Kanker
 

Hmmm ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik heb een zusje gehad die erg lang ziek is geweest. Ze had acute lymfatische leukemie. Er zijn tijdens haar strijd tegen deze nare ziekte heel veel missers gemaakt door doktoren.

Ik ben nu 20. Toen mijn zusje ziek werd was ik 10. 2 jaar geleden is ze helaas overleden. D.w.z. acht jaar ziekte. Ik moet eerlijk zijn ik ben aan de ene kant natuurlijk erg verdrietig dat ze er niet meer is, maar toch ben ik blij dat ze heen mocht gaan en geen pijn meer hoeft te voelen.

Nadat ze begraven was heb ik behoorlijk snel weer het werk en school opgepakt. Niet alleen omdat ik dat wilde maar vooral omdat ik van m'n ouders moest. De Batterij was gewoon helemaal leeg, en nog steeds ben ik niet helemaal de oude.

Zijn er nog mensen die ook een goede band hadden met zijn/haar broertje/zusje en eigenlijk nog niet over die narigheid heen zijn? Of mensen die er juist al wel helemaal overheen zijn en daarvoor nog tips in huis hebben.

Ik ben al behoorlijk op de goede weg, maar vind het wel fijn om er af en toe over te praten. Je blijft namelijk altijd nadenken over diegene die je nu missen moet (zelfs als het 20 jaar later is!)


Ik hoop op een paar reacties.


Met vriendelijke groet,



Gent

Wat ik vooral heb gemerkt en nog steeds merk, is dat het
nemen van tijd voor jezelf (tijd om te rouwen, tot rust te
komen, die batterij weer op te laden), ontzettend belangrijk
is.

Niet alleen vlak na de begravenis, maar ook daarna.

Kun je er met anderen (je ouders, een ander familielid of wie
dan ook?) over praten, heb je de ruimte (en vooral de tijd?)
om het zodanig te kunnen afsluiten dat jij verder kunt met
je leven?*

* Niet afsluiten in de zin van; nooit meer aan denken en vergeten wat er gebeurt is, maar afsluiten in de zin van; er vrede mee hebben ed... Voordat ik verkeerd overkom. :)

(ik zit overigens niet in dezelfde situatie als jij, heb wel iets
soortgelijks meegemaakt. Vandaar. )

Mijn moeder is overleden aan kanker.
Ze was zo'n mens dat altijd lachte, heel sportief was en nooit ziek was. het was echt een fantastische moeder waar ik erg veel lol mee heb gehad. Mijn ouder hadden ook nooit rusie en ik had een geweldig leven.

Maar 2.5 jaar geleden werd ze opeens ziek. Het begon met buikpijn maar het werd steeds erger. Het begon 3 dagen voor de vakantie en ze was nog naar de docter geweest. Maar het werd steeds erger in de vakantie dus gingen we binnen en week al weer naar huis toe. Op begeve moment werd het ZO erg dat ze sterke morfine pillen kreeg dat hielp een tijdje maar ze werd er duf van. Maar na een tijdje hielp het niet meer dus ze had erg lang pijn. Na 5 weken kregen we een ziekenhuis bed in huis en toen lag ze daar hele dagen. Ze kreeg een pompje dat haar 24 uur per dag morfine in het bloed spoot. Toen veranderde alles Ze kon nog maar moeilijk praten, ze sliep bijna heel de tijd, ze at door een rietje en zei onzinnige dingen. We kregen binnen die week te horen dat ze kanker had en dat er nix meer aan te doen was. Ze zou snel doodgaan zeiden ze. Toch dacht ik daar niet aan maar de dag nadat de zuster dat zei overleed ze snachts. En ik kreeg het pas smorgnes vroeg te horen van mijn vader wat ik heel erg vind want ik kon dus geen afscheid nemen maar hij zei dat zij he zo wou.

Het is allemaal zo snel gegaan dat ik geen afscheid kon nemen en ik snapte er helemaal nix van toen ze dood was!(binnen 6 weken was zooooooooo snel :( )
Ik ging erg snel weer na school en heb mijn leven weer opgepikt maar het is verandert. Niet veel mensen merken het maar ik merk het wel. Ik vind het ook wel fijn om over te praten dus ik wou mijn verhaal wel kwijt. Ik hoop niet dat je her erg vind want het gaat niet over een zusje of broertje....
xxxxMOI

Ik denk NIET dat je er ooit helemaal overheen komt.... Je zal er altijd mee moeten leven... En er altijd wel verdrietig over zijn ookal gaat het lever verder...

Ik heb zelf gelukkig geen ouder of een van mijn broers verloren, maar een paar jaar geleden, in de brugklas, zat ik bij een jongen in de klas. Zijn moeder had kanker. Het was altijd een heel vrolijke, spontane jongen. Hij ging met de popi jopies om, maar ook met de mensen die door de popi jopies werden gepest. Hij werd gewoon hartstikke goed geaccepteerd. Maar zijn moeder overleed. Ze was 5 jaar ziek geweest, en op haar begravenis had hij gezegt; 'mama was mama niet meer.' Als ik die jongen nu zie, denk ik 'kasper is kasper niet meer.' hij is eraan kapot gegaan, en dat heeft mij heel erg aangedaan, omdat ik tijden verliefd om hem ben geweest. eersty heeft hij zich gestort op zijn schoolwerk, en nu pest hij mensen, doet stoer, en toont nooit emotie. bij niks. Dus daar moet je altijd mee oppassen, probeer zoveel mogelijk jezelf te blijven, al lukt dat nooit helemaal, en blijf je emoties tonen. Misschien niet een post die jij wou, maar ik wilde hem ff kwijt.

Zo daar ben ik weer even na een weekendje vrij te zijn geweest.
Ik vind het trouwens helemaal niet erg hoor dat je reageert op deze topic. Moeders zijn ook deel van je familie.

Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd gewoon veel over dingen nadenk. Ik zit momenteel ook op stage in Duitsland, en heb daardoor zeeën van tijd om na te denken. Komt helaas bij mij ook nog bij dat mijn ouders aan het scheiden zijn en er nog steeds geen steen op het graf van m'n zusje ligt.

Als ik weer terug ben denk ik eraan om (als dat nog niet gedaan is als ik terug ben) zelf te gaan doen. Verder heb ik een vriendin waar ik gelukkig alles mee kan delen. En heb ik nog een 'gewone' vriendin die precies hetzelfde heeft meegemaakt als ik. Ik moet zeggen dat ik voorheen alles opkropte, maar de laatste tijd begin ik meer te praten en kom ik gelukkig weer los.

Nog meer mensen met dezelfde ervaring? Reageer a.u.b. ook even op deze topic.


Groeten,



Uriël

Ik praat eigelijk ook bijna nooit met anderen dan krop ik alles weer op... Ik vind het niet vervelend maar er is maar 1 vriendin waar ik echt veel mee praat over mijn moeder...

Het graf van mijn moeder ligt in het buitenland dus ik kan er niet zo vaak heen..... WE komen wel vaak in dat land (SK) maar mijn vader en broer gaan dar nooit heen!!! me vader is 1x geweest omdat we dat de eerste keer met de famillie gingen doen maar mijn broer is er nog nooit geweest. Allebij zeggen ze dat ze er geen behoefte aan hebben en volgens mij kroppen ze alles ook op! Ik weet niet wat ik ermee aan moet....
Toch kan ik er wel mee leven... En ik heb veel vrienden en ik kan altijd wel om iets lachen....

Ze heeft ook nogsteeds geen grafsteen en ze ligt (gecremeerd) in het graf van mijn opa... Ik denk de laaste tijd ook erg veel na en wat erbij komt is dat mijn oma ziek is geworden en het ziet er erg slecht voor haar uit :(

Maar jij ook nog sterkte ermee en bedankt voor dat priveberichtje ;) xxxxxxxxx