Hard
 

Vraagtekens vormen
een dwingende kring rond me
ze lijken me op te slonken
in een kronkelende wereld.

De grond is te hard om graven
mist belet me hoger
ik wou dat ik het kon
onbezonnen, meedrijvend
in een onvergankelijke stroom

Maar ik ben een kei
hard erin geworpen.



Wat vinden jullie?

vooral het idee op het laatste is sterk alleen ik vind de uitwerking niet echt super.... kan mijn vinger er niet op krijgen. weet dus niet hoe het beter zou moeten. maar het geeft me zo'n gevoel van, woow sterk idee, alleen het komte r niet helemaal uit.... :s

wat een uitleg

Inhoudelijk vind ik het duidelijk overkomen, tenminste wat ik er uit haal: een persoon die in een wereld, zich machteloos voelt, zoveel onduidelijkheden, die hij/zij niet kan (be)grijpen. De persoon zou de lichtheid willen voelen in alles. Dit komt i.g. in mij op.

Wat betreft je gedicht verder...strofe 1 is duidelijk, je brengt duidelijk de inhoud naar voren, maar ik vind het wel wat simpeltjes soms.(beeld van die vraagtekens vind ik mooi!!)

Strofe 2 heeft wel mooie zinnen, maar het gaat mij een beetje te veel van de hak op de tak(de 1e 3 zinnen..... De 1e zin..."te" vergeten?.

Het einde maak je sterk!, mooi gevonden. Daarmee geef je aan dat het "fijne/lichte" vergankelijk wordt/is?........

Ik vond ook mijn einde niet zo goed als ik het wel zou willen, er hapert iets aan.

Ik voel me ook zo, van de hak op de tak.

Bedoel je de 'te' weglaten? Dat zou idd geen slecht idee zijn.

Met die stroom bedoel ik de massa, de meelopers die zichzelf voorbij lopen. Die kei(kop) ben ik, die ertegen in ga, maar toch moet ik mee...zoiets. 'k Ga nog eens denken hoe ik het goed kan uitleggen.