State of mind
 

I Try to look right
Unblinking, meeting every stare
I am certain
I look like someone in a book.

Shielded, so insecure
Thoughts unpure, I live and value
I am certain
I judge by inconseqeunt laws

I am certain
we can’t weep
For nobody
but ourselves

psychobabble
defining evermore
talking in riddles
we have only simple needs
and greeds…

Ik snap er geen bal van, maar doe ook niet m'n best. Zet je telefoon nou eindelijk eens aan schat, ik probeer je te bellen.
Kusje

Ik vraag me af wat je nou eigenlijk wil zeggen.
Aan de ene kant lijkt het alsof je zegt dat er van jou nog 12 in een dozijn rondlopen,
dan begin je over het feit dat je jezelf afschermt voor (te veel) intense gevoelens, en vervolgens eindig je met de vele tekortkomingen van mensen.

Als ik je zou vragen wat het onderwerp is van je gedicht, wat zou je dan antwoorden?

Greets,

Mik

hmm... t klinkt wel lekker, maar wel vaag :) voor mij.

Ik snap je gedicht goed. Het is krachtig.
Het gaat erover dat eigenlijk iedereen voor zichzelf leeft en medelijden met zichzelf lijkt te hebben, terwijl er zoveel gediscusieerd wordt dat je er ook graag voor anderen wil/moet zijn. Jij oordeelt hier over, zonder dat hetmisschien terecht is...
Klopt dit? :bloos:

Liefs Snowy

zit em in de titel.
state of mind.

het is meer een soort gevoel (state of mind) dat ik beschrijf, hoe de hele wereld je soms in de gaten lijkt te houden op een kutdag.een van mijn depressies misschien, maar met een gepoogde veralgemenisering en ook verwijzing naar idealisering. 2de strofe doet er een schepje bovenop met twijfel aan eigen bestaan, regels normen en wetten.

laatste strofe, beetje een conclusie, die nuchter moet klinken; simple needs, niet negatief :cool:
met "greeds" als een behoedende nagedachte :| .

state of mind.......... dus als grootse excuus voor deze in emotionele toestand geschreven uitspatting. maar het schijnt dat ik alleen nog maar kan schrijven wanneer er echt iets aan de hand is. leermomenten :rolleyes:

misschien, lieve toek, is er wel niet zoveel aan de hand als je denkt...?
Misschien zou je gewoon eens moeten gaan leven, zoals jij dat kan en zoals jij jezelf dat ook zo goed kunt ontnemen..
Lieve schat, kijk nou toch eens wat een kennis, wat een gevoel, waarom niet 'out of the box' (die box die voor jou de wereld is geworden en die voor een ander mens misschien meer voor bekrompenheid staat en voor jou staat het voor een ommuurde levensstijl die maar niet doorbroken lijkt te worden) jij kunt dat!

Ik begrijp je gedicht, maar voel ook zoveel onmacht..
misschien is het wel niet meer aan mij om dat te voelen maar ik kan er zo weinig aan veranderen, jij moet het zelf doen en ook dat klinkt zo cliché voor jou als de pest maar tot het moment komt dat je het daadwerkelijk doet zul je er tegen blijven schoppen, tegen de wereld blijven schoppen en vooral tegen jezelf... Je kunt meer jezelf zijn als je de dingen die moeten gewoon doet, als je je daarop focusssed (?) lijken ineens al je rotgevoelens en vragen en depressies een stuk lichter. Geloof me, been there done that. Ander verhaal ander mens idd maar toch juist omdat ik je zo goed begrijp..
je kunt het en ik ben er altijd voor je (maar ook om je een schop onder je kont te geven)
luv joe Hannah

hoe ongelooflijk waar, maar toch blijven het deze gedichten waarmee ik mezelf af en toe kan ontladen.
"I don't have to think, I only have to do it, the results are always perfect.... but that's old news"
het is ook allemaal niet zo erg, alleen af en toe erg frustrerend.

thx hannah je bent en blijft een schat, but don't worry . Ik doe het nu op mijn tempo, mijn manier.ik begin bij het begin en Kom er wel. alleen nog een jaartje later :P. Heb de tijd hier en heb hier de mensen.Het is beter dat ik lekker in mijn vel zit wanneer ik ga studeren. en zoals jij zegt uit dat doosje kan blijven denken, me in ieder geval zo weet te beschermen, of te kiezen, dat ik daar geen last meer van heb. Komt wel...zijn vanalles aan het regelen.

Op enkele Whiskey ontmoetingen na zie ik je nog zelden, en toch hebben onze ontmoetingen altijd iets raars, waarin we elkaar aansporen de dingen nu eens wat groter te zien, of in een al dan niet nuchtere toestand leed overdragen. Dingen komen een jaar later, maar misschien komen ze nooit en mijn relativisme is steeds meer aan het omslaan in een gevoel van zinloosheid, niet eens cynisme. In mijn zoektocht niet afhankelijk te zijn, verantwoordelijk en autonoom, merk ik dat onze levens een web van verslavingen zijn, waarbij een gebrek aan problemen je gevoel van levensvreugde alleen maar laat afhangen van de hoeveelheden dopamine in je hersenen. Dit lijkt als enige uitweg zelfmoord te zien, die echter even pijnlijk is voor de mensen die 'nog wel in de dingen geloven', zoals ik dat altijd noem, en daarom een zinloze optie. De acceptatie van de stefelijkheid, de condition humaine plaatst me in een vervelende positie, waar zelfs Kunst lijkt op ego, waar ik niet eens van 1 ego kan spreken wegens de gespletenheid van mijn ziel. Aangezien het verlangen naar samensmelting met 'De Ene' een esoterisch concept blijft als je bezig bent met een academische studie, blijkt dat de teleologische benadering van de werkelijkheid niet langer voldoet, en streef je slechts naar hogere kennis van allee mensen samen, wat een volslagen zinloze aanpak is.
Je hoeft me niet te begrijpen. Begrijp dat het niets uitmaakt.