Scholieren.com forum - Brief in boek

Liefste Archibald,

En dan vandaag, zoals zo vaak, huilend aan de telefoon. Bang om je kwijt te raken, bang om je nooit meer te zien. Bang in het algemeen. Angst mijn meest vooraanstaande karakter eigenschap heeft zich weer meester van mij gemaakt.
Ik ben bang voor spinnen, bang om te vliegen, bang voor pijn, bang oom mensen kwijt te raken, bang om mensen aan te spreken en bang voor mezelf.
Niets dat mijn angsten, mijn paranoia kan stoppen.
En volgens jou overdrijf ik. Heb ik mazzel gehad. Zijn mijn trauma's weg te cijferen en nietzeggend.
En bedankt! Ik weet dat jouw jeugd nu niet bepaald rooskleurig was, maar maakt dat mijn pesterijen, aanranding, verliezen of zelfmoordpogingen minder??
Mijn gedachten en herinneringen zijn net zo echt als die van jou, en naar het schijnt nog wel heviger aanwezig. Niet dat ik iets geloof van jouw "het boeit mij allemaal niets"-houding of dat het waar is dat als je veel trauma's hebt, de volgende een van de velen word en dus niet boeiend: hoeveel zou ik er dan nog bij moeten krijgen, voordat ik dat ook zo ervaar??
Jij ziet mij dus als een enorm zeikwijf, een onstabiel en labiel klein meisje. Anders zou ik niet constant in tranen zijn: ik heb immers nooit iets echts meegemaakt.
En jij hebt altijd gelijk, dus schik ik me daar maar naar. Jij hebt gelijk en ik, het stereotype, nietswetende, onzekere puberale kutkind, natUUrlijk ongelijk. Hoe kon ik zo gek zijn te denken dat ik levenservaring had. Of dat ik ooit iets ergs mee had gemaakt?
Ik bedoel mijn zelfmoordpogingen waren pure aandachtszoekende hulpkreten, daarom heb ik ze ook zo lang verborgen gehouden, logisch toch?
Nee Archibald, jij weet het het beste en ik zal je voortaan niet meer tegenspreken. Ik zal niet meer spreken.
Jij bent koning, zoals je jezelf hebt genoemd en ik een van de vele onderdanen.
Dus bij deze schik ik me aan uw gezag en omdat een simpel meisje als ik toch nooit genoeg is voor uwe Majesteit zeg ik bij deze vaartwel.
liefs,
Je S.