Is het vreemd nog steeds boos te zijn om iets dat een jaar geleden gebeurde?
 

Vorig jaar in de zomervakantie heb ik een gezamenlijke vakantie met vriendinnen flink verpest. Voor hen, maar vooral voor mezelf. Wat er gebeurd is? Ik heb die vakantie gezien als een tijd zonder ouders, waarin ik ongestoord mijn gang kon gaan en ik heb toen lax geslikt (ik had toen flinke eetproblemen). Mijn vriendinnen zijn daar achter gekomen, we hebben ruzie gehad en ik wilde naar huis, dus kwamen mijn ouders me ophalen. Toen hebben die vriendinnen tegen mijn ouders gezegd dat ik lax had geslikt. Ik voelde me zo verraden!
En nog steeds... en dat vind ik zo vreemd. Het zal vast wel goed zijn van ze, dat ze het verteld hebben, maar daar ben ik (na een jaar!) nog steeds niet achter. Is dat nou vreemd? Dat ik eigenlijk nog steeds kwaad en teleurgesteld ben?
Het is niet dat ik voor mezelf achterhoud dat ik ook schuld had, want dat weet ik best, maar ik kan me er maar niet overheen zetten en als ik er aan denk (dagelijks) voel ik me weer zo machteloos als ik me toen voelde...
*heeft geen idee waarom ze dit nou weer post*

kan me wel beetje voorstellen je hebt misschien beetje het idee dat je ze nu niet kan vertrouwen omdat ze toch alles doorlullen aan je ouders. T was wel t beste wat ze deden maar ik zelf kan ook nooit toegeven als iemand gelijk heeft vaak nog niet als er al een paar maanden overheen zijn.

Ik denk dat het op zich niet zo vreemd is dat je eigenlijk nog steeds kwaad en teleurgesteld bent. Je had gehoopt om tijdens die vakantie ongestoord je gang te kunnen gaan zonder de bemoeienissen van je ouders, maar omdat je vriendinnen er achter kwamen wat je deed kon dat niet, vandaar dus jouw teleurstelling. Toen je vriendinnen tegen je ouders vertelden dat je laxeermiddelen gebruikte voelde je je verraden, vandaar dat je kwaad bent.
Ik denk dat het, mede met het oog op jouw eetproblemen, wel goed is geweest dat jouw gebruik van laxeermiddelen aan het licht is gekomen. Ik kan me overigens goed voorstellen dat je waarschijnlijk liever had gehad dat het op een andere manier was gebeurd.
Ik denk dat het goed is dat je hier ook met je vriendinnen over praat en ze vertelt dat het op zich wel goed is dat ze het aan je ouders hebben verteld, maar dat je je rot voelt door de manier waarop dat is gebeurd. Hopelijk helpt je dit om het los te kunnen laten. Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

Je vriendinnen hebben dat verteld. Okay. Da's gebeurd. Wat zijn daarvan de gevolgen geweest? Zouden ze dat gedaan hebben om je te helpen, omdat ze toch vonden dat je hulp nodig had? Ik denk niet dat je dat meteen als maatennaaierij mag zien, ook niet als 't zo overkwam. Want als jij een eetprobleem hebt, heb je hulp nodig.

Je bent nog steeds boos; je hebt het dus nog niet verwerkt. Waar ben je precies boos op? Is het alleen haat of is het ook verdriet/spijt?

Ik kan me goed voorstellen dat je nog steeds boos bent. Je voelde je op dat moment zo verraden, en misschien nu ook nog. Maar misschien moet je inzien dat je vrienden je probeerden te helpen. Ze zagen dat je iets deed wat slecht voor jóu was en wilden je dus tegen houden. Tja, natuurlijk is het lullig om verklikt te worden etc, maar misschien was het maar goed ook.


Ben zelf nog altijd boos op mijn stiefvader, over iets heel stoms. Is bijna twee jaar geleden gebeurt, en was ook zeker mijn schuld, maar ja... Misschien ben ik wel gewoon boos op mezelf, dat ik het verpest heb... Misschien heb jij dat gevoel ook?

He Anne!

Ze hebben dat echt niet gedaan om jou te pesten of pijn te doen ofzo, maar juist om je te helpen! Probeer dat steeds te bedenken als je weer boos op ze bent. Jammer dat het op dat moment niet zo heel veel effect heeft gehad, maar da's een ander verhaal.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel eens de neiging heb gehad je ouders op te bellen of een brief te sturen, om jou te helpen. Ik heb dat nooit gedaan, omdat je dan weer beloofde ze het te vertellen. Maar ik zou dat echt niet gedaan hebben om je te verraden ofzo, maar uit bezorgdheid en een gevoel van machteloosheid. Ik had het gevoel dat ìk weinig kon doen, en je ouders waarschijnlijk veel meer, en dat was waarschijnlijk precies de reden waarom zij het je ouders verteld hebben: uit bezorgdheid.

Ik zou haast zeggen dat je ze dankbaar moet zijn, maar dat ben je vast niet met me eens, maar voor mijn gevoel is het in ieder geval vrij onredelijk als je nog steeds boos op ze bent.

Liefs
Lau

t is niet vreemd om na een jaar nog boos te zijn...

een ex van mij is (nadat t uit was zelfs!) zich ongelooflijk stom gaan gedragen. hij had iedere week een ander, ging regelmatig vreemd, etc. hij had dit niet eens bij mij gedaan, maar wel bij anderen. k kon hem toen wel uitkotsen, wat was ik teleurgesteld in hem zeg!! dat is nu 2 jaar geleden. we praten nu wel met elkaar, via msn alleen, maar nog steeds kan k niet normaal met hem praten irl, k kan hem dan wel uitkotsen. k heb nog steeds nare gedachtes bij hem en kan dit niet vergeten. er zit nog steeds een woede in me... maar toch praten we, k kan niet eeuwig kwaad blijven. maar t zal nooit helemaal goed komen denk k ook al is hij veranderd en doet ie z'n best (beweert ie)...

Het ís ook onredelijk om boos te zijn (en boos is eigenlijk niet het goede woord, het is meer een vaag gevoel van boos zijn... ofzo... jaajaa) En ik weet ook dat ze het deden uit bezorgdheid en ik zie het ook echt niet als 'matennaaijerij' (citeert dystopia), maar tja... ik snap het zelf dus ook niet helemaal. Jullie reply's klinken me wel heel logisch in de oren eigenlijk, dus ik weet ook niet waarom ik me nog steeds zo voel...

Whatever.

ik ben nog steeds boos over iets wat zeker 6 jaar geleden is gebeurt, het is niet raar, het betekend alleen dat je het ze niet vergeven hebt, niet verwerkt hebt enzo...