uit de broek
 

langzaam worstel ik me weg
uit verstikkende verdrukking
blij bezie ik dan de wereld
vervuld van zichtbare verrukking

meestal zit ik gevangen
maar toch ben ik weldoorvoed
ik kan onmogelijk ontsnappen
slechts naar buiten als het moet

ik zie niks en ik hoor niks
proef net zomin ik ruik
leef slechts als tachtig kilo liefde
alas, ik ben riza's buik

Door aan de titel te denken, kreeg ik hem pas door (en door de laatste regel natuurlijk :D).
Vind hem wel iets hebben, mooi woordgebruik ook.
En vooral dat onverwachte einde :D (y)

mooi.
echt .
Dat zeg ik niet zo vaak.
maar het hele idee eromheen, en het heeft iets heel erg triests over zich heen hangen, maar tegelijkertijd iets hoopvols, de berusting (laatste stuk). mooi.