Scholieren.com forum

Alles begon in 1940. Frère Roger was 25 jaar. Hij had zijn geboorteland, Zwitserland, verlaten en was in Frankrijk, het land van zijn moeder, gaan wonen. Jarenlang had longtuberculose hem aan huis gekluisterd. Tijdens deze lange ziekte rijpte in hem de roeping om een gemeenschap te beginnen waar eenvoud en goedhartigheid beleefd zouden worden als het wezenlijke van het evangelie.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was hij er zeker van dat hij mensen moest helpen die hulp nodig hadden. Het dorpje Taizé waar hij zich gevestigd had, lag dicht bij de demarcatielijn die Frankrijk in tweeën deelde. Het was een goede plaats om vluchtelingen op te vangen.

Dankzij een bescheiden lening had frère Roger een huis met bijgebouwen kunnen kopen. De materiële omstandigheden waren armoedig, het voedsel was karig...

Uit respect voor de mensen die hij onderdak had gegeven, bad frère Roger alleen. Vaak ging hij ver van huis het bos in om daar te zingen. Hij wilde sommige vluchtelingen, joden of agnostici, niet in verlegenheid brengen.

De ouders van frère Roger wisten dat hun zoon en dochter gevaar liepen. Zij hadden een vriend van de familie, een gepensioneerde Franse officier, gevraagd een oogje in ’t zeil te houden. In 1942 waarschuwde hij dat zij ontdekt waren en dat iedereen Taizé meteen moest verlaten. Frère Roger kon in 1944 terugkeren. Hij was toen niet meer alleen. De eerste broeders hadden zich bij hem aangesloten. Met hen was het gemeenschapsleven begonnen dat in Taizé werd voortgezet.

In 1945 begon een jonge man uit de streek een stichting voor kinderen die in de oorlog hun familie verloren hadden. Hij stelde de broeders voor er een aantal in Taizé op te nemen. Toen vroeg frère Roger zijn zuster Geneviève terug te komen naar Taizé om voor hen te zorgen en hun moeder te worden.

Langzaamaan sloten een paar jonge mannen zich aan bij de eerste broeders. Op paaszondag 1949 verbonden zij zich voor het leven in celibaat, gemeenschapsleven en een grote eenvoud.

Nu telt de gemeenschap van Taizé een honderdtal broeders, katholiek en van verschillende protestantse afkomst, uit meer dan vijfentwintig landen. Alleen al door haar bestaan is de gemeenschap een teken van verzoening tussen verdeelde christenen en gescheiden volken.

De broeders leven alleen van hun werk. Ze nemen geen giften aan en geen geschenken. Ze aanvaarden evenmin hun persoonlijke erfenissen, maar de gemeenschap geeft die aan de armen.

Vanaf de jaren vijftig gingen sommige broeders in achtergebleven gebieden van de wereld wonen. Daar willen zij getuigen van vrede zijn en mensen die het moeilijk hebben terzijde staan. Nu leven er broeders in kleine fraterniteiten in arme buurten in Azië, Afrika en Zuid-Amerika. Ze proberen liefde uit te stralen onder de armen, straatkinderen, gevangenen, stervenden, bij hen die diep geraakt werden door relatiebreuken of die in de steek gelaten werden.

Door de jaren heen is het aantal bezoekers in Taizé steeds toegenomen. Vanaf het eind van de jaren vijftig begonnen jongeren in steeds grotere aantallen te komen.

Vanaf 1962 zijn broeders en jongeren die door Taizé gestuurd werden, heel onopvallend op en neer gereisd naar Oost-Europa, om de mensen nabij te zijn die hun land niet uit konden gaan.

Van het begin van de lente tot het eind van de herfst komen er elke week jongeren uit verschillende werelddelen naar de heuvel van Taizé. Samen met vele anderen zoeken ze naar een zin voor hun leven. Ze gaan op weg naar de bronnen van vertrouwen in God, als een innerlijke pelgrimstocht. Dit moedigt hen aan om te werken aan vertrouwen onder mensen.

Sommige zomerweken nemen meer dan 5000 jongeren uit 75 landen deel aan dit gezamenlijk avontuur. Het wordt concreet in hun verlangen om innerlijk leven te verdiepen en door hun bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen om de aarde beter bewoonbaar te maken.

In Taizé worden de jongeren ontvangen door een gemeenschap van broeders die zich voor heel hun leven inzetten om Christus te volgen. Er zijn twee zustergemeenschappen die de ontvangst meedragen. De hartslag van de ontmoetingen wordt gevormd door het gemeenschappelijk gebed, drie keer per dag, met veel zingen en een tijd van stilte. Alle aanwezigen op de heuvel komen samen voor dit gebed.

Elke dag geven broeders van de gemeenschap bijbelinleidingen. Ze worden gevolgd door tijden van nadenken, gesprek en meehelpen bij praktische taken. Het is ook mogelijk om een week in stilte door te brengen om je leven in het licht van het evangelie te leren zien.

’s Middags worden er workshops gegeven rond specifieke onderwerpen. Ze geven de mogelijkheid om het verband te ontdekken tussen de bronnen van het geloof en de pluralistische werkelijkheid van de huidige wereld: "Is vergeving mogelijk?", "Uitgedaagd door de mondialisering", "Hoe kun je Gods roep beantwoorden?", "Wat voor Europa willen wij?"… Er zijn ook thema’s die te maken hebben met kunst en muziek.

Tijdens een week in Taizé gaan de ervaringen van gemeenschap met God in het gebed samen met het zelf nadenken en met gemeenschap en solidariteit tussen volken.

In Taizé luisteren jongeren uit heel de wereld naar elkaar. In de ontmoetingen ontdek je dat wegen van eenheid geopend kunnen worden in de verscheidenheid van christelijke en culturele tradities. Dit schept een stevige basis om te werken aan vertrouwen en om zuurdesem van vrede te zijn, in een wereld die verwond is door verdeeldheid, geweld en eenzaamheid.

In Taizé wordt de "pelgrimage van vertrouwen op aarde" steeds voortgezet. Er wordt geen beweging opgezet rond de gemeenschap. Je wordt uitgenodigd om thuis verder te leven wat tijdens je verblijf belangrijk is geworden voor je innerlijk leven en voor de gezamenlijke weg met zoveel anderen, die dezelfde zoektocht naar het wezenlijke maken.

Wat vinden jullie hiervan? Heeft iemand er wel eens van gehoord, heeft iemand er ervaringen mee? Het lijkt me een vrij protestantse gemeenschap, in de zin van terug-naar-de-bron-geloof, maar aan de andere kant staat het denk ik ook heel erg open voor andere culturen en geloven?