met een afstand naar jezelf kijken
 

Ik kijk eigenlijk ieder moment van de dag met een afstandje naar mezelf en vraag me dan af: "hoe gaat het nu".

Dit is begonnen sinds het niet zo goed met me ging. Nu gaat het meestal wel beter maar het lijkt net of ik niet helemaal mezelf ben en niet helemaal in mijn lichaam zit.

Tsja, hoe moet ik dit nou uitleggen.

Als ik me goed voel dan geniet ik wel, maar toch denk ik dan: "nu gaat het goed en daar MOET je van genieten". Zulke gedachtes blokkeren me om dan ook echt te genieten. Ik voel de blijdschap wel maar ik maak het niet helemaal zelf mee omdat ik constant denk dat ik MOET genieten ervan en dat het elk moment weer slechter kan gaan.

Andersom ook. Ik voel me niet zo ok en dan kijk ik weer met afstand naar mezelf. "Ow het gaat niet zo goed."

Ik denk dat mijn probleem het volgende is. Ik vind het moeilijk om mijn emoties bij mezelf te houden en er mee om te gaan. Bovendien leef ik in een soort angst om de dupe te worden van mijn eigen gevoelens en daarom doe ik een stap opzij.

Iemand enig idee hoe ik weer dichter bij mezelf kom te staan?

Ik zal je wel een paar dingen vertellen, binnenkort... ;)

hoi bugge,

ik begrijp wel wat je bedoeld.
gister voelde ik me heel even heel goed. aangezien ik me niet vaak heel goed voel, en alle negatieve gevoelens buiten kan sluiten, en nu wel... Naja, dan ga je idd 'met een afstandje' naar jezelf kijken. Maar ik had wel het gevoel van, okee, zo gaat het goed, als het kon, maakte ik er een foto van , om het me goed te herinneren hoe ik dat moet doen... intenst gelukkig zijn.

xxx

Het lijkt erop dat men hier niet begrijpt wat jij hier schrijft.

Zelf had ik dat een tijd geleden toen ik voor mijn gevoel zweefde tussen twee dimensies. Ik wilde niet hier zijn in het leven wat ik toen had maar ik wilde ook niet daar zijn, daar waar je bent als je niet meer leeft (dood???)

Ik kon niet kiezen en keek telkens naar mezelf. Ik zag mij alle dingen doen die ik deed maar beleefde ze niet in werkelijkheid.

Als je niet kunt kiezen in welke dimensie je bent dan kosten beide (of meerdere) veel energie. Het trekt je leeg en dat maakt je kwetsbaar voor vanalles.

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die begrijpen wat hier boven staat maar ik leg het je nog wel eens persoonlijk uit. Dit gaat heel ver buiten het "Scholieren forum deel" ...tenzij je het leven verder ziet als een school.

klinkt als een depressie, Bugge, wel herkenbaar.

goed, zo'n zinnetje daar heb je natuurlijk niet zoveel aan.
ik herken het heel erg, en in feite is wat je beschrijft het gevoel (heel basaal dan, want er kan vanalles bij komen kijken) van depressie: ver van jezelf en je gevoelens afstaan, het gevoel hebben dat je toekijkt terwijl je leeft. je wilt vanalles voelen, maar dat gaat niet, het lijkt juist niet te lukken wanneer je het zo graag wilt.

hoe je er precies uit moet komen en weer meer contact met jezelf moet krijgen, dat weet ik ook nog steeds niet. ik denk dat in het algemeen geldt (in elk geval voor mij) dat je dingen hebt weggedrukt, omdat ze moeilijk waren om mee om te gaan, en dat je daardoor zo'n verdoofd gevoel hebt.

Ik heb dit gevoel wel gehad toen ik depressief was maar dat was toch anders. Toen voelde ik de dingen wel voor 100 % alleen wilde ik dat helemaal niet.

Ik denk dat ik nu ongeveer weet wat het is. Ik heb een aantal weken geleefd in een soort waas, waarom weet ik niet, ik denk om mezelf sterk te maken. Ik maakte me nergens zorgen over en dat is voor mij vrij bijzonder.

Nu ik behoorlijk ziek ben (lichamelijk) en er kans bestaat dat het iets langdurigs is, heb ik weer dingen om over te piekeren en voel ik verdriet en moet ik vaak huilen. Nu heb ik dat gevoel dus weer, het oude vetrouwde gevoel van verdriet en daarna ervoor gaan om het op te lossen. In periodes dat ik met afstand naar mezelf kijk dan sluit ik me ervoor af.