Maanlicht en roos verliefd
 

Gisteren scheen het maanlicht verliefd te zijn
Magisch wit maar toch verbitterd
Koude rozen bezoenden geen romantiek
Bebloed rood smeekte om vergiffenis
Maar meedogenloos maanlicht vernietigde gekniel
Zilv’rn Engelen daalden in hen neer










Vandaag scheen het maanlicht niet te zijn
In de dood bezoent men immers niet
Men lacht er slechts minzaam
Langzaam vercirkelde verbroken magie
Tot de smaak van het gehate verliefd bloed.

Het eerste deel van je gedicht (de eerste 4 zinnen) spreken me enorm aan en vind ik zeer mooi en krachtig. Daarna verlies ik een beetje het gevoel en passie die ik er eerder in vond.

Moet er niet 'verliefdé bloed' staan :)? Verder vind ik 'bezoent' een wat vreemd, maar erg mooi gekozen woord!

Wat me vooral aanspreekt in dit gedicht is het taalgebruik, ik hou wel van dit wichtige, zware en mooie taalgebruik. Wat ik wat minder vind, is de structuur; de zinnen lijken allemaal een beetje teveel op zichzelf te staan, ik mis het ritme een beetje. Ik denk dat dat komt door je zinsopbouw; vrijwel elke zin begin je met het onderwerp en dan het werkwoord.

Inhoudelijk gezien vind ik het een pracht van een gedicht; heel erg puur en rakend geschreven. Het spreekt me gewoonweg heel erg aan, ik kan er verder niet echt iets zinnigs over zeggen.. maar ik vind het in ieder geval prachtig!

Hmm, ik zou persoonlijk ook verliefde mooier vinden in de laatste regel.

Ik vind het gek, je gedicht zit sterk in elkaar, je verwoording is origineel en duidelijk, inhoudelijk zit het ook sterk in elkaar (als ik hem goed begrijp natuurlijk) maar ik mis toch een bepaalde sfeer, op de een of andere manier komt het toch een beetje kil op me over. Maar aan de andere reacties te zien zal dat wel aan mij liggen. Misschien komt het zoals xineof zei door het ritme.