Depressie, wat doet met er normaal gesproken mee?
 

Stel je zou bij een huisarts komen en zeggen dat je je depressief voelt.

Wat doet hij dan, zal hij je snel doorsturen of een recept geven?
Hoe gaat men hier meestal mee om?

Ik denk dat dat verschilt per huisarts en per persoon...

De ene is de ander niet, of je snel doorgestuurt wordt of
een recept krijgt hangt van meerdere dingen af denk ik...

Hij zal waaschijnlijk vragen hoelang je dat hebt, waar het aan kan liggen, wat je precies voelt, ook lichamelijk.
Je dan misschien doorsturen naar jeugdzorg/therapeut oid. Ze geven denk niet meteen aan iedereen die zegt zich depressief te voelen anti-depressiva, misschien moet je daarvoor eerst met iemand gaan praten.

Ik denk dat het zo een beetje gaat, maar weet het ook niet zeker.

Als je maar een goeie dip hebt, lichte depressie dan zou ik toch eens een natuurlijk middel proberen en dan pas naar de huisdokter gaan. Het bespaart toch weer al 20 euro.

Ik gebruikte sint-janskruid.

En ook aan wat je zelf wilt, want daar gaat het tenslotte om. Ik denk dat veel huisartsen aan jou zullen vragen wat je wilt.

Huisarts wordt vergoed, een natuurlijk middel dat je zelf bij de drogist/apotheek haalt niet. Wat dat betreft is het dus eerder omgekeerd. ;) (Dit iig in Nederland.)

De huisarst wordt gedeeltelijk vergoed bij ons, maar nu doe je me twijfelen, dus ik ga het even vragen.

De eerste keer hebben mijn ouders mij naar de huisarts gesleept, en ben ik meteen doorverwezen.

De tweede keer kreeg ik een recept mee naar huis, maar volgens mijn oude instelling waar ik was geweest moet je daar mee uitkijken, want (sommige) huisartsen willen nog al eens te snel en soms verkeerde medicijnen voorschrijven.

Je wordt maar lichtjes terugbetaald van het ziekenfonds, dus bij ons (België) is het voordeliger om het doktersbezoekje over te slaan.

In Nederland wordt het, voor zo ver ik weet, volledig vergoed.

En sowieso is het als je depressief bent (of bijna depressief) nooit voordeliger om een doktersbezoekje over te slaan... Je kunt er beter vroeg bij zijn, scheelt je later waarschijnlijk meer geld en het kan je ook een hoop ellende besparen en dat is, in mijn ogen iig, veel belangrijker.

Als je naar een huisarts gaat en zegt dat je je slecht voelt zal hij eerst enkele vragen gaan stellen en misschien een tweede (evt meerdere) afspra(a)k(en) maken. Voordat hij je doorverwijst naar proff. hulp. maargoed... ik ben op een andere manier aan mn hulp gekomen (niet via een huisarts). heb rechtstreeks naar jeugdzorg gebeld (of beter: er is voor me gebeld, de eerste keer dan)

succes! wen

Ik ging toen eerst naar de huisarts om te vertellen wat er thuis allemaal gaande was, vervolgens heeft hij me naae een maatschappelijk werkster gestuurd, daarna werd ik naar bureau jeugdzorg gestuurd.. Na 6 gesprekken concludeerden ze dat ze niks voor me konden toen, dus toen maar naar t RIAGG gegaan waar ze niet merkten dat er iets mis was.. Uiteindelijk heeft mn vader me naar een een oude kennis, die psychiater is, gestuurd. Van hem kreeg ik medicijnen (seroxat) en werd ik doorverwezen naar Triversum, afdeling klinische psychotherapie, om daar 10 maanden opgenomen te zitten.

mmm...

om een of andere reden vind ik dit toch geen echte opties
ik heb het gevoel dat ik me bij een psychiater of wat dan ook zou vervelen en me er uit zou lullen :o
of iig er omheen praten

geen idee.. maar het lijkt me niks

Wat zou je wél willen dan?

rust in mn hoofd.



ik weet niet eens of het mogelijk is
laat staan hoe

Of het mogelijk is, daar twijfel ik niet aan (zelfs niet als ik je
vrijwel niet ken ed), maar daar zul je wel wat voor moeten doen,
lijkt me. :)

Als je wordt doorverwezen naar bijv een psycholoog, kan hij/zij
je helpen uit te zoeken op wat voor manier je die rust zou
kunnen krijgen, er samen met jou aan werken, je begeleiden...

Waarom zou jij je daar vervelen of je eruit lullen?

natuurlijk moet ik er zelf wat aan doen
maar ik ken mezelf wel een beetje...

en ik ben bang dat ik zoiets zou kunnen doen
ligt ook wel sterk aan de persoon waar het om gaat denk ik

(sorry heb geen andere reacties gelezen dus misschien issut al 10x gezegt maar toch...)
Dat verschilt per huisarts en ook per patient natuurlijk. De huisarts weet wel een beetje welke mensen zich snel aanstellen en bij wie het echt menens is.
De huisarts zal eerst een paar vragen stellen over hoelang je je al zo voelt, wat je precies voelt, of er andere vanaf weten enz enz. Eigenlijk een diagnose stellen. Als hij of zij denkt dat je echt depressief bent zou hij met je overleggen wat het beste is. Zo nog even aankijken en over twee weken terugkomen? Antidepressia? Psycholoog? of een combinatie van? Ik noem maar wat, en dan wordt je doorverwezen en krijg je medicijnen.

Niet iedereen wordt meteen doorverwezen en zeker niet iedereen krijgt (meteen) medicijnen.

Volgens mij ligt een depressie toch vaak aan je manier van denken. Soms kun je daar zelf heel makkelijk wat aan doen, soms heb je daar hulp bij nodig en kun je het uiteindelijk zelf met die hulp oplossen en soms kan je er werkelijk niets mee. Het hangt inderdaad, naar mijn mening, af van de persoon. Ieder persoon is verschillend en heeft vaak ook een andere behandeling nodig. Maar de kracht van positief denken is sterker dan menig mens denkt.

Ik was toen ik naar de huisdokter ging even helemaal depri en begon uiteindelijk ook te huilen.

Ik kreeg direct medicijnen voorgeschreven, maar die heb ik geweigerd, want door eens een twintigtal minuten met me te spreken kan je volgens mijn niet én een diagnose stellen én weten welke medicijnen me zouden helpen.

Ik werd dan wel doorverwezen en moet nu afwachten.

Maar dat is dan in mijn geval.

Ik denk idd dat niet iedere dokter op die manier reageert.

maar als je medicijnen krijgt.
en je zou een week niet slikken, dan zou het gewoon terug komen niet waar?

is dat dan niet een soort non-oplossing?
of combineren ze dit meestal?

Volgens mij worden medicijnen meestal wel gecombineerd met (gespreks)therapie hoewel het wel vaak voorkomt dat je alleen therapie krijgt en geen medicijnen maar soms kunnen die er net voor zorgen dat je over een rotperiode heen komt.

Ik kan je alleen vertellen hoe het bij mij gegaan is.
Mijn moeder heeft het eerste gesprek met onze huisarts gedaan.
Ik had die man namelijk nog nooit gezien en om dan meteen aan te komen zetten met zoiets...
Dus mijn moeder heeft verteld wat zij dacht waar ik mee zat.
Ik ben later naar die man toe gegaan. Geweldige man is het echt, super, maar ja, dat kun je ook niet van elke huisarts zeggen.
Ik heb hem later nog 1 of 2 keer gezien voor hij mij de aderessen van 2 psychologen (heb de optie riagg overgslagen) gaf.
Ik heb met hem trouwens eigenlijk alleen het eerste gesprek gehad over wat mij dwars zat. Later heeft hij steeds uitgelegd wat zijn mening was, dat er eerst ook iets lichamelijks zou moeten veranderen (had medicijnen voor mijn schildklier nodig, bleek), vervolgens naar die psycholoog en dan weer over op andere lichamelijke klachten zeg maar.
Mijn huisarts is echt top.
Volgend jaar ga ik wel naar Utrecht (studeren) en mijn ouders verhuizen dan waarschijnlijk ook, dus dan ga ik deze huisarts misschien wel verliezen en daar baal ik van!

Over die medicatie.
Ik hoop toch eigenlijk echt wel dat (huis)artsen pas bij 'noodzaak' beslissen tot het geven van medicatie en het lijkt me toch wel dat medicatie in dit geval altijd samen zou moeten gaan met gesprekstherapie, maar goed, misschien is dat slechts mijn mening...

Je hebt gelijk. :o

Sorry voor de late reactie, ik had het niet gezien.