Ik heb niet echt tips, maar wil je veel sterkte wensen. Ik weet een beetje waar je mee zit en daar heb ik je toen ook voor geinterviewd(bps enzo). Ik herken het van mijn littekens, ik durfde nie te zwemmen enzo. Een van de redenen van mij om door te zetten was: als ik door ga met....... wordt het alleen maar erger en lelijker. Nu weet ik gewoon dat het niet lelijk is, maar het is gewoon een stukje van mijn Ik. Als mensen dit niet accepteren accepteren ze mij niet! sterkte iig (y)

Ajb alleen ingaan op de vraag van TS en niet op am. Waarom lijkt me duidelijk (zie anders de mededeling). :)

hoi Els,

bij mij is het allemaal waarschijnlijk veel minder als bij jou, maar ik herken het wel enigzins. Het enige wat ik nu probeer is die littekens als een waarschuwing te zien.... Maar misschien is dat te moeilijk?

heel erg veel liefs, wendy (p.s. ik hoop echt heel erg dat het goed gaat komen met je, je bent een aardige leuke meid, zo kwam je op me over op de (mini)meeting van vorige zomer).

Het klinkt alsof je die periode niet echt 'verwerkt' en/of geaccepteerd hebt. Alsof die periodes nog een open wond zijn.

Misschien dat je eerst die periodes voor je zelf goed moet kunnen accepteren en verwerkt hebben voordat je je littekens kan accepteren. Want nu koppel je de littekens steeds aan een moeilijke periode die negatieve gevoelens/beelden/etc oproept.

Ik denk dat als je "lichter" kunt omgaan met die periode/periodes het ook makkelijker word om de littekens zelf te accepteren.


Ik geloof dat dit een beetje een warrig stukje is, maar ik hoop dat je wel begrijpt wat ik bedoel?

Liefs,

Laura

Heb je dit specifieke al eens bespreekbaar gemaakt binnen je behandeling?

ja, het zal ff heel lastig zijn misschien, maar accepteer dat die gevoelens er zijn. Ik heb dit namelijk ook gehad, alleen met iets anders. Zie het allemaal als leerfases die je hebt gehad en probeer er een positieve draai aan te geven. Niet dat je trots hoeft te zijn op je littekens, maar je kan er wel positief over zijn, zo van: Ow, bij dat litteken was ik in de separeer, nu ben ik lekker al een heel stuk verder!
Misschien is een stukje zelfacceptatie ook wel handig, alleen het is wel een moeilijke periode en ook erg confronterend wanneer je heel de dag lekker in een tshirtje wilt lopen.

Ik heb zelf ook littekens, maar ik doe er niks meer mee. ze zitten er nou eenmaal, so what?! Een ander heeft een dikke neus, net zo erg!
Ik draag nu ook gewoon shirts, wie er niet tegenkan kijkt maar om. Door alles wat ik meegemaakt heb, sta ik nu vrij stevig in mijn schoenen. tuurlijk heb ik nog veel te leren, maar als iemand gaat zeuren over de littekens heb ik zoiets van: Ochja, ik hoop dat jij het ook eens meemaakt dan zul je me misschien snappen.
Ja, ik ga er niet meer echt over inzitten. Het zijn maar littekens! Wat heeft dat met de rest van je leven te maken?

Accepteer ze:) Accepteer de gevoelens die erbij horen. Aan het begin zal het eng, pijnlijk en confronterend zijn, maar dat gaat metd e tijd slijten, geloof me:)

Je littekens staat voor de pijn die je gehad hebt. Je moet dus niet alleen die littekens leren accepteren, maar ook je hele geschiedenis van nare ervaringen en gevoelens. Dat lukt niet in een korte tijd. Het is een soort stapel met papieren en steeds neem je 1 papier van de stapel waarmee je aan de slag gaat. Net zo lang tot je ze allemaal gehad hebt. Als er dan geen nieuwe bij zijn gekomen tenminste...

Geef het de tijd. Maar laat je niet weerhouden door de eventuele pijn die het nu nog met zich meebrengt. Dat hoort bij de verwerking.

Verstandige/goede reactie!:)

Dat wou ik gewoon even zeggen.