[verhaal] Sporen
 

Er zijn verschillende manieren om een trein in te gaan.
Sommigen stappen in terwijl de anderen nog uitstappen.
Voor mij is dat niet de meest handige manier gebleken,
maar misschien heb ik tot nu toe het punt gemist. Anderen
blijven op het perron. Ze staan daar met een ander, te kussen,
te praten of simpelweg elkaar aan te staren als een stel verveelde
goudvissen. Ik had niemand om mee te staan, dus ik liep rustig een
coupé in.

Als een dorstige kameel zak ik door mijn benen, neer op een
nepleren bruin bankje, tegenover een man van middelbare
leeftijd. Hij kijk me wat kwaad aan. "Sorry, is deze stoel bezet?"
vraag ik beleefd. Hij antwoordt niet, maar kijkt nog bozer.
Ik hou niet van dat soort mannen. Gelukkig zit er geen in mijn
familie. Ik heb een gelukkige jeugd gehad.
M'n eerste vriend was er een. Zo'n mokman. Altijd sikkeneurig
kijken, nooit antwoorden. Toen ik het uitmaakte liep hij gewoon
kwaad weg. Nooit meer wat van gehoord.
Wie zwijgt stemt toe, en ik neem me voor de blik van mijn over-
buurman te vermijden.
Naast me, dus op het bankje aan de andere kant van het
gangpad, zit een vrouw, met een jongen van ongeveer mijn
leeftijd. De vrouw praat met een man, schuin tegenover haar.
Tegenover het meisje dus.
Jörgen kijkt wantrouwend hoe zijn moeder met de vreemde-
ling praat. Het is een rare man. Hij frunnikt. Aan zijn kin, zijn
oorlelletje, zijn kraag.
'Ik denk niet dat hij een vrouw heeft. Vast niet. Dan straalden
zijn ogen wel, bij het idee dat er iemand was die op hem
wachtte. Hij frunnikt. Hij probeert iets beet te pakken, meer
grip op zijn leven te krijgen. Hij weet het allemaal niet meer.'
denkt Jörgen.


Ik vraag me af, of de man en de vrouw getrouwd zijn. Mis-
schien zijn het minnaars. Er is iets vertrouwds in de
manier waarop hun ogen elkaar opnemen, rustig, afwach-
tend. Maar de man trekt zo gehaasd aan zijn kleding, alsof
hij een goede indruk moet maken. En de vrouw speelt net
te veel met haar ketting om het echt te laten zijn.
Sandra vraagt zich af wat Jörgen van de man vindt. Zij mag
hem wel, hij is zo.. open. Ze wilde dat haar man David dat
meer was. Dat hij haar meer vertellen zou. Ze vraagt zich
af wanneer ze Jörgen moet vertellen waarom ze naar opa
en oma gaan. Hoe lang ze daar zullen blijven. Ze betwijfelt
of hij het zal begrijpen. Hij is zo oud voor zijn leeftijd. Maar
misschien reageert hij wel gewoon zoals elk kind. Misschien
begrijpt hij niet dat het huwelijk niet eeuwig duurt.

Ineens pakt de man de hand van de vrouw, en zegt iets. Ik
buig me meer hun richting op, in de hoop het te kunnen
horen, maar hij mompelt, en hij mompelt maar even. Ik hoor
het geroezemoes, maar het dringt niet tot me door. Ik blijf
zo zitten, met mijn hoofd bijna tussen mijn knieën, wachtend
op meer. Maar er volgt niets.
Als ik opkijk is de man verdwenen.

Sandra vouwt het briefje open en leest aandachtig.
Alex Soest
Graevelaan 93
8746 LB Voorburg

De vrouw houdt een briefje in haar hand. Ze leest het, staart
er een paar seconden naar, gooit het in het armoedige prul-
lenbakje.
Blijkbaar waren het dus geen vrienden. Vreemd genoeg voel
ik me voor de gek gehouden. Voor lul gezet. Ik kijk naar de
jongen. Nu valt me pas op dat hij glimlacht. Deed hij dat de hele
tijd al?
Jörgen heeft heus wel door dat het niet goed meer gaat, thuis.
Hij hoort ze schreeuwen 's nachts, en voelt ze huilen 's morgens.
Maar dat is geen reden om zomaar briefjes van vreemde man-
nen aan te nemen.
"Waarom gaan we naar opa en oma?" vraagt de jongen. Hij
kijkt mij even beschuldigend aan. Snel kijk ik weg, beschaamd
staar ik naar mijn voeten.
"We zijn al zo lang niet meer op bezoek geweest." Ik hoor de
leugen trillen in haar stem.
"Hoe lang blijven we dan, mam?"

Hij noemt mij nog steeds mam. Hij zag me flirten met de man,
en hij zag hoe ik het briefje weggooide. Hij begrijpt de reden,
hij noemt mij nog steeds mam.
"Zolang als nodig, Jörgen. Niet langer dan je wil."
Echt, denkt ze. Het huwelijk is geen sprookje, Jörgen.

Als ik weer door het raam durf te kijken besef ik waarom de man
een briefje gaf en wegliep. De trein is gestopt, bij mijn halte.
Snel pak ik mijn boeltje bij elkaar en loop de trein uit.
Als ik op het perron sta werp ik nog een blik naar binnen, naar
de jongen en zijn moeder. Het gevoel bekruipt mij, dat ik deel
ben geweest van een belangrijk moment. Hoewel ik er nog niet
achter ben op welke manier.
Piekerend loop ik het perron af, richting fiets. Ik bots tegen een
man aan. De man.
'Vanavond eet ik boerenkool met worst. En misschien, heel
misschien, poets ik dan m'n tanden, en ga uit.' denkt de man.
Ik verontschuldig me, en werp een blik op mijn horloge.
Ik denk dat m'n ouders al klaarzitten met het eten. Waarschijn-
lijk een of andere stampot. Misschien ga ik vanavond nog wel
uit.


ik ben zelf niet zo tevreden over het eind, maar dat verander ik dan later nog..

allemaal korte zinnen, ik ben er nog niet uit of ik dat wel of niet leuk vind. als ik er uit ben laat ik weer van me horen.

Nogal verwarrend met wisselende perspectieve wanneer het pas na een aantal zinnen duidelijk is met wie we nu weer meekijken. Ik was nog bezig met wiskundig een plattegrond maken van waar wie precies zat in de trein en plotseling was ik een geslachtsverandering ondergaan, van Jörgen naar Saskia. Misschien zou je streepjes of wat voor een typografische prachten kunnen neerzetten als je van perspectief wisselt. De korte zinnen waar mijn voorganger het over had zullen dan misschien ook minder storend zijn. Je hebt er dan immers meer aandacht voor.

Ik vraag me af waarom je het einde zou willen veranderen. Ik vond het echt verschrikkelijk mooi. Een verhaal waarin iets diep emotioneels op de achtergrond ligt en met flarden naar de oppervlakte komt, maar aan het einde buiten beeld geschoven wordt door boerenkool met worst, tweemaal. Ik kan me geen beter einde voorstellen. Denk er nog eens goed over na!

LUH-3417

Eerst vond ik je verhaal vaag maar iets in me wilde verder lezen, en dat heb ik gedaan. Ik vond hem mooi. Heel mooi. Hij raakte me op de een of andere manier. Goed gedaan!

veranderd, zo beter?

Stuk duiderlijker in ieder geval. Ik vind het een verbetering.

LUH-3417

Hey meid, op de kunstbende site zijn foto's uit: jij staat dr ook op 2: hiero een:

http://www.kunstbende.nl/gallery/alb...l_DSCF0034.jpg

Heel apart verhaal, leuke manier van schrijven, het leest prettig en ik vind het einde juist super!

Sluit me bij LUH-3417 aan, die heeft het duidelijk verwoord.

(y) echt gaaf man!
ik vind vooral de inleiding (zeg maar) van je verhaal mooi, over die verschillende manieren van in een trein stappen.
en hoe je het voor mekaar krijgt om het verhaal daar al te laten eindigen, vind ik echt cool gewoon! want eigenlijk is het verhaal niet heel lang of zo, maar het is duidelijk en alles wat moet worden gezegd, is wat mij betreft ook gezegd. :)

dat met die foto van de kunstbende, daar heb je dan aan mee gedaan toch? en, heb je wat gewonne?

Leuk verhaal!
Het begon meteen al goed, vond ik.
Alleen dit: "Naast me, dus op het bankje aan de andere kant van het
gangpad, zit een vrouw, met een jongen van ongeveer mijn
leeftijd. De vrouw praat met een man, schuin tegenover haar.
Tegenover het meisje dus. "
vooral dat: "tegenover haar. ... het meisje dus"
Tegenover de ik persoon? want volgens mij zijn er 4 hoofdpersonen zeg maar: De ik-figuur, de nokkige man, moeder(sandra) en zoon(jorgen), toch? Of heb ik nu iets gemist?

En uit het verhaal vind ik het meer lijken alsof die jongen jonger is dan dat meisje. Aangezien de jongen als kind wordt omschreven door zijn moeder en die moeder ook niet weet of hij het wel zal begrijpen, terwijl de ik-persoon alleen reist en ook al uit gaat, waardoor ik haar dan al snel 16 jaar zou geven, terwijl ik de jongen dan meer als 10 zie, omdat je het anders echt wel zult begrijpen lijkt mij!

Het einde vind ik juist geweldig (zie LUH's argumentatie)

Charlotte

Je kan echt leuk schrijven ! Ik ben het wel voor een deel eens met de kritiek die je krijgt over het wisselen van het perspectief en de plaatsen van de karakters in de trein. Dat leest niet vlug door en het is ook niet zo dat als je het een paar keer leest je iets heel interessants te weten komt. Maar het zij zo. De volgende keer misschien een schemaatje erbij (;

PS: valt je ook op dat als een trein op het perron arriveert, dat de mensen vaak met de trein gaan meelopen, terwijl de kans dan echt niet groter wordt dat de deur voor hun neus eindigt ? Ik kan me herinneren dat ik altijd de enige was die stil bleef staan en dan droogjes naar voren liep.

uhuh! absoluut! mensen denken altijd dat de trein eerder stopt dan ie werkelijk stopt ofzo!

Charlotte

Nou ik denk eerder dat het een soort van Pavlovreactie is of iets. Omdat de trein beweegt, gaan de mensen ook bewegen.

Net als je misschien bukt als je voorin de auto zit terwijl er een tak tegen de ruit zwiept.

hmm, maar waarom komen ze dan altijd pas zo laat in actie?

Haha, nou. Alles beweegt dus volgt men de meute. Iemand hoeft het maar op gang te brengen en men is los. We dwalen wel een beetje af, maar je ziet het ook als iemand in een groep door rood loopt, geheid loopt iedereen - goed, de helft van iedereen - de persoon na.