de zoveelste ik-voel-me-down-topic
 

Tsjah, de titel zegt het al....
Ik voel me weer eens super-down, en dan niet een klein dipje maar nee, in m'n hoofd zeg ik steeds weer tegen mezelf dat ik niks kan en bij alles wat ik doe (of wat een ander doet :s ) vind ik dat ik het niet goed doe en wordt ik (in mn hoofd) boos op mezelf.
Het rare is dat ik het eigenlijk zo om de dag heb. Gister was ik supervrolijk maar vandaag zie ik nergens meer de leuke kant van in.
Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik probeer gewoon blij te zijn enzo maar het lukt me niet. Ik heb ook niet echt het idee dat er ook maar iemand is die het wat uitmaakt hoe mn stemming is. Als ik een vrendin erover mail en vraag of ze terug wil mailen, krijg ik een door-stuur-mailtje terug. NEE DAT IS LEKKER PERSOONLIJK.
En toen mn moeder net zag dat ik hard huilde, vroeg ze: "wat is er?" en toen ik niet reageerde (omdat ik zelf ook niet weet wat er is) las ze weer verder. Waarschijnlijk is iedereen mijn buien gewoon gewend ofzo....
Wat moet ik hier nou mee? ik heb geen zin om iets te doen want dan wordt ik weer boos op mezelf...

Hej!!
Lijkt me niet makkelijk in jouw situatie, ik denk dat je depressief bent. Dat is een ziekte en daar kan je helemaal niks aan doen! Depressies zijn goed te behandelen met antidepressia en misschien een psycholoog. De huisarts kan je daar meer over vertellen.
Doordat je depressief bent zie je alles eigenlijk heel anders dan dat een normaal mens die dingen zou zien. Je denkt overal onbewust iets achter en reageert veel emotioneler. Het is natuurlijk best wel lullig als je moeder eerst vraagt wat er is en dan gewoon doorleest. Maar misschien dacht ze ok ze wil er niet over praten en leest ze maar weer verder omdat ze je ook niet wil dwingen te zeggen wat er is. Met die vriendin, misschien was de inhoud van jouw mailtje niet zo belangrijk voor haar. Ze wist misschien niks terug te mailen dan maar zo'n doorstuurmailtje.
Misschien zijn er trouwens nog hele andere redenen voor!

Maar een tip: Ga naar de huisarts en zorg dat je medicijnen krijgt en misschien een psycholoog!

oke, ik ben wel 14 (soms ligt het aan de leeftijd) en voel me niet altijd zo (wat ik al zei). En als je dan besluit naar de huisarts te gaan, dan maak je meteen weer zo'n beslissing. misschien stel ik me wel gewoon aan.

dat is t vast

ik denk.. nee weet zeker dat jeje niet aansteld. jij voelt je gewoon zo down daar valt niet aan over aan testellen (waarschijnlijk weet je zelf ook wel dat dit echt serieus is en dat jeje helemaal niet aanstelt ;) )

hoi...

Ik kan nu wel gaan zeggen van 'geniet van die kleine dingen' kijk naar buiten, de zon schijnt, kijk naar buiten, naar die onbezorgde kleuters, bekijk het vanuit een ander oogpunt... Maar soms, hoe hard je je best ook doet, gaat dat gewoon niet! Hoe jammer en moeilijk dat ook mag zijn... Vaak heb je er dan echt proff. hulp bij nodig om ervoor te zorgen dat je niet meer depressief bent, je wel goed voelt en wél kan genieten. Maar ook daar, moet je zelf achter staan, en het lef er voor hebben (iets wat bij mij lange tijd ontbrak).

De stemmingswisselingen zijn voor mij superherkenbaar. Ik heb allebei gehad. Vroeger was ik gewoon de hele tijd down. Ik kwam uit school (als ik uberhaubt al op school was geweest) liep gelijk door naar boven, ging op mn bed liggen, en kwam er niet meer vanaf tenzij het echt moest.. Had nergens, maar dan ook nergens en ook nooit zin in... Nu, heb ik af en toe die buien, maar soms voel ik me megagoed, super happy en helemaal te gek. Het klinkt heel raar, maar die stemmingswisselingen zijn heel lastig, maar voor mij voelt het beter dan hoe ik me eerst heb gevoelt. Toch is het zeker heel erg naar en vervelend, je wordt vaak niet begrepen, je begrijpt jezelf niet eens.

het lijkt me verstandig hier hulp voor te gaan zoeken...

({)(}) Wen

ja, je zal toch iemand gewoon moeten vertellen wat er aan de hand is..
je kunt niet van de mensen om je heen verwachten dat ze het ruiken :D
en als je moeder dan vraagt of er iets is en ij antwoord niet, denkt ze wellicht dat je er niet over wilt praten
Die vriendin had misschien gewoon even geen tijd om goed te reageren op jouw mailtje en dat door-stuur-mailtje stond misschien wel helemaal los van jouw eerdere berichtje
maar ach
er is vast wel iemand anders die jouw verhaal wil aanhoren en jou eventueel in contact kan brengen met een prof op dit gebied :D

oja en die smileys betekenen niet dat ik je aan het uitlachen ben hoor ;)

Hiermee zeg je het al.

Je zit in je apenjaren, niet veel aan te doen.

sluit me hier bij aan
suc6 meis:)
*knuf*
t komt wel goe hoor, weet dat miss nie zo lijkt, maar als je er indd wat aan gaat doen kunnen anderen je helpen en indd mayb met iets van anti-depressivia, ook nie beste nat, maar als je niet egt aanleiding hebt om je zo te voelen, ik bedoel dan kan je nog 100x 14 zijn, maar das nat nie gwoon, ik ken geen mensen die toen ze 14 waren, zo voelden (al1 de mensen die hier reden voor hadden of indd iets hadden, naja, komt nie helemaal goed over wak hier wil zetten:) hi, niet mijn dag 2day, dat kan ieder1 overkomen maar kzou egt es met iemand gaan praten joh, wel heel moeilijk lijkt me:(

ik praat er wel eens met een vriendin over, zij is echt aardig dan, maar ze weet ook niet echt iets eraan te doen ofzo. En ik kan ook niks tegen mn ouders zeggen want die denken dan dat er écht iets is, dat ik ergens mee zit ofzo.
'k sla mezelf ook altijd heel hard als ik weer moet huilen, vind mezelf een aansteller omdat ik niet weet waarom.......