~Dichterbij~
 

De hemel draagt mij telkens weer,
naar wat niet is, maar dróómt;

door gouden tranendraden zien
van al wat hartrijk stroomt

Zo ontkom ik, vlucht ik, dageraad
die droeve dauw vol weemoed slaat,
de wijzers tikken bang.

De tijd verleidt verleden, duurt zo lang,
maar laat ook los en licht ze strijkt
steeds meer, heel nauw al op mijn wang.

hmmwah.

buiten dat ik het onderwerp niet leuk vindt heb ik het idee dat het zo moeilijk doorloopt, het ritme is heel traag.

Dan ben ik benieuwd hoe dat komt, omdat het, als ik het lees, voor mijn gevoel juist vlot loopt.

Wat voor een onderwerp haal je er uit?

Ik snap hem niet, zou je hem misschien uit willen leggen?

ik vind het een heel mooi gedicht. op mij kotm het over als jezelf in slaap huilen. ik weet niet of dat zo is, maar verder heel mooi, en ik vind het eigenlijk wel lekker vlot lezen

de roes tussen wakker en slapen.
op zich kan dat een leuk onderwerp zijn, maar ik vind bijvorbeeld de ochtend dan beter.
subjectiviteit alom.

Op dit moment heb ik behoefte aan sterkte, krachtige gedichten. Mijn hoofd is al een 'dradenweb' en dus vind ik dit een heel vervelend gedicht op dit moment om te lezen. Ik snap hem ook niet, hij leest moeizaam. De laatste strofe vind ik een beetje raar overkomen bij mij.
Nope....
not my style today!

(maybe tomorrow?)

Love
Snowy

Gaat het over het ontsnappen van de realiteit omdat je moeite hebt met een moeilijk verleden? Maar de tijd heelt de wonden, zodat je er stukje bij beetje beter mee om kan?


'verleidt verleden' vind ik leuk gevonden.
Ook de rijm 'ang' die telkens terugkomt is niet mis.

Maar het blijft wel wat zwaar op de maag liggen, dit gedicht.
Nogal confronterend, aangezien ik zelf nogal in de war ben de laatste tijd.

Maar, samengevat. (y)

Dank allemaal.

phensicske, je komt heel aardig in de buurt!.



De hemel, als droomlucht, een plek om in te vluchten en weg te dromen(naar wat niet is), in plaats van staan in de realiteit en daar te blijven.Kijkend door een web van verdriet naar de mooie bezielde dingen(hier spreekt het verlangen uit van Vrij-voelen, onbezorgd van alles). Door in die droomwereld te leven, de realiteit van de ochtend/dag ontvluchten, om het moeilijke maar niet te hoeven zien.
De ochtend/dag die confrontaties met zich meebrengt (en verdriet), de tijd die vooruit tikt en bang maakt(de verwachtingen, verplichtingen, angsten vanuit het verleden en het heden, naar de toekomst kijkend). De tijd, als in het nu bedoeld, verleidt het verleden; laat mij weer terug denken aan al wat er in het verleden is "gebeurd"(hiermee bedoel ik een aantal dingen, waar ik het moeilijk mee heb gehad; hiermee bedoel ik niet een heel zwaar verleden. Die verleden tijd, werkt zo lang door in het heden, maar ik merk dat het gaandeweg, het verleden zich steeds meer los begint te laten van het heden; dat maakt lichter, wat steeds dichter bij mij komt te staan; het vrijer kunnen leven(en het verleden steeds meer loslatend)naar de toekomst gericht.


Nu begrijpelijk? :)

Ik kan het mij voorstellen dat het een zware hap op in de maag is. Ben zelf ook meer van het luchtige, maar soms....
Naar het einde toe is het heel duidelijk hoopgevend en positief bedoeld.

In je andere gedicht 'Los je last en bloei' ook al. :)
Ik heb je door! Toch een beetje. :o

Ik vind een zwaarder gedicht best wel kunnen, alhoewel het wat, zoals ik reeds zei, zwaar op de maag ligt, lees ik dit liever dan kalverliefdesgedichtjes.

Wauw; wát een mooie regel. Eerlijk gezegd begreep ik je gedicht ongeveer zo als hoe je het beschrijft in je uitleg :).

Ik vind je rijmschema erg leuk, speels. Het gedicht loopt ritmisch gezien erg goed; lekker vlot. Alhoewel het een vrij zwaar, ietwat dromerig gedicht is, vind ik het toch speels en toegankelijk overkomen. Je trekt de lezer echt het gedicht in; ik vind het erg beeldend en waan mij meteen in het wereldje dat je schept! Dat vind ik erg knap gedaan.

O, ik heb nog een opmerking ;): moet het niet zijn 'ze strijkt licht' in de voorlaatste zin?

Neej;).

Bedankt:!).