meteen allemaal helemaal over is, maar het is een stap.

De homeopaat vroeg me allerlei zaken en graaft daar dan dieper op in.

Bv.

Ik zei dat ik een voetenfobie heb, maar dat dit vooral tegenover mijn gezin is en minder ten opzichte van de buitenwereld.

Ze vroeg: 'Welk gevoel krijg je dan als je voeten ziet?'

'Gewoon walg, ik ben er vies van.'

'Maar welk gevoel krijg je dan vanbinnen?'

'Geïrriteerd.'

'Maar wat doet dit jou dan?'

'Ehm?'

'Hoe kan je die walg omschrijven?'

'Zoals je aan het zappen bent en opeens op een operatie stuit en dan een opengesneden lichaam ziet met darmen en zo eruit. Dan wil je ook zo vlug mogelijk van zender veranderen. Dan draai ik me gelijk om of doe mijn ogen dicht.'

'...'

En zo bleef ze verder vragen.

Da's dus nogal intensief, want je moet echt graven of het antwoord te vinden en ik denk dat ik daarom zo supergevoelig stond.

Ik hoop nu alleen dat het middeltje iets oplevert.

Ik weet niet hoe jouw begeleiding zal zijn, het kan helemaal anders zijn dan dit gesprek.

Wat wil je dat de studentenpsycholoog voor je gaat doen? Of wat wil je veranderen?

Die vraag krijg ik telkens, en sjah ik ben dom :rolleyes:

De studentenpsycholoog belde gisteren. Ik kan donderdag al beginnen om half twee. Ik hoop dat dit me een beetje rust kan bieden en een uitkomst kan zijn voor mijn psychische problemen. Het begint nl. steeds erger te worden. Ik heb last van stemmingswisselingen heb ik geconcludeerd en zondag heb ik in de bus een huilbui gekregen en begon ik serieus aan zelfdoding te denken. Heb al een plan gemaakt, maar gelukkig niet uitgevoerd. Zover ben ik dus nog niet heen. Ik kan me trouwens ook zo weer totaal blij en positief voelen, zoals gisteren toen ik na een week wachten een mailtje terugkreeg van een meisje die ik erg leuk vind. Wat dat betreft ben ik een verward persoon met pieken en dalen.

hmm, ik heb precies hetzelfde... Misschien is zo'n psycholoog ook wel wat voor mij, want het gaat helemaal de verkeerde kant uit :s

ik ben ook bij een klassiek omeopaat geweest en hij vroeg mij ook vreselijk veel. Uiteindelijk heeft het middeltje (inkvisgif) wel even geholpen, maar nu merk ik er nix meer van en is alles weer net zo als voorheen :s

Blij dat ik niet de enige met het probleem ben. Als je er iets over kwijt wilt, mag je me mailen of toevoegen aan je MSN.

waarom mag dit topic dan wel.... sorry kruimel, het hoort hier vast niet... :(

Ik ben vandaag bij de psycholoog geweest. Ze was best aardig. Er waren een aantal zaken waar ik veel over piekerde en waar ik me eigenlijk voor schaamde om te vertellen, die ze er toch uit wist te vissen. 't Was ook helemaal niet zwaar. Ik moest zelfs een keer zachtjes lachen toen ze hypothetisch begon over een mooie fee die 's nachts langs zou komen en al mijn zorgen weg zou nemen, wat er dan de volgende ochtend anders zou zijn. Verder heeft ze me aangeraden regelmatig te sporen en heeft ze het er met me over gehad wat ik voelde voor medicatie. Ze dacht dat een serotoninegebrek een deel van het probleem zou kunnen zijn. Ik ga dus morgen even een afspraak maken bij de huisarts. Heb vandaag meteen een beetje gesport en dat voelt goed moet ik bekennen.

Ja, ik voel we ook wel zo, echt alles loopt mis, vrienden doen vals tegen me zonder reden, we zitten aan de grond, moeder kapot , nachtmerries, en ga zo maar door.
Maar sorry, ik weet geen oplossing, anders zou ik die ook wel op mezelf toepassen. ...elke seconde is als een gevecht.

klinkt idd als een gechikte psychologe, maar ik sta er nogal kritisch tegenover, door eerdere ervaringen met echte kwakzalvers. Sporten? daar had ik nog niet eens aan gedacht.

Ja, dat lijkt me geen kwaad kunnen ;)

Psst...endorfine, de beste pijnstiller btw. :)

@topicstarter: ach zo erg is het toch ook weer niet? Bedenk dat er altijd na regen zonneschijn komt. Ik spreek uit ervaring. Ik heb het 7 maanden lang heel zwaar gehad, en het is nog steeds niet helemaal voorbij, maar het gaat langzaamaan wel beter en ik heb het langzamerhand wat rustiger. Het is een lekker gevoel als je uit een zware tijd weer opklimt. Houdt je daar aan vast.

Hm, ik weet het allemaal wel. Ik spreek hier echter niet over een periode van zeven maanden. Ik spreek meer over jarenlange emotionele stabiliteit en regelmatig terugkerende depressies.

Cocaine werkt ook prima :D

Kids! Don't try this at home!

By the way, het sporten helpt echt een stuk! Had ik veel eerder moeten doen. Niet dat alles nu in een keer geweldig is, maar ik voel me in ieder geval wel een stukje stabieler worden.

Uhm, waarschijnlijk meen je er niets van, maar toch: met een dergelijke vorm van zelfmedicatie moet je oppassen. Tuurlijk, als jij de keuze maakt om cocaïne te gebruiken gewoon om eens uit te proberen kan ik je niet tegenhouden, maar pas op dat je het niet als middel gaat gebruiken om je beter te voelen.

Hey, daarom ook die smiley, omdat ik er niets van meen.

k voel me ook kut :( gezeik thuis ruzie met vriend saai tussenuur ruzie ruzie en nog eens ruzie..........ik schijn "iets" fout te doen maar zolang ze niet zeggen wat ga ik me niet schuldig voelen.

Nee, moet je ook niet doen.

Ik heb trouwens ook ruzie! Met een hele goede vriendin. Ben dinsdag met ruzie weggelopen en heb daarna geen contact meer met haar. Zolang zij haar excuus niet aanbiedt heb ik ook geen behoefte aan contact.

Lees de mededeling
Je hart luchten kan in dit topic.