verwerking aanranding
 

Drie jaar geleden heeft een jongen van de camping me aangerand, ik heb het ruim twee jaar voor iedereen verborgen, omdat ik me schaam en mezelf de schuld geef.
Vorig jaar heb ik het als eerst aan mijn vriendje verteld (wat nu mn ex is) .
Nu heb ik inmiddels een ander vriendje wie ik het ook heb verteld, tenminste hij weet dat ik aangerand ben, maar weet niet wat er precies gebeurd is.
Ik heb er tot een maand geleden elke dag aan gedacht het achtervolgt me overal.
Mn vriend wil graag weten wat er gebeurt is ( we hebben al 8 mnd en hij denkt dat het goed is voor me om er over te praten) maar ik kan het niet vertellen, het komt er niet uit, ik schaam me zo.
Af en toe vertel ik een klein deeltje waar ik me niet zo voor schaam, sindsdien denk ik er niet meer zo vaak aan, maar krijg ik er nachtmerries over, ik word er echt door achtervolgt.
Ik weet niet wat ik moet doen, ik wil er zo graag over praten en er om huilen maar het lukt me niet.Ik wil het mn vriend echt graag vertellen en ik vertrouw hem echt wel, maar ik kan het echt niet.
Hij vind dat ik hulp nodig heb, maar ik wil geen hulp omdat mn ouders en iedereen het dan ook te weten komen, en omdat ik er amper aan kan denken laat staan dat ik erover kan praten.

Wie weet er wat ik moet doen, hoe ik van mn probleem af, hoe kan ik het in hemelsnaam verwerken?


*sorry voor het warrige verhaal *

({)(}) heel moeilijk is dit.
vooral als je al moeite hebt eraan te denken...
mijn vriend dacht ook dat het beter was /is erover te praten, maar ik heb hetzelfde als jij, en kan het gewoon niet. wat ik op gegeven moment heb gedaan, is iedere keer een stukje opschrijven... alleen daadwerkelijk het punt waarop het gebeurde, is tot nu toe wit... ik weet het echt niet :(

liefs,wen

Waarom zou 'iedereen' het te weten moeten komen als jij
hulp zoekt? Hulpverleners hebben heel vaak (vrijwel altijd?)
zwijgplicht, en kunnen/mogen het dus echt niet aan 'iedereen'
vertellen ed..

En misschien is het juist heel handig/fijn, als je ouders er ook
vanaf weten? Dan kunnen ze je steunen als het moeilijk gaat,
er rekening mee houden, enz...

Je loopt er nu al een behoorlijke tijd mee, en als ik het zo lees,
maakt het je leven er nou niet bepaald makkelijker op... Zoek
tóch hulp, zou ik zeggen. Dan kun je samen met hulpverleners
ed kijken naar de manier waarop je ermee om kunt leren gaan,
hoe te verwerken, enz. Mja. Dat is (veel) makkelijker gezegd
dan gedaan...

Bedenk je iig dat je niet alles in één keer op tafel hoeft te gooien,
als het moeizaam gaat.. Geef desnoods 'gewoon' aan dat je
ergens mee zit (ouders), maar dat je het moeilijk vind om er
over te praten, probeer het op te schrijven (al is het maar voor
jezelf), om dat later misschien aan een ander te geven die je
vertrouwt, zodat je er iig over kan praten ed..

Ik wil niet dat mijn ouders het weten omdat mn vader gelijk een proces aan gaat spannen tegen die jongen wat ik nooit kan winnen omdat hij met 4 vrienden was en hij ontkent het nu al

En je zou ook niet heel duidelijk kunnen aangeven dat je dat
niet wilt ed, er met 'm over praten nadat hij 't heeft laten
bezinken oid?

Vraag je huisarts om advies. Of iemand op school. De vertrouwenspersoon of je mentor bijvoorbeeld. Dat hoeven je ouders niet te weten te komen, toch? (Als is het misschien makkelijker wanneer ze het wel weten, hoef je niet te liegen en kunnen ze je steunen ed. Maar goed, dat is iets wat je voor je zelf uit moet maken.)

dan maakt hij zich zo kwaad op die jongen dat ik hem niet meer rustig krijg, en ik ben gewoon heel erg bang dat ze me niet gaan begrijpen, als zielig gaan zien of als iets vies

Ik denk niet dat je ouders je als vies zullen zien.
Wat bedoel je precies met zielig gaan zien?

dat ze me anders gaan behandelen omdat 'ik zo vreselijk veel nare dingen heb meegemaakt' natuurlijk is het rot maar ik wil niet dat ze me anders gaan behandelen of anders naar me gaan kijken en ik schaam me gewoon te diep om er over te praten

Ik denk dat je ouders wel begrijpen dat het moeilijk voor je is om er over te praten. En ik denk dat ze het ook begrijpen als je ze uitlegt dat je graag wilt dat ze je normaal behandelen. Misschien is het makkelijker om er in eerste instantie met iemand anders over te praten en het later eventueel alsnog aan je ouders te vertellen? (Als je dat wilt dan tenminste natuurlijk.)

Heej jouw reactie is niet ongewoon gezien je situatie. Dat je het hier kunt posten, betekent dat je het schriftelijk weet te uiten (niet met detail, maar dat hoeft ook niet toch?). Communicatie schijnt goed te helpen heb ik uit ervaring gemerkt ik denk ook dat het geen kwaad is wat lotgenoten op te zoeken zodat je erover kunt praten om het zo beter te verwerken. Hoe beter je het kunt verwerken, des te meer moed je kunt verzamelen voor eventuele verdere stappen.

Ik kan je wel vertellen dat er hoop is. Een zeer naaste van mij is aangerand op nog vroegere leeftijd en ook nog eens meermalig verkracht en na een lange. intensieve (en uiteraard moeilijke) tijd is ze toch wel zover gekomen dat ze weer een beetje een normaal leven kan leiden. Haar motivatie was ook dat zij haar leven niet wilde laten beheersen door zo'n eikel en ook niet wilde dat mensen zich zorgen gingen maken om haar.

Zeg, ik stuur je wel een prive berichtje met wat info, zodat je weer een optie extra hebt.

hee meis!

ik weet hoe je je voelt! maar je moet echt hulp zoeken allene red je het nit!
ik was toen ik 9 was aangerand door een jonge! toen ik in de tweede zta heb ik het mijn ebste vriendin verteld omdat die toen verkracht was.
maar zji praatte met de vertrouwenspersoon en toen onder een gymles van haar (die kreeg ze van mijn mentrix) heeft ze met mijn mentrix gepraat en heeft ze uiteindelijk verteld va mijn aanranding.
toen heeft zij er voor gezorgd dat ik het tegen mijn vader meost zeggen en heb het aanme oduers verteld.
maar had erbij verteld dat ik er geen last van heb.
dat is nu 2 jaar geleden en merk dat ik er nog wel last van heb!
alleen kan je het echt niet meis!!!
ik ga nu oko naar een psycholoog om over van alles en donere andere oko dat te verwerken!
sterkte!

Tsja, en met een groot uitroep teken erachter. Hoe moeilijk het misschien kan zijn, misschien toch slim om het te vertellen aan je ouders...Maarja, om het te vertellen heeft mij ook veel moeite gekost, maar uiteindelijk begrepen ze dat ik het op mijn manier wilde aanpakken. En dan nog, je ouders zullen het heus niet als vies zien, als dat wel zo is, dan is er iets goed mis met jou ouders meis, want aanranding/verkrachting is nooit, maar dan ook nooit de schuld van het slachtoffer, dus kan dat ook niet 'vies'gevonden worden, tenzij je het zelf wilde, maar dan was het geen aanranding geweest...*logisch*
Als ik jou was, zou ik idd hulp gaan zoeken, want zoiets kan je niet alleen verwerken!

heel veel liefs en sterkte!

wrom íe zo vaag doet met die enters tussen die quote weet ik ook niet.... :s

Meisje, wat erg :(
Het is idd nu misschien te laat om aangifte te doen want er zijn weinig bewijzen, het beste was natuurlijk dat je aangifte deed op het moment zelf, de dagen die volgden, dan kunnen ze via een medisch onderzoek alles bewijzen. Maargoed, wat lul ik nou, het is drie jaar geleden. Ik vind het zeer moedig van je dat je 't aan ons kwijt wil. Een volgende stap is er rustig over babbelen met je vriend, als je het kwijt kan aan hem dan ga je je allicht veel opgeluchter voelen en zal die slechte herinnering niet elke dag blijven naslepen. Maar ik denk dat het goed zou zijn voor jou om het ook aan je ouders te vertellen, als je vader nu aangifte wil doen, zal hij wel beseffen dat er weinig bewijzen zijn maar je kan het toch proberen? Wie weet heeft hij al andere meisjes verkracht?
Veel sterkte in ieder geval (y)

Het feit dat je het hier neerzet is al een hele grote stap.

Ik vind het heel moedig van je.
Natuurlijk is het een nog veel grotere stap om het tegen je vriend te vertellen maar ik meen dat het belangrijk is dat je het verhaal eerst tegen jezelf durft te vertellen.

Probeer te zien welke betekenis het voor je heeft gehad. Het voorval zelf en de tijd erna. Of jouw vertrouwen in mensen een deuk heeft gekregen en hoe je die weer kunt helen...

Voor mijzelf duurde het lang maar op een zeker moment ben ik voor mezelf letterlijk terug gegaan in de tijd. Een regressie waarin ik dingen opnieuw mee maakte, weer door die hel ging en me uiteindelijk realiseerde wat er gebeurd was en welke plek ik het kon geven.

Die weg is zwaar en kan hard zijn. Hij zal voor iedereen anders zijn maar de weg naar het helen van je wonden begint heel diep in jezelf.

Ik heb een paar mensen kunnen helpen met het vinden van die weg en één iemand durfde hem nog niet te gaan maar uiteindelijk beslis je altijd zelf over de last die je met je mee draagt.

Ik hoop dat je er uit komt en dat je ergens de kracht kan vinden om jezelf te helen.

Als je wil dat je vriend het weet, schrijf het op, dat is veel minder moeilijk en laat het hem lezen, dan hoef je zelf niet te vertellen, maar is het voor hem mogelijk evt. dingen te vragen...

Joh ik herken het wel een beetje. Bij mij was het misschien geen aanranding maar het voelde niet fgijn. Ik geef ook mezlef de schuld omdat ik weet dat ik schuldig ben. Ik denk nu alle jongens zijn zo omdat ik het idee heb dat alle jongens maar aan 1ding kunnen dneken. Ik wordt daarom nu ook moeilijk verliefd omdat ik bang ben. Jij moey nie bang zijn en je veilig voelen bij je vriendje. Zoek anders evt hulp als je er echt mee zit en je leven nu beinvloed!!! Succes ik weet het ook nie :(

Mijn ex-vriendin is ook seksueel misbruikt toen ze 9 jaar oud was! En ik was echt blij dat ze de moed had om het tegen mij te zeggen! Zodoende kon ik haar helpen en voor haar klaarstaan! En ik denk dat jou vriend dat ook zou doen, na zo'n ervaring!

Jeetje, wat een moeilijke situatie. De situatie waar je vriend in zit is voor mij zo herkenbaar. Ik heb zelf ook geruime tijd een relatie gehad met een meisje die ook zoiets had meegemaakt en er niet tegenover mij over kon praten. Het was een behoorlijke barriere in de relatie. Misschien moet je toch proberen, ook al begrijp ik uit je verhaal dat je dat eigenlijk niet wilt, om hulp te zoeken. Begrijpelijkerwijs heb je er nog vrij veel moeite mee en sommige dingen kun je nu eenmaal niet alleen uitkomen.

Wat moeilijk zeg!
Om iets te verwerken helpt het in iedergeval heel erg om er over te praten. Ik kan me wel voorstellen dat je het moeilijk vind om het er met je ouders over te hebben. Dat heb ik namelijk ook. (ook al heb ik een heel ander probleem) Via mijn mentor (als je niet wil dathij/zij weet waarover het gaat, dan hoef je het niet te zeggen) heb ik toen een afspraak gemaakt met de schoolpsycholoog en die zie ik nu nog steeds een keer per week. dat helpt echt!! Je kan er ook met de huisarts of met een vertrouwenspersoon over praten. Vertrouwenspersonen zijn vaak echt super aardige leraren (bij ons op school dan) en ze hebben net als de huisarts zwijgplicht. Het duurde bij mij wel even voor ik mijn probleem en mijn gevoelens echt goed kon en durfde te verwoorden, maar toen was ik wel heel opgelucht!
Heel veel succes ermee!
You go girl!!

ik heb het verteld!ik was het eigenlijk helemaal niet van plan ik wou alleen het begin vertellen maar ik vertelde spontaan heel het verhaal, ik voel me opgelucht en heb geen nachtmerries meer.. maar ik ben er nog lang niet

Goed gedaan meid!!!

Wat was de reactie?
Hoe ga je nu verder met verwerken?

Sterkte!

IK heb het aan mn vriend verteld, en hij ging huilen omdattie het zo rot voor me vond, naja dat had ik egt niet verwacht.
En tja hoe ik verder moet gaan weet ik nog niet

Herkenbaar.

Ik zou aanraden de communicatie open te houden als hij dat zou willen/durven.