Beste Vriend
 

Hebben jullie dat nou ook? Dat je een beste vriend(in) hebt en dan verliefd op hem/haar wordt...
En wat doe je dan? Gewoon niks omdat je de vriendschap zoals hij is wel goed vindt, of toch eerlijk zijn en zeggen wat je voelt?

Ik heb wel een beste vriend gehad die ineens bekende verliefd op mij te zijn... Vervelend als het gevoel niet wederzijds is.
Ik denk dat ik zelf niet snel gek zou worden op een 'gewone vriend' omdat ik simpelweg niet op die manier naar ze kijk.

Het ultieme probleem in gemengde vriendschappen :). Zeker in de puberteit (en ja die staat me nog vers in het geheugen), kun je ervan op aan dat het misgaat. Dus niet in de stress schieten, het komt goed. Ik kan het weten:o.

Mijn advies is; begin er niet aan. Die gevoelens heb je nu maar zijn zeer waarschijnlijk niet blijvend en er gaan echt veel vriendschappen kapot door korte flings, een hoop onzekerheden en gedoe, om elkaar heen gedraai... het is het niet waard.

Alles verandert en dus ook je relatie met en je gevoelens voor je beste vriend, maar het beste wat je kunt doen is dit accepteren en je niet laten afleiden van je vriendschap. Houd hem solide en heel en richt je verliefderige gevoelens op een jongen die je wat minder nabij staat. Er is namelijk grote kans dat je gevoelens enkel en alleen veroorzaakt worden doordat je hem vertrouwt, graag mag en veel in zijn buurt bent en je lichaam een beetje de weg kwijt is en in crush-mode overgaat.
Dat gaat echt wel weer over, maar de vertroebeling van je vriendschap door die kriebels er tussen te laten komen, laat zijn sporen na. Dus wees voorzichtig en je bewust van wat je op het spel zet.
Het lijkt nu te zijn wat je wilt, maar over een jaar verga je misschien van de spijt dat het nu allemaal anders is.

Natuurlijk wil ik geen ware liefde in de weg staan, maar wees er echt voorzichtig mee. Ik ben er de jongen die ik ooit als mijn beste vriend zag mee verloren, tenminste als de supergoede vriend die hij was.

Ik heb er een paar 100 topics over, check die maar effe.

Ik had het ook een keer bijna. Maar ik merkte het al in een vroeg stadium nog voordat ik echt verliefd kon worden en heb me geconcentreerd op de acceptatie dat zoiets toch niet werkt.

Nou dat lukte. Ik heb dat wel nog tegen die persoon verteld na afloop. Gewoon om eerlijk te zijn.

Hier ga je iets te snel. Ik heb een goeie vriendin die ik ken vanaf dat we beide 14 waren. Voor zover ik weet is geen van ons beide sindsdien (we zijn nu dus allebei 18) verliefd geweest op de ander. Dus het kan wel degelijk 'goed' gaan.

Hmm, in zekere zin, Mijn vriend was eerst mijn beste vriend (is-ie natuurlijk nog steeds). Maar toen we bevriend raakten was hij al verliefd op mij en vond ik hem al duidelijk een potentiele kandidaat om verliefd op te worden.

Ja, vervelend is dat hè? Vooral als diegene zoveel voor je betekend en eigenlijk niet weet wat je met het gevoel aan moet. Riskeer je de vriendschap om het vervolgens na een paar maanden uit te laten gaan of speel je het op 'safe' en onderneem je helemaal niks.
Zeg je wat je voelt tegen die persoon waar je normaliter alles tegen verteld, of zeg je niks? Stiekem wil je het wel zeggen, maar je doet het niet omdat je niet goed weet of hij/zij wel interesse heeft in jou op die manier. Of je doet het niet omdat je wéét dat het niks kan worden vanwege een andere persoon 'in the picture'. Het is één groot dilemma.

Doe trouwens niet wat ik deed. :nono:
Namelijk, eerst het gevoel ontkennen om later erachter te komen dat het eigenlijk wel wederzijds was maar je had niks gezegd dus was de kans aan je voorbij gegaan. Dat je dat gevoel zolang met je meedraagt zonder er écht iets van te zeggen en vervolgens jaloers te worden op ieder meisje wat langs zijn zijde paradeert. En ik had het in mijn geval meteen moeten vertellen en er iets aan moeten doen, dan was het misschien nog wat geworden. Maar nu heb ik alle kansen die ik ook in m'n schoot geworpen heb gekregen verspeeld en is het voorbij.
Aan de ene kant vind ik het echt superjammer dat het nooit niks geworden is, maar aan de andere kant ben ik wel blij dat het gevoel in elk geval sterk verminderd is.

Goed, ik kan natuurlijk alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken. Toch vind ik het moeilijk te geloven dat er in een innige vriendschap tussen een jongen en een meisje (er vanuit gaande dat ze allebei hetero en redelijk aantrekkelijk zijn), nooit sprake is van ook maar een kriebel, een sprankje verliefdheid of slechts twijfel aan de gevoelens voor elkaar. Dit hoeft niet eens échte verliefdheid te zijn, maar er zal bijna altijd wel een moment van (lichte) verwarring plaatsvinden.

Misschien weet je wel helemaal niet dat ze op haar 15e bij je wegzwijmelde, misschien wilde ze de vriendschap wel niet verpesten;).

mijn allerbeste vriendjes zijn meiden.daar val ik niet op.
verder heb ik nog wat gewone vrienden (ook jongens dus) en daar val ik ook niet op.

nee dus.

been there... done that... fucked up :D

boeiend gewoon doen waar je zin in hebt en schijt aan hebben... niet bang zijn voor vriendschappen niet bang zijn om op teentjes te trappen en niet bang zijn om te gaan twijfelen of je nu wel of niet gaat vertellen ofzo...

t leven is toch te kort om met dat soort onbenullige dingetjes bezig te zijn :p

Het grappige is dat ik het wat dit betreft helemaal met je eens ben, maar een andere conclusie trek;). Ik vind de oorspronkelijke vriendschap minder onbenullig dan de eventuele verliefde gevoelens en al het gedoe wat dat vervolgens oplevert en dus niet het riskeren waard.

ik heb het anders om, ik was verliefd op een meisje. Ik heb er mee gezoend, maar dat was met carnaval. Ik dus gezegd dat ik verliefd was, het gevoel was niet wederzijds, maar nou dikke vrienden.

mja, begrijp wel dat je dat vind... maar ja, ik heb genoeg vrienden dus ik kan het andersom vinden :cool: hehehe... neej, maar oké komt wel ff euh... arrogant over ofzo maar ja, ik heb toch wel veel diepe vriendschappen tenminste als ik het zo kan noemen dat 1tje meer of minder ook niet meer uitmaakt... ook heb ik geleerd niet meer te veel om vriendschappen te geven... of nou ja eigenlijk laat ik mensen nooit "echt" dichtbij komen, maar ja dat is een ander probleem... maar zo is mijn euh... point of view over dit onderwerp zo geworden zeg maar:)

pfff vage uitleg:s

:) Op onze 15e waren we nog niet zo heel close, maar wie weet.... :)

Op zich kan ik hier idd wel met je meegaan, twijfel zal vast wel eens optreden, maar verliefdheid hoeft niet per sé op te treden.

Als 'eentje meer of minder' je niet uitmaakt, kun je denk ik niet echt van diepe vriendschappen spreken, zeker als je hebt geleerd om mensen nooit echt dichtbij te laten komen.
No offense, ik begrijp door je uitleg wel beter hoe je erover denkt, maar ben het er niet helemaal mee eens dat 'diepe vriendschappen' zo inwisselbaar zouden kunnen zijn, zo waardeloos eigenlijk.
In een diepe vriendschap gaat het je om die persoon, waar je eigenlijk gewoon van houdt, dan maakt het je echt wel uit of je diegene kwijtraakt, hoeveel vrienden je verder ook hebt.

Ok, we zijn het eens (y).

tja, nooit last van

dat probleem heb ik nu ook. Mijn beste vrienden ik zijn(zijn?waren)beste vrienden we waren erg close. Hij was enige tijd op me terwijl ik het niet wist. Maar een vriendin van zijn school heeft een vriendin en die heeft ook een vrinedin en nou heeft ze het aan hem ontmoet en sindsdien hebben ze verkering. En nou kan ik hem alleen nog op msn zine. En ik heb haar al met een jongen gezien. Is dat een fout gedoe van haar?

jah, oke, maar jij valt toch op jongens?

Oké wat versta je onder diepe vriendschap dan? Dat je heel goed kan praten? Vaak dingen samen gaat doen? Er bent voor die persoon als die je nodig heeft? Je elkaar maanden niet ziet maar als je weer bij elkaar bent het lijkt alsof je nog geen seconde gescheiden bent geweest? Dat je om elkaar geeft en dat je door het vuur gaat voor je vrienden of vriendinnen? Vertrouwen?

Ik weet heus wel wat vriendschappen zijn of wat niet, ik sta voor veel mensen altijd klaar en ik geef er ook om anders zouden we natuurlijk geen vrienden zijn. Maar ik heb nooit het gevoel dat dat andersom is... het is wel zo andersom overigens, ik weet zeker dat als ik een keer hulp nodig heb een hoop mensen voor mij klaar staan. Maar dat wil ik dus niet, ik kan daar niet tegen en hulp is het laatste wat ik van andere mensen wil. Dat bedoel ik met dichtbij laten komen. Ik wil alles alleen doen, alleen zijn onafhankelijk zijn van vrienden, ouders of familie of wat dan ook. En daarom kan ik mensen niet dichtbij laten komen. Het gaat dus niet om die mensen als persoon maar meer om mijzelf. Vriendschappen zijn vervangbaar voor mij gewoon als zelfbescherming. Het wil niet zeggen dat ik ze daadwerkelijk "vervang ;) " om de zoveel weken, maar dat ik het wel kan zonder er zorgen over te maken of me schuldig te voelen.
Niet dat ik er trots op ben, ik voel me alleen en dat te veranderen lijkt me al doodeng en ik heb het geaccepteerd dat k me zo voel.

Maar ik ben wel een hele goede vriend hoor (y) :cool: :) hehehe...

euh...nee?

De laatste keren dat ik verliefd was (en dat is al weer een tijdje terug.....) was ik toch verliefd op een meisje...en jongens doen me wat dat betreft niet zo heel veel..

sorry Bart, ik ben niet beschikbaar :p

Waarom dacht je dat ik op jongens zou vallen?

omdat ik dacht dat je ooit ergens gepost had:o

Ik had tot voor kort een relatie met een meisje die later zou uitgroeien tot mijn beste vriendin. Tegen mijn verwachting in, ben ik slowly weer verliefd op haar aan het worden, terwijl zowel ik als zij weet dat het geen één procent kans van slagen heeft (uit ervaring). Ik heb het haar niet verteld dat ik weer verliefd op haar ben, maar het viel op een gegeven moment zo op dat ze er zelf mee gekomen is. Op dat moment kon ik niets anders dan toegeven, en zien hoe het afliep.
In dit geval liep het erg slecht af, want ze voelt zich belazerd op een bepaalde manier. Ze dacht dat het over was, maar toch niet. We hebben nu ruzie, en ontwijken elkaar, dit trekt ook de 'sterkte van de vriendschap' in twijfel natuurlijk. Alhoewel het niet niets is dat ik weer op haar verliefd werd.
Ik denk dat het gewoon het beste om te vertellen dat je verliefd op degene bent geworden, dan valt er hopelijk nog genoeg te redden. Als dat namelijk gebeurd zal er sneller een kans zijn dat je er samen uitkomt en niet dat je dikke ruzies krijgt.

Ik heb het ook wel eens gehad, ja.
Maar het lijkt me ook niet te voorkomen. Ik denk dat ergens in zo'n vriendschap een van de twee hoe dan ook ìets voor de ander gaat voelen. Of dat nou liefde of lust is, of whatever, het is niet te vermijden.
Dat zegt niet dat het een vriendschap hoeft te verpesten. Er is natuurlijk altijd de mogelijkheid dat het op een vreselijk lullige manier uit gaat, maar, hoe goed was die vriendschap dan ook?
Je kunt verder best verliefd op iemand zijn, en bevriend tegelijk. Hoeft niks aan de vriendschap af te doen, lijkt me.

ik heb het gister gehad,ik bekende tegenover een vriendin met wie ik al jaren een goed contact heb dat ik verliefd op haar was,zij voelde niet hetzelfde,maar nam het toch goed op,ze zei dat ze me als een goede vriend zag en dat het volgens haar maar beter was om geen relatie te krijgen,binnenkort gaan we er metz'n tweeen eens goed over praten,want ik wil haar echt niet kwijt..

een vriend en vriendin van mij zijn al zo'n 12 jaar met elkaar bevriend.....en hebben sinds kort wat. ze zaten met elkaar te praten over de vraag of ze ooit meer voor elkaar hebben gevoeld dan alleen vriendschap, en dat hadden ze allebei. nu hebben ze dus wat en ze passen echt bij elkaar. dus een relatie met n goeie vriend kan wel, maar je moet wel zeker weten dat je vriendschap bestand is tegen n eventuele afwijzing

T is pas uitgegaan met mijn vriendin omdat zij verliefd was geworden op haar beste vriend en hij op haar :(

Awww :s
De moeilijkheid is dat we vaak gesprekken hebben over hoe het zou zijn om verkering te hebben samen e.d.
Bovendien gedraagt hij zich erg... verliefd soms :) Het is alleen moeilijk zoiets juist te interpreteren, het zou immers ook goed alleen maar vriendschappelijk bedoeld kunnen zijn.
Ik heb al heel lang een vriendje, en ik zou het ook niet zomaar uit maken met hem, maar juist doordat ze me allebei erg dierbaar zijn zullen ze elkaar vaak zien, en ik vind dat soort situaties moeilijk op dit moment, omdat Vriendje altijd een beetje duidelijk laat merken dat hij mijn vriendje is en Beste Vriend hier wel erg stil van wordt...

Ik heb ook al heel lang een beste vriend, we vertellen elkaar alles, maar we zijn niet verliefd op elkaar. Het is wel vaker zo dat mensen denken dat we iets met elkaar hebben. Net zoals mijn ouders, vooral mijn vader, die kan maar niet geloven dat ik goede vrienden (jongens dus) kan hebben zonder er verliefd op te zijn. Best irritant.
Het hoeft niet, het kan wel. Ligt eraan wat je precies voor elkaar voelt. Bij mij en die jongen is dat dus echt niet meer als vrienden. Ik zou er niet aan kunnen denken dat ik gewoon met hem zou zoenen ofzo.. Ieeh nee..

Liefs, Leeuwtje

Sja, mijn vriend was eerst een goede vriend van mij. Maarja, we kwamen steeds vaker bij elkaar, en dat groeit dan gewoon opeens. Tot nu toe gaat het goed, en ik denk wel, dat als het uitgaat, we nog steeds vrienden kunnen blijven. Simpelweg omdat we heel veel van elkaar weten en gewoon heel vertrouwd voelen bij elkaar.

Dat heb ik gehad. Aan de ene kant vond ik het wel fijn eigenlijk. Iemand die je al helemaal kent, alles verteld, helemaal vertrouwd etc. Maar aan de andere kant, als het misgaat, kan ook je vriendschap kapot gaan. Maar ik heb het hem wel gezegd en heb daar zeker geen spijt van (gehad).

Het kan ook allemaal heel goed gaan. Ik ken mijn vriend al vanaf groep 3 en we hebben al meer dan een jaar verkering. In het begin durfde ik niet te zeggen dat ik verliefd op hem was, bang om onze vriendschap kapot te maken. Achteraf heb ik daar grote spijt van. Ik zit nu in vwo6 en hij schijnt mij al vanaf de brugklas leuk te vinden. Dus eigenlijk heb ik een paar jaren weggegooid. Maar we hebben het nu superleuk samen. Een vriendschap kan dus wel op een hele goede relatie uitlopen