Vertrouwen.
 

Ik zat een beetje na te denken, over mensen vertrouwen enzo. De aanleiding was dat ik vandaag hoorde dat mijn hulpverleenster van jeugdzorg over een maand stopt met werken.
Ik heb dr een kut gevoel bij. Altijd als ik iemand vertrouw verdwijnt die persoon weer uit mijn leven. Tuurlijk wist k dat zij alleen maar een hulpverlener was, maar toch voelt het kut.
En ik weet dat ik straks nog 2 (eigenlijk 4) personen achter mij moet laten, terwijl zij mijn vertrouwen hebben gewonnen. Het zal onwijs moeilijk worden, en daarom neem ik nu maar alvast wat afstand.

Hoe snel ik mensen vertrouw verschilt per persoom. ik denk dat iedereen dat wel heeft. Zo duurde het bij mijn 1e leerlingenbegeleidster een half jaar. Toen klikte het goed, maar moest ik van school af.
Ik denk dat ik mijn vertrouwen maar opgeef. Het doet elke keer zo'n pijn, om die personen te moeten missen.

Ik denk ook dat vertrouwen moet groeien, je kan iemand die zomaar vertrouwen, toch? En kan je aan de "buitenkant" zien of iemand te vertrouwen is of niet. Denk van niet, eigenlijk.

naja, dit waren mijn gedachtenkronkels over vertrouwen, wat is jullie mening hierover, en hoe zit het bij jullie?

xxx mir

Nooit mensen kunnen vertrouwen doet (nog) meer pijn.

Ik ben het met je eens dat vertrouwen moet groeien. Sommige mensen vertrouw je eerder dan anderen, sommige mensen zien er zo uit of zijn zo dat ze snel vertrouwen van mensen krijgen, enz.

Ik heb op de een of de andere manier een zesde zintuig als het gaat om mensen. Ik heb vrij snel door of mensen te vertrouwen zijn. Maar daar ga ik liever niet op af.

mijn vertrouwen in volwassen is vrij klein te vaak hebben ze me bedrogen en tegen me gelogen. Daardoor ben ik altijd heel gesloten als ik nieuwe mensen ontmoet. En durf ik eigenlijk niet zo veel te zeggen omdat ik bang ben dat ik weer bedrogen uit kom.

Ik ben het met je eens dat vertrouwen moet groeien. Alleen het wisselt denk ik per mens hoe lang dat duurt. Ik kan mensen binnen vijf minuten vertrouwen. Terwijl er ook mensen zijn waar van ik weet dat ik ze kan vertrouwen. Maar die ik niet vertrouw

Ik vertrouw eigenlijk niemand, er is niemand die ik alles vertel of die alles van me weet. Ik hou het liefst zo veel mogelijk voor me zelf, dan krijg je ook nooit problemen, zoals in jou (=topicstarter) geval, dat iemand weggaat ofzo. Of dat iemand het vertrouwen beschadigd.

mensen vertrouwen... heel lastig.... duurt bij mij heel erg lang, vooral door wat gebeuretenissen in het verleden. ik schonk mijn vertrouwen aan de verkeerde mensen die het misbruikten...
sommige personen vertrouw ik sneller dan andere, maar dat ligt er ook aan hoe snel die persoon zich bloot geeft aan mij. of iemand te vertrouwen is kun je niet van het uiterlijk aflezen...
nooit iemand kunnen vertrouwen is nog moeilijker. je bent helemaal op jezelf aangewezen en ikzelf mistte toch iets vanbinnen...

Ook geen andere problemen? (Zoals: Dat je nooit iets kunt vertellen? Dat je nooit je verhaal kwijt kunt? Dat je nooit met anderen over iets van gedachten kunt wisselen? Dat je nooit echte aandacht van iemand kunt krijgen? Dat je nooit steun van iemand kunt krijgen? Enz. Enz. Enz.)

Waarom zou ik weer nieuwe mensen in vertrouwen nemen? ja, leonoor heeft gelijk met de problemen die ze opnoemt. Maar wat heeft het nog voor nut? als ik weet dat iedereen er toch weer vandoor gaat..

(sorry, voel me een beetje.. uhm, naja.. niet uit te drukken in woorden) :o

Jawel, maar niet één persoon aan wie ik alles vertel. Ik vind het 'leuker' om naar andere mensen te luisteren en te steunen dan dat ik zelf aandacht krijg.

Ik weet het niet, ik vind het gewoon een veiliger gevoel om niemand 100% vertrouwen te geven.
Misschien later, als ik een *serieuze* relatie heb, dat ik dan *los* kom, maar nu niet :|

Dat hoef je niet te doen, das een keuze die je zelf kunt maken, das het 'mooie' ervan. Je kunt zelf beslissen van welke kant je de problemen 'groter' en 'erger' vindt.

Je wilt zelf nooit aandacht hebben? Je hebt nooit behoefte aan een arm om je heen, liefde of vriendschap, een knuffel als je dat nodig hebt of een bemoedigend woordje, enz?

En als je verschillende dingen aan verschillende personen vertelt, dan vertrouw je toch ook mensen?

Ik praat normaal gesproken zomaar met iedereen, maar ik ben te vaak teleurgesteld door veel mensen. Laatst had ik gesprek met mijn mentor en ze vroeg wrom ik geen professionel hulp wil. Maar ik kies graag mijn eigen mensen uit. Ik vertrouw haar nu volkomen en wil dus echt niet weer zoiets. Ik heb een band met haar en met een andere lerares. Ik vind nu moeilijk vertrouwen in mensen. Daarom heb ik ook nix op professionele hulp. Maar ik ben nu ook heel erg bang dat als ik slaag(wat ik ga doen, jaja ik heb zelfvertouwen :s) hen nooit meer zie, in een diep dal val. Op mijn nieuwe HBO school kan ik denk ik niet zo snel zo'n band met iemand opbouwen mja......... Maargoed ik snap je dus volkomen!!!

Ik vat dit even persoonlijk op... :o
ik zal je niet in de steek laten, dat beloof ik je... en dat zal wen ook nooit doen...
wat er gisteren gebeurde, had niet moeten gebeuren... het was mijn fout... mijn stomme fout... op een gegeven moment moet je mensen ook kunnen vergeven... als ik toegeef dat ik fout gehandeld heb, zegt dat toch al genoeg?
en ja, ik ben nou eenmaal heel direct... veel te direct... en dat vind ik zelf ook heel erg vervelend... en ik hoop ook dat mensen daar rekening mee kunnen houden...

ontopic:
Ik vertrouw mensen normaal heel snel, misschien te snel zelfs... want het doet pijn om na een tijd als je iemand vertrouwt, dat vertrouwen te verliezen...

dit topic, heb ik geopend niet naar aanleiding van gister...
lees de eerste zin maar, en je ziet waarom.

Ik ga er in eerste instantie van uit dat mensen niet te vertrouwen zijn, terwijl het tegendeel bewezen wordt...

De enige persoon die ik echt vertrouw is mijn moeder, klinkt misschien nogal mamaskindjesachtig, maar het is zo.

Er zijn wel mensen die mij in vertrouwen nemen en ik help hen dan ook, maar omgekeerd gebeurt dit niet echt. Het zal wel met mijn zelfbeeld te maken hebben, dat ik mezelf de moeite niet vind om uitgebreid over te spreken.

Hoe kan je nu iemand vertrouwen als je angstig bent?
Als je angstig bent sta je er niet voor open en dat straal je ook uit. Onzekerheid stoot mensen af, dus kan je er geen band (vertrouwensband) mee opbouwen.


Mooie spreuk:

Hoe kunnen mensen leren om zonder angst te leven?

Door eerst te leren om mét hun angst te leven.

Jawel, ik wil wel aandacht, maar dan op een andere manier :) Ik hou er niet van om alles te vertellen aan iemand. Ik heb genoeg mensen om me heen aan wie ik, als ik het wil, alles zou kunnen vertellen en dan zouden ze me heus wel steunen enzo. Maar dat doe ik gewoon niet, het voelt niet veilig ofzo, als er echt 1 persoon is die alles van me weet.

Wat ik al zei: En als je verschillende dingen aan verschillende personen vertelt, dan vertrouw je toch ook mensen?

Vertrouwen is iets waar een verwachting aan vast zit. Als je vertrouwen beschaamt wordt ben je eigenlijk gekwetst in je verwachtingen. Je verwachtte dat je tegen iemand aan kon leunen maar die stapt ineens opzij.

Vertrouwen is voor mij belangrijk. Toch voldoe ik lang niet altijd aan de verwachtingen van mensen die mij vertrouwen. Ik zou bijvoorbeeld ineens dood kunnen gaan en als er dan iemand is die zich in volle vertrouwen aan mij vastgeklampt heeft dan krijgt die persoon ineens een deuk in zijn/haar vertrouwen.

Volgens mij kan dit niet de bedoeling zijn.

Mensen hebben altijd hun eigen agenda dus als je denkt dat je op iemand kunt bouwen zoals je aangeeft in de start van dit topic dan kom je er op een zeker moment achter dat de eigen agenda van deze persoon anders is dan die van jou.

Mijn mening is dat je vertrouwen eerst in jezelf moet zoeken en dat vertrouwen ook iets anders is dan jezelf afhankelijk opstellen van anderen.

Zelf vertrouw ik mensen meestal wel. Ik ga hierin af op mijn gevoel. Ik zeg meestal geen dingen tegen mensen waarvan ik niet wil dat ze publiek worden omdat ik de zware last die vertrouwen (of het bewaren van geheimen) met zich mee kan brengen niet bij hen wil neerleggen.

Het opleggen van vertrouwen kan zelfs bij kinderen veel slecht doen. Een voorbeeld: pappa en mamma hebben ruzie en mamma zegt tegen het kind iets en ze zegt daarbij: “dit mag je nooit tegen pappa vertellen hoor”. Het kind gaat zich sterk maken om het geheim te bewaren maar moet daar zo veel aan denken dat het een soort obsessie wordt. Dit kan heel ver doorslaan met bedplassen en noem maar op…

Je weet van te voren nooit dat iemand weggaat, neem bijvoorbeeld vrienden/vriendinnen, die kan je je leven lang hebben. Dus ik vind dit een beetje een rare opmerking
(mijn mening) Dat vertrouwen moet groeien, daar ben ik het wel mee eens.

Ik ben echt slecht in het vertrouwen van mensen, vooral lullig als andere mensen jou wel vertrouwen :s . Ik weet niet echt waar het door komt, waarschijnlijk omdat ik bang ben dat mensen m'n vertrouwen zullen schaden.

Ik heb het nu al 4x meegemaakt.(en straks moet ik dus nog 4 mensen achter me laten) vertrouwen gewonnen, en hup weg. oke, wel weg door omstandigheden..

Ik vertrouw niet snel mensen maar ik denk ook dat dat komt omdat mijn vertrouwen in mensen in het verleden al zo vaak is geschaad. Telkens als ik iemand mijn hele verhaal had verteld dan gebeurde er wel weer iets waardoor ik die persoon uit het oog verloor of iets waardoor ik liever niet met die persoon erover verder praatte. Ik denk dat dat wel invloed heeft op hoe snel je mensen vertrouwd. Als je nog jong (en dan bedoel ik echt jong) en naief bent vertrouw je naar mijn idee sneller mensen dan wanneer je al de nodige levensbagage met je mee draagt.

Nou dan, ga niet altijd van het ergste uit! :nono:

maar ze zijn en blijven weg.

Ik vertrouw mensen vaak te vlug, maar zodra ze één keer dat vertrouwen zeg maar beschaamd hebben, is het grotendeels gedaan met geheimen delen..
Ik kan ze vergéven, maar ik kan het niet vergeten..
Op dit moment ben ik mijn vertrouwen in bepaalde mensen een beetje kwijt, maar er zijn altijd mensen die ik echt voor honderd procent kan vertrouwen, en daar ben ik dankbaar voor :)

Daarom juist moet je nieuwe mensen in vertrouwen nemen, om mee te kunnen praten enz. Je kan dit niet alleen, maak gebruik van alle hulp die je kunt gebruiken, des te sneller is dit allemaal voorbij...

Ik begrijp trouwens niet helemaal waarom je die personen eerst helemaal wilt vertrouwen, het is hun werk waarom zou je ze dus niet vertrouwen...
Ze kunnen je alleen helpen als jij ze verteld hoe het precies zit, anders heeft het geen zin dat je bij hun loopt.

Wat wil je, geholpen worden of niet?!?!
Hun kunnen je helpen, je ziet vanzelf wel hoelang diegene blijft/ze blijven, maar voor hoelang diegene er is/ hun er zijn, heb jij hulp...


Over vrienden/vriendinnen lijkt het mij een beetje overbodig er nog verder op in te gaan, want als het werkelijk vrienden zijn...heb je ze niet voor een maand (maar dat lijkt me duidelijk)