Niet geaccepteerd worden door ziekte, daarom niet naar school.
 

Hoi,

In groep 8 van de basisschool werd ik plotseling heel erg ziek, ik was altijd duizelig enzo. Ik kreeg onderzoek na onderzoek, maar ze wisten gewoon niet wat ik had... Het heeft in ieder geval met mijn evenwichtsorgaan te maken.
Ik heb met mijn ziekte leren leven, aanpassingen moeten maken, maar dat geeft niet, mijn leven is goed zo.
Vorig schooljaar had ik ineens een gigantische terugval van mijn ziekte, ik was meer thuis dan op school en daarom ben ik toen ook blijven zitten. Aan het einde van het schooljaar werd ik weer beter, maar ik kon de schade niet meer inhalen, maar omdat ik weer beter was zag ik de 2e keer in de vierde goed tegemoet.
De 4e ging (en gaat nog steeds) fantastisch, ik was beter en was weinig dagen ziek. Totdat ik op 30 oktober ineens een auto-ongeluk kreeg. Ik heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik had: Zware hersenschudding, gekneusde ribben, whiplash, verschoven nekwervel en mn evenwichtsorgaan was weer aan gort.... Ik heb het er heel moeilijk mee gehad met dat ongeluk. Ik heb zoveel pech in mijn leven, mijn evenwichtsorgaan is namelijk niet mijn enige lichamelijke probleem. Ging het eindelijk goed, krijg ik dit ongeluk weer....
Dat mijn evenwichtsorgaan weer uitviel enzo vond ik wel erg, maar niet verschrikkelijk, ik was aan het gevoel gewend, maar mijn nek heeft voor veel problemen gezorgd, en wederom heb ik door een lichamelijke kwaal mijn leven aan moeten passen.

Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis heeft mijn moeder mijn school gebeld, om dat te zeggen. Ze hebben mijn moeder niet verstaan, dus ze hadden ook niks tegen mij klas gezegd. Gevolg: Toen ik 1,5 maand later weer op school kwam keken ze me echt aan van: wat doe jij hier nou?!
Ik werd niet meer geaccepteerd door de klas, ze denken dat ik me aanstel dat ik zo vaak afwezig ben. Er wordt echt heel veel over me geroddeld en dat doet me echt heel veel pijn, ik kan er immers ook niet aan doen dat ik zo vaak afwezig ben. Ik heb ook geen vrienden op mijn school, en zit dus altijd alleen.

Nu komen we dus bij mijn probleem; ik vertik het nu om naar school te gaan, ik voel me verdrietig, bang en ik wil niet elke dag meer de confrontatie aangaan...
Ik wíl wel naar school, maar durf gewoon niet... en ik zit altijd alleen....
Weten jullie misschien een oplossing hoe ik mezelf weer terug naar school krijg?
Ik heb al vaak aan een andere school zitten denken, maar omdat ik nu in 4 havo zit, kan ik volgend jaar niet zomaar naar 5 havo op een andere school, door die 2e fase....
Zijn er mensen die ook zoiets hebben meegemaakt? Dat je niet wordt geaccepteerd omdat je een ziekte hebt, en dus vaak afwezig bent?

Sorry voor dit lange verhaal, maar moest het ff kwijt,
Groetjes Kimberley

heey!

wow, *respect*
ik vind het super dat je je er tot nu toe zo doorheen hebt geslagen, heb echt respect voor je!!
misschien zou je je mentor eens kunnen uitleggen wat er precies aan de hand is en dat hij het de klas verteld... want zover ik lees weet jou klas het ook niet echt precies.
liefs, wen

Ik heb medelijden voor je en heb zojuist gebeden dat je klasgenoten niet zo oordeelszuchtig meer zijn...

Groetjes hoop dat het goed gaat.

Misschien kun je open kaart spelen met je klasgenoten? (Als je dat nog niet gedaan hebt dan iig.) Ze dus uitleggen wat er aan de hand is ed? Eventueel met hulp van je mentor of een andere docent?

Bij mij werd (en wordt) afwezigheid over het algemeen wel geaccepteerd, omdat ze weten waarom ik er niet was (en ben). Maar ik ben nu niet zo super vaak afwezig (vandaag dus wel ;)), dat zal ook wel schelen. Op de middelbare vonden ze het soms maar raar, maar ze accepteerden het over het algemeen wel.

Sterkte iig.

Het zijn vooroordelen en dat maakt het roddelen zo leuk. Zonder te weten waarom en zonder enig respect voor wat jij meegemaakt hebt, laten ze jou zowat aan de kant liggen.
Ik denk dat je moet proberen praten over wat je hebt doorgemaakt, desnoods met 1 persoon. Er zijn toch wel enkelen in je klas met wie je beter kon/kan opschieten?

ik ken het hele verhaal. ik heb ook een helboel meegemaakt, en daardoor is het met mij psygisch niet zo goed gegaan. ik heb op een gegeven moment gezegt dat ik maar met school stopte. ik heb geen diploma's maar begin nu pas echt te leven. wat je zegt over die reacties van andere mensen dat begrijp ik en net zo als de rest zegt' gewoon' voor leggen aan de klas! en ik weet ook wel dat dat moelijk is maar dat is denk ik het enige nog wat helpt!

sterkte

hey, tnx voor de reacties! :)

Bij mij is het natuurlijk ook een probleem dat ik vorig jaar ben blijven zitten, en dus in een compleet andere klas terecht kwam. Al bijna aan het begin van het schooljaar kreeg ik dat ongeluk, dus ze hebben ook de tijd niet gehad om mij te leren kennen (en andersom). Ik heb het al vaak genoeg tegen ze gezegd, wat er nou aan de hand is, dan reageren ze heel begrijpelijk. Maar een kwartier later staan ze me weer raar aan te kijken...

Ja, ik ben vorig jaar samen met mijn 2 "vriendinnen" blijven zitten. Mijn moeder belde hun op dat ik in het ziekenhuis lag. Ze lieten helemaal niks van zich horen, ze belden niet, ze kwamen niet, echt helemaal niks. Ik heb ze toen een maand niet gezien en toen ik weer op school kwam was het zo van: goh wat rot voor je dat je in t ziekenhuis lag :s (terwijl ik echt vaak met hun omging, ook buiten school)

Ik ga wel volgende week met mijn mentor praten, kijken wat hij ervan zegt.

Nogmaals tnx voor de reacties!

Ja mijn optie was, kijk eens voor een andere school. Waarom kun je niet naar een andere school??? Ik snap best dat je klasgenoten het niet begrijpen. Wij hebben ook van die mensen die om het minste of geringste thuis blijven. Ja ze is ziek hoor je dan. Vaak begrijpen mensen het niet. Als jij nu een keer uitlegd(of door je moeder, mentor laten uitleggen) wat je ziekte inhoudt denk ik dat je klasgenoten het misschien beter begrijpen. Althans dit is mijn visie op wat ik heb meegemaakt. Of je daar vriendinnen mee maakt dat weet ik dus niet, maar ik denk dat(als ze een beetje menselijk zijn daar bij jou in de klas) wel zeker meer begrip tonen! Verder weet ik het ook niet.
Groetjes!!!!

Het is gemakkelijker voor hen om negatief/bij hun standpunt te blijven, dan je te accepteren. Ik weet dat dit hard klinkt, maar dit is nu eenmaal zo. Vooroordelen komen rap op, maar zijn moeilijk weg te krijgen. Ik zou een klassengesprek aanvragen en dan eens uitleggen wat je meegemaakt hebt/meemaakt.

Ik ben ook de laatste tijd veel afwezig (alles samen een 3 à 4-tal weken) en er zijn ook veel roddels gekomen. De vriendinnen van mijn klas (twee goede) hebben me laten vallen en één spreekt zelfs totaal niet meer tegen me. (ongekende redenen)

Ik hou mezelf gewoon voor dat ik naar school moet om een diploma te halen en me niets moet aantrekken van anderen, want ze kunnen niet oordelen over iets waar ze geen weet van hebben. Die laatste twee maanden zal ik wel overleven, denk ik.
Want dan heb ik een diploma, kan ik eindelijk gaan reizen, eens tot rust komen...alles waar ik van droom. :)

In jouw geval ligt het nog wat moeilijker, aangezien je nog meer dan een paar maanden naar die school toe moet.
Je kan natuurlijk nog dit jaar blijven doorvechten en dan volgend jaar vragen of je in een andere klas mag zitten.

Mensen beseffen soms niet hoe kwetsend ze wel zijn tot ze het zelf eens meemaken, maar dat gebeurt jammergenoeg niet vaak.

Hou de moed erin! (y)

Ik heb een brief opgesteld, waarin ik duidelijk vertel waar ik last van heb, waarom ik vaak niet op school ben en voorbeelden welke opmerkingen erg kwetsend zijn.
Nou ben ik niet het goede voorbeeld, aangezien ik de brief zelf nog niet heb durven uitdelen.. En hoe dichter ik bij het eind van het jaar kom, hoe minder zin het heeft vind ik.
Wat ik zelf ga doen, is volgend jaar (wanneer ik wéér in een nieuwe klas kom) gelijk die brief uitdelen, zodat ze weten wat er aan de hand is..
Maar jij komt weer in dezelfde klas terecht denk ik?
Toch zal een brief/gesprek/spreekbeurt wel een stuk kunnen helpen denk ik..

Ik heb vandaag aan mijn mentor gevraagd of ik maandag 10 minuutjes van zijn les mag hebben om uit te leggen wat er aan de hand is, hij vond het goed gelukkig.
Ben me nu al aan het voorbereiden over wat ik ga zeggen, ik ben ook benieuwd wat de reacties van mijn klasgenoten zullen zijn.
Hopen dat het eindelijk eens over zal gaan!

Ik heb er eigenlijk weinig hoop in, ze weten allemaal wel wat er aan de hand is, maar volgens mij vinden ze het gewoon leuk om iemand af te kraken.
In een andere klas terecht komen kan niet, heel 4 havo zit in 1 klas... (ik woon in vlissingen, daar is het niet zo druk :p )

Tnx!

Da's wel jammer, dat je niet van klas kunt veranderen.
Maar het is een goed begin om even wat meer uitleg te geven en ik hoop dat de situatie zo zal beteren voor je.

Zet hem op! (y)

dank jullie wel! :)

probeer het plebs het plebs te laten zijn en doe je ding, ik heb respect voor de manier waarop je je erdoorheen slaat, uiteindelijk zal jij er alleen maar ( mentaal ) sterker op worden, en het roddelende gespuis niet. ( Maar je moet je afvragen of hun meninkjes nu wel zo belangrijk voor jou zijn ).

stay strong (y)

net hetzelfde meegemaakt. met andere ziekte welliswaar.
als je mijn verhaal wilt, pm me dan. geen zin om het hier helemaal op het forum te gooien..

Sterkte allesinds

wow...sterkte!!!!!!!!

tuurlijk is dat makkelijk gezegd, maar alsof begrip kweken zo makkelijk gaat :rolleyes: dat kost ook tijd, en tot het zover is kun je je maar beter op jezelf richten dan op het roddelende gespuis.

Oplossingen zijn niet altijd makkelijk maar nogmaals je word er geestelijk wel sterker door

Op dit moment heb je daar niks aan, maar later wel.
Maar aan deze discussie heeft TS helemaal niets, dus als je wil kunnen we daarover PM men, anders stel ik voor om hem hier te beeindigen. :)

De tweede fase bemoeilijkt dat nogal. Scholen gaan anders om met vakkenverdeling en afgesloten vakken en dergelijke.

Wát Dapper! :) . Hoe is het gegaan? en hoe gaat het nu verder?(hoe ging het overleg met je mentor?)


Wat betreft het niet-naar-school-gaan:

Vervelend dat het is misgelopen toendertijd je in het ziekenhuis lag(en thuis was)!, nu zit jij met de problemen.

Om het plaatje even iets duidelijker te krijgen;

Je vertelt dat je 5 dagen in het ziekenhuis hebt gelegen(vanaf 30 oktober) en na 1,5 maand weer naar school ging. Je bent dus vanaf ongeveer september naar school geweest dat schooljaar?
Hoeveel was je in die periode op school aanwezig? Hoe was het contact in je vorige 4e klas(en daarvoor), hadden ze begrip voor je situatie?.

Je zegt:

Dit begrijp ik niet helemaal, omdat je zegt dat je het liefste helemaal niet meer naar school wil etc. Bedoel je dat opzich je schoolwerk wel goed gaat op dit moment of.....?.

In die 1,5 maand dat je thuis zat(en even in het ziekenhuis lag), heeft school toen nog contact met je opgenomen, om schoolzaken/werk te regelen met je?, hoe je daar mee verder kon gaan etc?, Was er enige betrokkenheid vanuit school, van de leerkrachten etc of leerlingen?

Wat een vragenbomardement he?;)...ik probeer het alleen wat duidelijker te krijgen, omdat de situatie de je beschrijft, zo nog wat lastig is om in te schatten.

Erg vervelend dat je klasgenoten zo rot reageren op jou en rond je ziekte, dat maakt het natuurlijk een héél stuk moeilijker om te aarden binnen de klas!.

Hoe sta je er nu voor qua schoolwerk?, ben je helemaal bij?.

Groetjes,
Mariamne

Ik ga even antwoorden geven op de vragen hoor:

Ik heb vanmorgen dus dat gesprek gehad met mn klas. De meiden hadden wel zoiets van: Goh zijn wij zo? nouja, we proberen er op te letten.
De jongens hadden al gelijk aan het begin zoiets van: yeah whatever, kan ons het schelen, daar kreeg ik dus ook niet echt iets uit.

Ja vanaf september tot 30 oktober was ik wel gewoon op school inderdaad. Ik had niet echt contact met de klas, meer met mijn "vriendinnen" die ook bleven zitten. Half december ben ik weer naar school gegaan, halve dagen, en toen begon eigenlijk dat genegeer etc...
Mijn vorige 4e klas was wel leuk, ze begrepen mijn situatie. Ik moest als PO voor biologie een ziekte uitkiezen voor een spreekbeurt, ik heb toen mijn ziekte besproken, en mijn ziekte is voor hun dus nooit een probleem geweest, ook omdat ik daar in die klas al "vriendinnen" had...

Over dat mijn schoolwerk nog steeds prima gaat enzo:
Ik heb dit jaar nog geen enkele onvoldoende gehaald... In mijn periode dat ik thuis zat heb ik gewoon mijn werk gedaan, door die studieschema's wist ik waar we ongeveer wel waren. Ik ben namelijk niet blijven zitten door het niet snappen van de theorie, maar door het niet in kunnen leveren van PO's enzo, door te vaak afwezig te zijn.

Het contact met de school was ronduit kl*** Mijn moeder had de school opgebeld, maar hun hadden niks tegen mijn klas gezegd, ook niet tegen mijn leraren. Daar is dat onbegrip ook ontstaan denk ik. Ik heb dus in mijn periode nooit ook maar een klasgenoot / leraar gesproken. Ik ben er wel achteraan gegaan, en het enige wat ik te horen kreeg was: ja we zullen het voor je regelen. Dat is dus nooit gebeurd, heb echt alles zelf op moeten lossen.

Bedankt voor jullie begrip, dat maak ik namelijk niet vaak mee dat ik begrip krijg. Eigenlijk zouden jullie in mijn klas moeten zitten ;)

Ik heb zelf ook met zoiets te maken, gelukkig begrijpen mijn klas en de meeste leraren mijn situatie. Dat scheelt al een heleboel. Ik kan begrijpen dat je er tegenop ziet om naar school te gaan. Maar wil je echt jouw leven laten verpesten door een paar mensen die niet de moeite willen nemen jou te begrijpen? Een andere school is natuurlijk een idee, zou je niet iets kunnen regelen dat je dan wel (door je ziekte) in de goede klas komt?

Bij dit soort dingen (regeltjes enzo) moet je gewoon gebruik maken van je ziekte. Niet alleen omdat het een boel scheelt, maar ook omdat je (en denk aan betalen voor medicijnen, no-claim verzekeringen enz) weinig steun kan verwachten van de overheid.

Succes iig :)