Boulimia
 

Een niet nader te noemen (wegens privacy van haar) persoon in mijn leven heeft boulimia. Ik heb hierover inmiddels al veel van haar gehoord en besloot een gedicht hierover te schrijven (ik dacht overgens al wat langer).

Het is nog naamloos.

Een blik
in de spiegel
ik ben dik

Mijn vrienden
zeggen van niet
toch huil ik
tranen van verdriet

De pijn
van een hap eten
kon ik die maar
vergeten

De stem in mijn hoofd
doet mij pijn
maar als ik naar de bevelen luister
voelt het zo fijn

Wie geeft mij de kracht
voor een blik
in de spiegel
zodat ik zal zien
ik ben niet dik

Het gevoel zit er wel in, maar het is me toch wat té duidelijk geschreven. Misschien wel geschikt voor de buitenstaander.

om het even wat te verduidelijken schrijf ik even mijn doel van het gedicht op:

Het begrip vol weergeven van wat boulimia met je doet.

Dan ben je daar wel redelijk in geslaagd.


edit: Je geeft het wel begripvol weer, maar blijft het zien door de ogen van de buitenstaander.

Ik vind hem niet zo mooi.
Er is vooral aandacht voor het 'dik' voelen, maar dat ligt meestal toch echt anders.
Het is meer de angst voor aankomen en 'ruimte in nemen'
Maar ja, als ik nog meer moet gaan uitleggen over eetstoornissen ben ik nog wel even bezig.
Ik kijk over het algemeen zeer kritisch naar gedichten over dit onderwerp, omdat ik er zelf jarenlang mee geworsteld heb en over het algemeen gedichten over anorexia/boulimia niet erg hoge kwaliteit vind en mensen vaak de plank misslaan. Zo ook dit gedicht. Het spijt me

Volgens mij kijk je wat té kritisch en heb je het nog steeds moeilijk dan anderen je situatie niet (kunnen) begrijpen.

Maar ik geef je anders wel gelijk in wat je zegt.

Ik heb begrip voor je mening.
Gelukkig is voor degene waarvoor ik het schreef de boodschap goed doorgekomen en vond ze het geslaagd. Diegene heeft het ook al enkele jaren.
Dat was dan ook mijn doel.
Ik denk dat deze gedichten ook erg persoon gebonden zijn.

Ik zeg ook niet dat ik niet kritisch ben..ik ben het wat dit betreft best wel erg. Maar dat je zegt dat anderen mijn situatie niet begrijpen, dat snap ik niet waarop je dat baseert. (ik vertel zelden iets over mijzelf??)

Ik ben van mening dat mensen die het zelf niet meegemaakt hebben, het nooit echt helemaal zullen begrijpen. Ze kunnen er wel inkomen, maar zullen het nooit echt gevoeld hebben.
Het ligt niet aan jou, maar aan anderen. Je moet niet zo vlug de schuld bij jezelf zoeken. ;)
Misschien generaliseer ik nu een beetje, want er zijn wel enkelingen die er beter in kunnen komen dan anderen. :o