onrust
 

gedwongen woorden volgen elkaar op, als geen ander
ik volg het met stilzwijgende stompzinnigheid
zwijgend over de zinloosheid van dit alles

begrijp je het nog
zie je de conclusies die getrokken worden?

hij sprak met zuivere zinnen
de woorden wakkerden de woede aan
zoek naar de letters die er ooit waren
zoek naar de reden van hun bestaan

achterlijke aderlatingen
van gedachtes die er niet toe doen
maar ze zoeken een uitweg
om voor altijd te kunnen zwijgen

nimmermeer die regenval
van sprekende cyclonen
die de wereld te eenzijdig zien

(...)

laten we er verdomme een punt achter zetten

Even een korte toelichting:

is het niet gedachten?

"nimmermeer die regenval
van sprekende cyclonen
die de wereld te eenzijdig zien"

Dit vind ik een mooi diep stukje, orgineel ook.

"achterlijke aderlatingen"?, dat begrijp ik denk ik niet helemaal goed...

Je hebt er best mooie verwoordingen in staan, leuke die alliteraties ook, maar hier en daar vind ik het in verwoording ook niet zo sterk. Het komt mij soms te "denkend" over, terwijl ik graag dat gevoel wil zien/ervaren...(alleen de laatste strofe spreekt) Het pakt grotendeels niet.(bij mij)

gedachte is een groente woord; mag zowel met een s als met een n - over het algemeen vind ik met n wel mooier, trouwens, dus weet niet waarop ik hier een s heb...

en er zit ind niet echt bijzonder veel emotie is, heb ik ook een beetje bewust gedaan, het is een soort monoloog in dichtvorm..

over de achterlijke aderlatingen ga ik je pmen, want ik wil hier niet uitgebreid neerzetten wat ik precies bedoel, aangezien dat voor anderen mss de eigen interpretatie wegneemt :)

Ok. Dat wist ik niet :bloos:. Toch blijf ik Gedachten mooier vinden, ook hier.

...

Dan komt dat goed over;).