wat is depressief zijn en ben ik depri?
 

Hallo alleemaal ik heb twee vrage voor jullie. waneer ben je eigenlijk depressief? En ik voel me al een lange tijd down wel meer dan 2 maande duz ben ik wel of niet depri want mijn vriendinen zegge dat ik me alleen aanstel en dat ik helemaal niet depri ben, wat vinden jullie? :confused:

Je bent officieel depressief als een arts, psycholoog of psychiater dat vast heeft gesteld. Het maakt niet uit of je depressief bent of niet of je je wel of niet aanstelt. Waarom zou je je alleen rot kunnen voelen wanneer je depressief bent? En waarom zou je je per definitie niet aanstellen wanneer je depressief wordt 'verklaard'? Maar zelf kan je die diagnose dus niet stellen, net zo min als iedereen die hier rondloopt, voor een diagnose zul je eerst naar je huisarts moeten.

[edit]ff 'officieel' toegevoegd, 't veranderd niks aan wat ik bedoelde, maar voor de mensen die waarde hechten aan dat woordje[/edit]

Niet mee eens
het is meer dat je dan weet dat je depressief bent..
maar ik ben het wel eens met de boodschap erachter hoor :D

Ik sluit me aan bij de post van Leonoor, zou alleen dit
willen toevoegen om evt misverstanden zoals eerder
te voorkomen.

Het betekent dus niet dat je niet depressief kunt zijn zónder dat het is vastgesteld. (en als je denkt dat je het wel bent, laat het dan vaststellen, zodat je ook evt verder geholpen kunt worden ed...)

Vergelijk het maar met dit;
"Als je dood bent ben je dood, daar kan niemand wat aan veranderen. Maar pas als je dokter het gezegd heeft ben je officiëel dood verklaard." (© Fade of Light, oude topic.)

Quiana heeft gelijk wbt de toevoeging.

(Toch vind ik 'depressief' een diagnose en diagnoses kun je zelf niet stellen.)

mhja, ik ben het wel met leonoor en Quiana eens.

Alleen wat maakt zo'n diagnose nou uit? Ze zeggen het bij mij nu al 2 jaar.. (leerlingenbegeleidster (is ook psychologe geloof ik)
Maar als jij je zo voelt is dat gewoon rot, en moet daar wat aan gedaan worden..
Kan me echt niet schelen of iemand die diagnose heeft of niet.. Als iemand zich zo voelt is dat erg genoeg..

(jaja, dat komt er weer lekker uit..:s)

sorry maar je bent niet depressief als een arts of psych dat heeft vastgesteld om 2 redenen.
je kan best een ziekte hebben voordat het is vastgesteld, maar dan kan je het nog niet 'officieel' zeggen.
en 2; depressief zijn is wat anders dan een depressie hebben.

ontopic: of jij depri bent of niet... dat kan niemand hier van het forum beoordelen. Maar een aansteller ben je denk sowieso niet als je je rot voelt... en als je vriendinnen dat gaan zeggen is dat vanzelfsprekend niet leuk, waardoor je je misschien nog rotter gaat voelen omdat je niet geloofd / begrepen wordt.

je zou misschien eens langs een huisarts kunnen gaan?

ik moet nu weg... sorry, maar anders kom ik te laat.

(F) wen

Volgens mij had Quiana ook al iets in die richting gezegd (om misverstanden te voorkomen, wat kennelijk dus niet lukt) en volgens mij had ik ook al gezegd dat ik het daar mee eens was.

depressief zijn is ziekelijk down zijn
*volgens onze psychologie boeken*
depressie:
hierbij gaat het om een duidelijk henkenbare depreseie die ten minste twee weken bestaat en waarbij een groot antal van de beschreven verschijnselen voorkomt
iedereen voelt zich wel eens een tijdje down, maar pas als dat down gevoel ziekelijk wordt spreken ze van een depressie

excuus... weet niet of je het had gelezen, was heel erg in a hurry en verder geen reacties gelezen.

Ik denk dat het bij je pubertijd hoort.
En sommige hebben het veel, en andere minder.
Depressief heeft volgens mij ook oorzaken, en die oorzaken stapelen zich op en dan voel je je steeds 'downer'? Het kan zijn dat ik dit fout heb, want zelf ben ik nooit depressief geweest.

ik denk niet dat depressiviteit bij de puberteit hoort
maar misschien is het wel iets waar je in deze periode van je leven extra gevoelig voor bent

ja dat denk ik inderdaad. :
1) Het is nu eenmaal zo dat in je pubertijd alles een beetje wiebelig is, je ontdekt de wereld en die blijkt niet zo te zijn hoe je in eerste instantie dacht.
2) je hormonen kunnen nogal irritante effectjes hebben.
3) in de puberteit kom je vaak voor de eerste keer in aanraking met verliefdheid en dat kan je heel onzeker maken, ook het gevoel wanneer het uit is kan je heel erg down maken. want al deze gevoelens zijn nieuw en je moet net leren hoe je er mee om moet gaan.

ik zelf heb van al deze 3 dingen heel erg last. of ik depressief ben? ik weet het nog niet. sommige dagen gaat het wel goed maar over het algemeen heb ik nergens meer echt zin in, zelfs de dingen die ik eerst altijd heel leuk vond.
"de mate waarin je nog emoties voelt geeft aan hoe erg je depressief bent"
en dit is al best lange tijd. een tijdje terug ging het super goed met me (ik had een vriendje) en nu.. bluh.... nu gaat t zwaar slecht!!!

dus wat moet ik doen?
1) gedragspatroon veranderen. (ik ben WEL een leuke meid. het leven heeft nog veel GOEDS te bieden voor MIJ. en daar mag ik best van genieten. ik ga me niks aantrekken van opmerkingen van anderen die niet weten waar ze het over hebben. ik ga mijn ding doen!!!)
2) toch weer de dingen doen die ik leuk vind.
3) (advies van mijn zus die bij een psychologe is geweest) regelmaat, reinheid en rust. als je je hier aan houd schijn je al snel beter te voelen waardoor je het leven beter aan kunt.
4) ontspanningsoefeningen, yoga, meditatie....
hier heb ik ervaring mee en dit helpt heeeeeeeeel goed!

wow ja, lange post, i know. maar aangezien het hier over depressies gaat vond ik dat het wel iets uitgebreider behandeld mocht worden aangezien al een hoop mensen doorgingen over de dyagnose opmerking.

xxx lady87

ach ja, dat is ook een beetje de hoofdvraag van dit topic
en niemand hier kan een antwoord geven op het 'en ben ik depri' gedeelte, dus richt men zich een beetje op 'wat is depressief zijn'
:D

mooie zondagavond onzin

Twee maand lijkt me nog niet zo lang eerlijk gezegd.

Depressie = een stemmingsstoornis (omgekeerde van een manie).

Verdriet hebben is niet depressief zijn.
Depressie is een stemmingsstoornis: de grondstemming is gestoord. Een grondstemming geeft aan hoe iemand zich voelt, niet in een bepaalde concrete situatie, maar in zijn levenssituatie, hoe hij zich voelt tegenover zijn leven, zijn bestaan als geheel.
Het lusteloos, somber en verdrietig zijn slaat op zijn gehele manier van zijn, op zijn totale leven: 'Alles(!) laat me onverschillig, niets (!) spreekt mij nog aan, het is me allemaal te zwaar.'

De depressie kan ook kinderen en jeugdigen treffen, maar hierbij moet dan wel goed voor ogen gehouden worden dat de depressieve gevoelens eigen (kunnen) zijn aan de normale ontwikkeling van het kind. Denken we maar aan de pubertijd, waarin gevoelens van neerslachtigheid, vertwijfeling en eenzaamheid heel normaal zijn.

Symptomen:
(En stel nu a.u.b. niet je eigen diagnose, hoe verleidelijk dit ook is.)

- geen eetlust, doorslaapstoornissen, verstoord dagritme
- anhedonie (verlies van interesse en plezier in wat men doet)
- ziekelijke neerslachtigheid en somberheid
- gevoelens van waardeloosheid
- geremd in zijn denken ('dement' worden, het denken gaat in
cirkels)
- lichamelijke klachten
- afkeer van het leven
- soms wanen of hallucinaties


En vooral:

Niet kunnen zeggen waarom je verdrietig bent en niet meer uitgaan, niet meer van dingen kunnen genieten...

Dit is een samenvatting uit mijn cursus, waar ik me heel goed in kan vinden.

Maar om maar even een aantal kenmerken te noemen:

symptomen of klachten: hieronder vallen:
-Een gedaalde stemming: de patiënt voelt zich somber.
Wanner het mee zit in het leven zijn we goed gestemd, bij tegenslag daalt de stemming. Dat is normaal. Wanneer echter de stemming langdurig en ernstig gedaald blijft dan kunnen we van een depressie spreken. Vooral als de stemmingsdaling onverwacht veel sterker is dan de tegenslag die daaraan vooraf ging.
-Een laag gevoel van eigenwaarde: de patiënt voelt zich waardeloos, nutteloos, anderen alleen maar tot last.
Wanneer de tegenslag zich ophoopt, wat soms gebeurt, dan kunnen mensen somber worden "je hebt er de pest in". Dat hoeft niet altijd gepaard te gaan meen een verminderd gevoel van eigenwaarde. Bij een depressie is het gevoel van eigenwaarde altijd laag.
-Een vlakke gevoelsuitdrukking. In het gewone leven volgen onze gevoelens de dagelijkse gebeurtenissen en dit is vaak ook op het gezicht van mensen te zien. Wanneer iemand depressief is verliest hij aan gevoelsuitdrukking:
De gevoelsuitdrukking wordt vlak. Soms is de gevoelsuitdrukking niet zozeer vervlakt, maar wel eenzijdig geworden; bijvoorbeeld; ongedurig, angstig of gekweld. De gevoelsuitdrukking volgt niet meer de gebeurtenis van de dag.
Piekeren
-Een depressiepatiënt is niet meer in staat realistisch zijn gedachten te ordenen, en ook weer van onderwerp te veranderen. De patiënt neigt tot piekeren, ziet problemen waar hij/zij ze ander niet zag. Soms gaan de gedachten alleen nog maar in een klein kringetje; "Ik ben mislukt, ik heb alles fout gedaan, het komt nooit meer goed, er is geen toekomst meer voor mij", etc.
Daarbij kunnen nog een heel aantal andere symptomen komen:
• interesse verlies en onvermogen te kunne genieten
• verminderde activiteit en remming of onrust
• verminderde of verhoogde eetlust
• bemoeilijkte of verstopte ontlasting
• tijdelijk verdwijnen van menstruatie
• verminderde zin in en plezier aan vrijen
• verminderde nachtrust of verhoogde slaapneiging
• vroeg ontwaken
• een vast golfpatroon van de stemming overdag
• verminderde geheugen werking en concentratie moeilijkheden
• angst
• lichamelijke klachten
• ongevoeligheid voor gevoelens en indrukken; "Ik voel me leeg, niets spreekt me meer aan".
• verminderde energie en aanhoudende vermoeidheid
Dit is een lange lijst. Iedereen heeft wel eens een aantal van deze klachten gehad; dat is normaal. Maar als iemand langdurig de eerste 4 weken klachten heeft, en in voldoende ernst, en nog een aantal uit de lijst dan is het wel zeker dat iemand lijdt aan een depressie.

@TS

is de diagnose wel belangrijk?
dat je het labeltje depressief krijgt, betekent niet dat je je dan geoorloofder rot mag voelen dan nu het geval is
Of je nou depressief bent of gewoon in een ernstige dip zit, als jij behoefte hebt aan professionele hulp, moet je je niet laten dwarsbomen door vriendinnen die zeggen dat je je aanstelt, en gewono op zoek gaan naar die hulp.
Het zal vast geen kwaad kunnen :D

nutteloze zondagavondpost 2

alles wat er nu nog staat herken ik. van vroeger... maar ook vele hiervan nu nog steeds... :(

Dat soort dingen gaan ook niet van het één op het andere moment over, dat kost (heel veel) tijd. En sommige dingen horen ook bij de puberteit en/of bij sommige mensen. En je hebt hulp gezocht toch? Dat zal ook niet voor niks zijn, lijkt me?

Volgens mij is het ook zo bij een depressie(of depressief zijn, waar zit het precieze verschil?) dat het er aan zit te komen, en dat het gevoel per dag, per week, sterker wordt.

IK heb zelf nu al ongeveer 2 jaar zo'n soort 'ondergevoel' van mezelf ongelukkig voelen, maar het stoorde niet echt mijn bezigheden, stak maar soms de kop op. maar de laatste tijd gaat het slechter, o.a doordat mijn vroegere beste vrienden me buitensluiten en negeren, de thuissituatie na 10 jaar moeilijkheden teveel wordt, enz...
en ongeveer 4 maanden geleden begon dat soort van 'ondergevoel' meer en meer te overheersen, tot nu, en het is me nu echt teveel.
het leven heeft geen zin meer, ik vind het leeg, oersaai, ik haat de routine etc..
Ik wordt er zelfs agressief van, bvb vandaag toen we iets moesten tekenen dat me totaal niet lukte, heb ik in een vlaag van woede een hele onwisbare streep gezet op mn tekening van 2.5 uur werk.
Misschien een dom voorbeeld, maar kom.

Dan weet je van jezelf toch wel dat je depressief bent (een depressie hebt?), al gebruik ik die naam eigenlijk nooit, omdat ik vind dat die te makkelijk wordt gebruikt.
Sorry als dit te lang was.

Ik zou ook niet weten wat het verschil is tussen depressief zijn en een depressie hebben. Misschien dat het eerste een eufenisme is?

De term wordt idd te vlug gebruikt, dat vind ik ook. Het doel van het benoemen van een 'stoornis' is dan ook weten welke specifieke behandeling de patiënt nodig heeft, hoewel ik 'patiënt' dan weer een zware term vind.

Je denkt dus een depressie te hebben. Heb je het daar reeds over gehad met een dokter? Pas als hij je die stempel geeft, kan je pas zeggen dat je een depressie hebt. Want een depressie is een 'ziekte', net als je de stempel autisme op je zou kunnen gedrukt krijgen.
Ik kan bijvoorbeeld denken autistisch te zijn en veel van de symptomen te herkennen, maar daarom ga ik nog niet aan anderen verkondigen dat ik het ook heb. Ik kan dit pas met zekerheid zeggen als een erkend iemand mij deze diagnose gegeven heeft.

Met andere woorden, weten van jezelf dat je depressief bent kan niet, het vermoeden dat kan natuurlijk wel.

Eigenlijk heeft Leonoor dit reeds gezegd, of toch iets heel gelijkaardigs. Maar ik dacht het misschien even wat anders te verwoorden, want hoe duidelijk haar poging ook was, tot sommigen is die blijkbaar nog niet zo goed doorgedrongen...met alle respect. :o

Jahoor, ik begrijp het wel.
En vermoeden dat ik een depressie heb, is idd beter gezegd.

Ik wil gewoon niet naar een dokter, mijn moeder komt het dan te weten. ( ja, ik kan zelf nr een dokter gaan ,hij moet toch zwijgen, maar dat wil ik niet) En ik wil niet overkomen als een aanstelster ofzo , omdat ze het zelf heel erg moeilijk heeft.

'k Begrijp het.

Ik ben dinsdag naar de dokter geweest, gewoon om een doktersbriefje te hebben voor school, maar het liep anders uit.
Hij vond niets en begon te vragen hoe ik me voelde en zo.
Op dat moment stond ik reeds de helft van de tijd met tranen in mijn ogen en toen hij zei 'je ziet er niet zo gelukkig uit' brak hij mij en begon ik alweer te wenen :o :( ...

Toen heb ik toegegeven wat rare gewentes te hebben en zei hij me dat ik OCD zou hebben. Nu word ik doorverwezen naar het CGGZ om daar een eerste gesprek te hebben met een sociaal assistent of het wel nodig is om de psycholoog te raadplegen.

En ik zie er echt wel tegenop, want ik vind ook dat ik me aanstel.
Nu voel ik me goed...mss wel omdat ik nu niet naar school ga, maar toch, ik kan weer lachen. :confused:

Hieronder een stukje over een andere vorm van depressie, misschien wel wat minder zwaar maar het duurt langer:

Dysthyme stoornis
Bij een dysthyme stoornis houden de klachten langer dan twee jaar aan. Mensen met een dysthyme stoornis hebben vaak niet de heftige verlammende depressieve gevoelens, maar zijn wel het grootste deel van de dag in een depressieve stemming. Ze hebben ook minder bijkomende klachten en kunnen meestal ‘redelijk’ functioneren, maar hun leven is vrijwel voortdurend gekleurd in grijstinten. Het lange aanhouden van de klachten, de uitzichtloosheid ervan, maakt deze vorm van depressie zwaar.


Het kan dus ook zijn dat je dat hebt... Maar je rot voelen is sowieso erg klote! En je moet niet denken dat je je aanstelt!! Ik wens je veel succes met hulp zoeken! Veel mensen slikken overigens antidepressiva!

Ik ga zo snel mogelijk naar de dokter, de homeopaat.
Ik heb het vandaag tegen mijn moeder gezegd, en ze vond helemaal niet dat ik me aanstelde, ze begreep me :)
IK heb ook wel dat ik kan lachen, ik doe heel normaal enzo, maar toch is er dat gevoel hé... het is idd confusing maarja.
Ik ben al bezig met het te verwerken, al is er mss nog geen uitzicht .

Het lag van mij aan het feit dat ik thuis zat (de hele week).
Ik ben vandaag naar school geweest en ik voel me rotter dan ooit. (n)

Nu heb ik besloten te stoppen met school en dat lucht me op.