Weerspiegeling..
 

Geinspireerd door Anne's gedichtje. :)


Weerspiegeling.

Druppels van jouw leven,
elke deeltje 1 geheel.
Op het water, rimpelt jouw beeld.
En danst hij met de storing mee.
Verboden.

Vastgebonden, niet meer spreken.
Leren doe je toch niet meer.
Onderbroken, blijf je doorgaan.
schijnen doe je,
keer op keer.

Want wat de mensen,
jou niet gunnen.
dat is het geluk dat zij niet kennen.
En als je blijft schijnen,
doorbreek je de cirkel.
En dan zijn jouw touwen, eindelijk los.
Zonder oordeel kijk je dan,
naar je weerspiegeling in het water.
Met je ogen dicht.



Vind het zelf niet echt héél veel bijzonders maar ik wil 'm graag delen :)

Geluk die zij niet kennen

Dat klopt niet volgens mij.

Verder vind ik je eerste strofe wel sterk, maar naarmate je dichter bij het slot komt wordt het steeds minder, met dat laatste woord als dieptepunt. Dat vind ik niks, ook niet leuk gevonden ofzo, en het hele gedicht is veel te serieus voor zo'n flauw einde vind ik.

dankje :)

Zal er aan werken.

{edit} ik heb het laatste woordje weg gehaald. Dit was er toch pas hier bij gekomen :) {edit}