naïef - relatie voor altijd
 

Ik ben zelf zestien en m'n vriend is zeventien. Momenteel hebben we ongeveer een jaar iets.
Eigenlijk heb ik altijd zo'n beetje het idee gehad dat ik in m'n leven maar met 1 persoon zou willen delen. En dus ook maar met 1 persoon in m'n leven seksueel contact hebben.
Ik hoop en denk (tenminste zo voelt het nu, garanderen kun je natuurlijk niks) dat ik m'n hele leven met m'n vriend samen blijf!
Wat vinden jullie hiervan? Vinden jullie me te naïef? Hebben jullie zelf ook dit gevoel?

Ik heb dit gevoel ook. Niet altijd even sterk maar toch. Ik kan me niet echt meer inbeelden dat ik zonder mn vriend leef. Aan de ene kant vind ik dit heel stom, ik bedoel, ik kan nog met zoveel jongens dingen proberen en dat zou ik aan de ene kant ook wel willen. Maar aan de andere kant is mn relatie nog steeds superfijn dus waarom zou ik het uitmaken?

Achjaah ik vind het opzich wel een mooi idee :)..
Naief..... Tjah, als je het realistisch bekijkt is de kans erg klein dat je tot je dood bij elkaar blijft.

Ik heb meer zoiets van zolang het leuk is, is het leuk. Mocht dat tot mn 80ste zijn geen probleem, maar als het over een jaar niet meer leuk is; jammer maar helaas, er lopen nog wel meer leuke mensen rond :).

Ik heb ook het idee dat mijn vriend de enige ware is. Maar toch hebben we allebei de instelling; het blijft leuk zolang het leuk blijft en anders gaat het uit...

mja, je kan zoiets nooit weten...ik zou me maar niet teveel fixeren op het idee dat je maar met 1 iemand sex wil hebben...en mocht je dat echt willen, dan zou ik nog wel een tijdje wachten (minstens tot je verloofd bent ofzo)

Dat gevoel heb ik altijd als ik een vriendje heb. Als ik dat gevoel niet zou hebben, dan zou ik het uitmaken. Want in een relatie leef je toch ergens naar toe, je probeert iets samen op te bouwen. Het lijkt me wel raar om in je hoofd te hebben een ontzettend speciale band met iemand op te bouwen en er dan na een tijdje mee te stoppen, om met de volgende weer zo'n band op te bouwen. In de praktijk gebeurt dat natuurlijk wel, maar je gaat geen relatie aan om te bedenken dat je later toch wel weer uit elkaar zal gaan, ik iig niet.
Je gaat je toch aan iemand hechten.

Gewoon blijven denken!
Ik hoopte het ook, maar het mocht niet zo zijn. Naja, dan niet. Maar geniet gewoon van het idee toch? En wie weet...

en wat alicia zegt ben ik t helemaal mee eens!

Subjectief is het heel begrijpelijk en logisch dat je dat denkt, maar objectief is het natuurlijk onzin. Het kan best dat je je hele leven vanaf je zestiende bij iemand blijft en je zult zelf natuurlijk dat gevoel ook hebben, maar je wéét dat de kans dat dat gebeurt gewoon heel erg klein is. Je moet jezelf ook niet voor de gek houden.

ik ben ook zo! ik ben het helemaal met je eens... Ik stort me niet zomaar in een relatie. Ik durf zelfs te zeggen:

de gene waarmee ik nu verkering krijg ga ik mee trouwen

Goed, dat klinkt natuurlijk naief en ik kan het ook niet garanderen maar ik begin niet zomaar aan iets.. Ik wil zeker wat dat het serieus is, goed zit en dan vervolgens ook KIEZEN voor die gene...

liefde is een gevoel dat over gaat, houden van een keuze...

Ik wil ook maar met 1 iemand echt seksueel contact en ben gewoon erg voorzichtig met die dingen...


Aan de ene kant word ik soms wel getikt van het wachten op de ware aan de andere kant weet ik dat het goed is..

Ik dacht 4 jaar geleden al dat ik de rest van m'n leven met m'n vriend zou samen zijn. Toen was het mijn vriend nog niet eens :P En nu dus wel, alweer bijna 4 jaar. En ik denk het nog steeds.
Zodra ik stop met denken dat het voor altijd is, dan moet ik het ook afbreken, denk ik... Want anders hou ik hem echt aan het lijntje, dat is afschuwelijk.

Toen ik net iets met mijn vriend kreeg had ik geen idee hoe lang we bij elkaar zouden blijven. Ik dacht gewoon : Ik ben gek op hem, hij op mij we hebben het leuk samen dus waarom niet.
Na een tijdje dacht ik van oh hij is geweldig en ik zou het niet erg vinden om voor altijd bij hem te blijven. Maar ja je moet natuurlijk realistisch blijven, van elkaar genieten en niet teveel aan de toekomst denken. Niet gelijk gaan dromen over jullie trouwdag. Als je een beeld gaat vormen in je hoofd van Oh wij blijven bij elkaar voor altijd stel je jezelf erg kwetsbaar op vind ik. Stel dat hij je verlaat, de vader van je toekomstige kinderen. Wat een klap in je gezicht. Al je dromen, al je plannen, weg.

Als je gevoel goed is en goed blijft, wat is er dan mis met te dromen over een heel leven samen met dezelfde persoon? Als je nu al weet dat je vriend 'the one and only' voor jou is, is dat alleen maar mooi :)

Het is mogelijk, en totzover lukt het mijn oudere zus al aardig met zijn 'middelbare schoolvriendje' al zou ik als ik in jouw schoenen stond het weer onwaarschijnlijk vinden omdat tijden zijn veranderd.

OP het moment zelf lijkt het voor eeuwig, maar er kan altijd iets gebeuren. Na 4 jaar had ik het ook helemaal gehad (was ook op mijn 16e begonnen): uitgekeken op elkaar, helemaal nix gezien, saai, sleur, en samenwonen waar ik al 3 jaar naar zat te smachten was opeen verrekte eng en definitief.

Leef bij het moment zou ik zeggen, als je telkens moet denken, t is toch niet voor altijd, waarom zou je dan überhaupt nog een relatie willen beginnen want het gaat toch mis. En dat hoeft niet eens het geval te zijn.

Ja, besef dat hoe je je ook voelt op het moment dat er vanalles kan gebeuren. Bij mij en mijn vriendin ziet het er allesbehalve uit dat wij uit elkaar gaan. Na zo vaak keer in zo'n situatie te zijn geweest dat het toch mis ging bij andere mensen (maar dan op het vriendschappelijke gebied), hou ik er constant rekening mee dat ook mijn relatie kan vergaan en dat ik daarom maar beter des te meer ervan kan genieten en het vooral niet als vanzelfsprekend moet gaan zien.

Ik vind dat je het altijd mag hopen, sterker nog, als je hoopt dat het ooit uit gaat dan heb je een slechte relatie. Het lijkt mij ook geen probleem om te denken dat je altijd bij elkaar blijft. Zo lang je er maar niet sterk van overtuigd bent, want dan ben je onrealistisch; je kunt zoiets nu eenmaal niet zeker weten.

Je mag best denken: "zal mij benieuwen of het lukt ", maar het is wel de bedoeling dat je wilt dat jullie altijd bij elkaar blijven.

Over een aantal jaar breekt het moment aan dat mijn vriend en ik gedurende ons hele leven langer met elkaar geweest zijn dan zonder elkaar, en dat willen we allebei.

Ik word het zelf soms wel eens zat als mensen niet begrijpen dat ik me zo ontzettend goed bij mn vriend voel dat ik het idee heb dat dit voor altijd is. Natuurlijk kan er altijd iets gebeuren waardoor dit niet zo is, maar op dit moment zou ik me bijvoorbeeld volmondig 'ja' zeggen als hij me ten huwelijk vroeg. Ik heb zelfs mijn dansen o.a. voor hem opgegeven (er speelde natuurlijk ook iets anders mee, maar hij gaf de doorslag zeg maar).

Ik heb het eerder nooit zo gedacht dat het voor altijd zou zijn. Wel dat ik het nooit zou willen dat het uit zou gaan (zoals Alicia zei, anders zou ik het direct weer uit maken), maar ik voel het niet zo heftig als nu dat dit hem is. En zo voelt het ook echt.

Gewoon lekker dromen, de tijd zal het leren.

Ik zou het als iets positiefs zien: je ziet echt een toekomst met hem. Maar ja... een beetje realisme kan ook geen kwaad. Hoe groot is de kans dat dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren....

Mijn gevoel, maar dan vriend in vriendin veranderen.

Helemaal mee eens!
tuurlijk is het niet realistisch, want wie weet nou voor 100% zeker dat je bij iemand blijft? Maar ik denk wel dat er iets niet helemaal goed in je relatie is als je niet het idee hebt dat je je hele leven met je vriend/vriendin verder zou gaan. Je begint toch zeker een relatie in de hoop dat je samen de toekomst gaat delen?

met de seks? :confused:

ik heb dat idee met mijn vriend ook, wij hebben tot nu toe (in de 11 maanden) nog geen ruzie gehad en kunnen het prima met elkaar vinden. ik zou niets liever willen dan met hem samen blijven...maar je weet maar nooit

ik heb dit gevoel ook, dat ik met mijn vriend eeuwig samenblijf

dan ben je niet naïf, enkel iets te weinig realitisch.
Je kan zeggen, ik hoop, of ik wil, maar zoiets weet je nooit zeker, dingen veranderen in het leven, zo is het nu eenmaal.

Misschien is het wel 'veilig' om je zo te voelen, ik ken dat gevoel echter (nog) niet. Ik zou het niet naïef willen noemen maar iets anders (ik weet nog niet wat). Ik vind het ergens wel lief, maar ik geloof (nu) niet in 'voor altijd' en 'nooit'.
Toch zou ik me er niet helemaal in storten, ik bedoel, wat als het, ondanks alles, toch een keer uitgaat? :| Durf je dan niet meer een relatie aan te gaan of zo? Zolang je ook een eigen leven leidt, is er volgens mij niks aan de hand. Een beetje dromen kan geen kwaad. :)

ik denk het nu ook. ik dacht het al vanaf het moment dat we wat kregen... ik denk dat dat echt naief is...
nu na ong. 3 jaar ken ik hem natuurlijk stukken beter, en ik denk dat als ik nu zeg dat als ik altijd bij hem blijf, en met hem wil trouwen en de rest van mijn leven wil geven, dat dat iets geloofwaardiger en iets minder naief overkomt. omdat je elkaar dan kent, en weet wat je van elkaar kunt verwachten. (als in: vreemdgaan, niet meer verliefd zijn, snel op willen geven, wat je wil met je toekomst)
als ik nu weet hoe hij daarover denkt, geloof ik hem daarin, en daardoor weet ik eigenlijk gewoon bijna zeker dat we altijd bij elkaar blijven.. je weet nooit iets zeker natuurlijk, maar het gevoel is heel sterk..

Een relatie = coomuniceren, weten wat je van elkaar wil... Er zijn zat lui die gewoon iets met elkaat hebben, gwoon leuk, filmpje, strandje, uitgaan enz. Maar vaak gaat het dan over omdat ze niet goed genoeg met elkaar hebben gepraat over wat ze nou willen in relaties en in het leven.
Duz das erg belangrijk!