vriendschap is een illusie (verhaaltje)
Je zit tegenover me en kijkt me aan. Ik zie je felblauwe ogen, maar ik zie vooral de pijn en verdriet. “En toch,” begin je, “ik had dit nooit van je verwacht.” Ik kijk je weer aan, terwijl jij je blik nooit hebt losgelaten van me. Het liefst zou ik wegrennen, maar ik weet dat dat wel het lafste zou zijn wat ik kan doen. Ik ga een beetje achterover te zitten terwijl ik zie dat jij je handen voor je ogen doet. Ik voel spijt en onmacht, terwijl ik weet dat alles mijn eigen schuld is. Hoewel, alles.. Ik doe mijn ogen dicht en zie het letterlijk weer voor me. Het feest, de drukte, de rook, maar vooral.. Max.. “Het probleem is, dat ik ook niet weet wat ik moet zeggen..” zeg ik “ik hoop alleen dat je het me ooit kan vergeven, want ik heb ontzettende spijt.” De felheid waarmee je me aankijkt is dodelijk. “Vriendschap is het belangrijkste in mijn leven,” zeg je “en dat heb je op deze manier goed weten te verkloten.” Ik schaam me, ik schaam me diep. Wat heb ik gedaan? Vraag ik me af, terwijl ik het al 2 weken weet. Die twee weken waren misschien nog wel het ergst. Max, die wegloopt en het hele verhaal ontwijkt, de onwetendheid van jou, waardoor je gewoon aardig tegen me bleef doen, de angst en de vraag bij mij, wat ik nou moet doen. Uiteindelijk heb ik je verteld wat er is gebeurd, omdat ik wist dat het moest. Wel is het ongelooflijk van Max dat hij je gewoon heeft verlaten, zonder ook maar iets te zeggen. Met mijn ogen dicht voel ik de drukte om me heen van het feest. Ik heb nooit goed tegen mensenmassa’s gekund en ook hier had ik er erg last van. Ik keek rond en was blij dat ik een bekend gezicht zag. “MAX!” riep ik “hé, wat doe jij hier?” Max keek om en liep op me af. “Hé, wat leuk jou hier te zien!” zeg hij enthousiast.
“Maar waarom heeft het zo lang geduurd voor je het me hebt verteld?” zeg je plotseling, en ik schrik op uit het feest. “We hebben jarenlang altijd alles tegen elkaar kunnen zeggen. Nu is dit wel wat anders… maar toch.” Ik knik en zeg: “Ik had echt geen idee wat ik had moeten zeggen tegen je, zeker nadat Max gewoon weg was gegaan.” Je staat op en schopt tegen de kastdeur. Ik weet hoe kwaad je kan zijn en ben eigenlijk best bang voor je agressie. Je kijkt om en weer die felblauwe ogen… ze kijken me aan vol verdriet. Ik kan wel huilen, maar ik houd me in. Ik doe mijn ogen weer even dicht en als ik ze open doe, zie ik dat er tranen langs je gezicht lopen.
“Ik wist niet dat je ook zou komen!” zei ik tegen hem, “ik ken hier bijna niemand, dus dit is wel een aangename verrassing!” Ik lachte naar hem terwijl ik liever op de grond was gevallen. De drukte werd me echt te veel en ik keek Max doordringend aan. “Zullen we anders even naar buiten gaan?” zei hij. Gretig knikte ik ja, met het idee weer zuurstof binnen te kunnen krijgen. Wankelend van de toch wel grote hoeveelheid alcohol liep ik achter Max aan, die ondertussen mijn hand had gepakt. Max was altijd een stille jongen die erg lief was voor je. Ik vond hem ontzettend goed bij je passen en ik was dan ook heel erg blij voor jullie. Max en ik waren in jullie 7 maanden ook goede vrienden geworden en deze hand die hij me gaf, vatte ik dan ook helemaal niet als iets bijzonders op. Dat was het waarschijnlijk ook niet. Buiten ging ik op het muurtje zitten terwijl Max me een flesje water aanbood. Ik glimlachte naar hem en nam een slokje. “Hèhè,” zei ik, “dat is beter. Ik dacht echt dat ik stikte daarbinnen!” “Ja het was er inderdaad warm en druk. Maar hier is het anders aardig koud,” zei hij tegen me. Ik knikte en hij deed zijn arm om mijn schouder. We zaten nog wat te praten en hij vroeg of ik weer mee naar binnen ging. Ik had eigenlijk nog niet zo’n zin, maar aangezien ik ook niet alleen achter wilde blijven, stond ik aarzelend op. Er was verder niemand op het pleintje waar we zaten en ik vond het wel fijn om even rustig te kunnen zitten. Max kwam op me aflopen en gaf me een knuffel “kom op, kijk eens wat vrolijker!” probeerde hij. Ik keek hem vol verbazing aan, dat hij mij een knuffel gaf. Hij keek me op een manier aan die ik niet begreep. Hij kuste me op mijn lippen. Ik duwde hem van me weg, omdat ik wist dat dit niet kon. Maar toen ik hem weer aankeek, zoende ik hem terug. Nog steeds begrijp ik niet wat me bezielde, want ik wist hoeveel Max voor je betekende. Na die zoen keek ik Max aan en schrok om wat ik had gedaan. “Ik ga naar huis..” stamelde ik. “Zal ik met je meelopen?” zei Max tegen me. “Nee,” zei ik en ik liep naar binnen om mijn jas te halen. Daarna rende ik naar buiten en meteen door naar huis. Thuis viel ik op mijn bed neer en begon te huilen. Ik zag op mijn wekker dat het al aardig laat was en ik was blij dat mijn ouders al sliepen.
Zachtjes hoor ik je snikken. Ik kijk op en merk dat er bij mijzelf ook tranen van mijn wangen vallen. “Het spijt me zo,” zeg ik, “zeg me alsjeblieft dat ik iets kan doen om je beter te laten voelen!” Je kijkt me aan of ik dom ben en lacht sarcastisch. Je schudt je hoofd. Ik voel weer een angstige gevoel van jouw agressie. Wat ga je doen? Waartoe ben je echt in staat?
Huilend was ik in slaap gevallen en ik werd wakker van de telefoon. Jij was het om te zeggen dat Max het had uitgemaakt en was vertrokken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, omdat ik ook niet wist of het door mij kwam. Ik had je willen vertellen wat er was gebeurd, maar ik kon het niet. Ik kon je niet nog eens meer pijn doen. Daarom besloot ik het maar even te laten rusten. Maar of dat zo goed is geweest, betwijfel ik nu.
“Voor mij betekent dit heel veel,” zeg je, “je kunt me nu wel gaan vertellen dat het door de alcohol kwam of door wat dan ook.. maar ik geloof toch dat als je een echte vriendin van me was, je dit nooit had gedaan.” Zwijgend kijk in naar de grond. “Zou je me willen aankijken?” zeg je geïrriteerd. Van schrik kijk ik je aan en zie dat verdriet plaats heeft gemaakt voor haat. Je staat op en loopt op me af. Angstig kijk ik je aan en voel een doffe pijn aan mijn hoofd.
Ik zie alleen nog maar zwart.
(niet waargebeurd.. geef maar commentaar alsjeblieft, zowel positief als negatief)
|
