Mijn moeder sluit zich dus af ten opzichte van mij. Dat doet ze nu al ruim tien jaar, vanaf dat mijn vader ziek werd en overleed tot nu. Ik was toen 6/7, en schreeuwde echt om aandacht. Stond dan voor haar te springen etc, maar ze reageerde er niet op.
We hebben nooit echt ruzie gehad, maar ik merk dat ze zich niet op haar gemak voelt wanneer we in een kamer zijn. Zelfs nu ze is hertrouwd en weer een kindje heeft, veranderd haar houding ten opzichte van mij niet.

Mijn stiefvader zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ze spijt heeft dat alles zo gelopen is. Dat ze dus spijt heeft van het feit dat ze de thuishulp mij min of meer heeft laten opvoeden. We hebben 1 jaar thuishulp gehad, omdat mijn moeder dus 3 kinderen had toen. Ik was het jongst en het moeilijkst, omdat ik juist die aandacht van mijn moeder zo nodig had. Ik heb veel thuishulpen verjaagd door ze uit te schelden of niet naar ze te luisteren, alleen om aandacht van mijn moeder te krijgen. Mijn stiefvader beweert dus dat het daar de fout zit: mijn moeder had me het liefst heel veel aandacht gegeven, maar kon dat niet. Ze kon me niet uitleggen waarom mijn vader er niet meer was, omdat ze het zelf niet begreep, of niet wilde begrijpen.

Ik wil haar nu zo graag duidelijk maken dat ik het begrijp en dat zij zich open moet stellen voor me...
Maar hoe doe ik dat?

Niemand?

*vind het vaag dat hier niemand op reageert*
*weet hier niet zoveel vanaf maar probeert toch iets zinnigs te zeggen*


Misschien eens rustig met je moeder rond de tafel gaan zitten om alles (naja, niet àlles) eens te bepraten..
Hoe de situatie was, hoe het nu is, hoe jij je daar bij voelt, hoe zij zich daarbij voelt...

K zal er nog ff goed over nadenken en straks wat meer neerzetten keej?

*knuf*

Lau.

((((((((((((((((((((((((((UP))))))))))))))))))))))))))))))))



Weet nou echt niemand anders hier iets om te helpen??

Ik heb al eens geprobeerd met haar te gaan praten, alleen in de keuken gaan zitten, nadat we wat gezelligs hadden gedaan met Beer en mijn stiefvader. Maar dan werd ze weer helemaal stil en voelde ze zich plotseling niet zo goed meer 'zo moe, zo moe, ik ga slapen' zegt ze dan :(

Het lukt me gewoon niet haar aandacht daarop vast te houden... En tja... mijn stiefvader weet ervan, heeft het haar ook uit proberen te leggen, maar ze wil er niet over praten. Ik denk dat ze bang is dat ik haar dingen ga verwijten... maar hoe maak ik haar nu duidelijk dat ik dat níet wil doen zonder het wél te doen?

En als je nu een brief schrijft met alles wat je haar wil zeggen, dan gaat ze die vast wel lezen toch? En dan heb je haar toch al iets kunnen zeggen.

Dat is waar ja.
Ik kan het proberen :)

Thx!

Ik ga ook nog even met mijn stiefvader praten, zodat hij weet van de brief en hij mij zal kunnen vertellen of ze hem gelezen heeft :)

Dank je!