depressieve ouder
 

ik heb een moeder die erg depressief is en ik heb het hier af en toe best moeilijk mee.
ik vroeg me af of hier nog meer mensen zijn die ook een depressieve ouder hebben...
liefs

ja, niet een van mijn ouders hoor.
maar ik ken een iemand van dit forum wel redelijk goed, en die heeft dat ook. maar ze zal zelf nog wel reageren (of niet natuurlijk).
heel veel sterkte ermee!!!!

Mijn moeder is een tijd depressief geweest.
Ik was toen pas 8, maar toch weet ik er nog zat van.

Op dit moment heeft m'n vader een burn-out en daar hoort ook enige depressie bij. Maar echt depressief is net een te groot woord; hij zit in ieder geval wel aardig in de knoop.

Mijn beide ouders zijn al mijn hele leven afwisselend depressief en overspannen.

Jij sterkte. Ik hoop niet dat het bij jou heel veel beïnvloedt.

Overspannen zijn ze wel eens geweest (mijn moeder iig) en ze hebben ook wel 'minder vrolijke periodes gehad' ('k weet niet of ik het echt depressief moet/mag/kan noemen), maar volgens mij hebben mijn ouders altijd erg hun best gedaan om hun kinderen daar niet onder te laten lijden en volgens mij is ze dat ook best aardig gelukt.

Had. Mijn moeder is zolang ik me herinner heel erg depressief
geweest. (laatste jaren(?) met enorme uitschieters naar boven
en beneden. Meer naar beneden dan naar boven.)

Hetzelfde geldt voor mijn vader... Al verdronk hij de dingen,
ging hij er op een heel andere manier mee om. Nu gaat het
wel redelijk met hem, volgens mij. (hoewel ook hij nogal eens
uitschieters heeft ed, maar die zijn minder hevig/zwaar en
plotseling dan bij m'n moeder het geval was.)

Ik weet niet echt hoe de situatie bij jou is ed, maar ik hoop
dat er mensen zijn met wie je kunt praten ed, bij wie je je
hart kunt uitstorten. En als dat niet het geval is, probeer dat
dan te doen...

Sterkte.

Mijn moeder is recent naar buiten gekomen dat ze jaren depressief is en vaak aan zelfmoord wilde denken. Ze gaat momenteel naar een psycholoog en ze zegt zelf gelukkig dat ze wel een beetje wat aan hem heeft.

Toen ik het voor het eerst hoorde stond de tijd wel even stil en gingen mijn gedachtes van hier tot pluto en terug.

mijn ouders maken al 15 jaar ruzie en mijn vader is al 10 jaar overspannen (n)

Hmmm... ik ben er een tijdje geleden achter gekomen dat mn moeder valium, oxazepam en cipramil (antidepressiva) slikt. Mn moeder is altijd wel een labiel persoontje geweest (erg aggressief etc), maar dat t zo erg was wist ik niet. Maarjah, ik geloof dat het de laatste tijd wel beter gaat. Misschien ook omdat t heel goed met mij gaat. Maarjah, gelukkig praat ze nooit echt over haar problemen. t Enige dat ik weet is dat ze zich altijd veel te veel zorgen maakt om mij.

mijn vader is depressief geweest. Ik heb het daar in der tijd onwijs moeilijk mee gehad, omdat ik heel erg op hem lijk en dat boste nog wel eens. Nu nog steeds maar nu kunnen we er allebei op een min of meer normale manier mee omgaan.

ik heb heel erg het gevoel dat mn moeder depressief is. Althans zo'n indruk geeft ze. Ze zegt heel vaak (bijna elke dag wel) dat het niemand interesseert als ze voor de trein springt, of als ze gewoon ineens dood gaat. Ik heb het er best moeilijk mee. Ik vind het irritant dat ze zo doet, want ze weet best dat we van haar houden. Ook geeft ze mij vaak de indruk dat wij (mijn zusje en ik) teveel zijn voor haar. Dat ze ons niet meer hoeft. Ik weet niet of ze nou depressief is, maar ik vind het iig behoorlijk irritant.

Mijn vader is zolang ik het me kan herinneren al manisch depressief.
Mijn ouders hebben dan ook al zolang ik het me kan herinneren ruzie, gelukkig zijn ze 3 jaar geleden gescheiden.
Als nik heb ik hier erg veel last van gehad, vooral omdat ik niet wist waardoor het kwam.
Vanaf m'n 7e liep ik regelmatig van huis weg, ik was of bij vriendinnetjes spelen of zat alleen maar op m'n kamer.
Pas op m'n 13e vertelde m'n moeder dat 'papa ziek is', als ze dit nou jaren eerder gedaan had, had ik het allemaal begrepen en had het mij misschien wel een zware depressie gescheeld!

Mijn moeder is overspannen geweest. Nu is het weer goed, maar telkens als ze eens te hard zucht sta ik weer op scherp. Nee, ik was er ook niet blij mee.

thanxx voor jullie reacties!! mijn moeder is het al mijn hele leven. het doet me vooral veel verdriet, want ze heeft me vroeger mishandeld en eigenlijk doet ze dat nu nog, geestelijk en ook lichamelijk, niet met slaan nu enzo, maar op andere manieren. ik heb er vooral veel verdriet van dat mijn leven zo is, dat ik geen goede basis heb, dat ik niet goed te eten krijg en ons huis ontzettend goor is... maargoed. altijd positief blijven!
:o

Knap dat je toch bij het positieve stilstaat; hoe doe je dat/ wat doe je om toch wat positief te blijven?

ik weet niet, ik blijf eigenlijk altijd wel positief. ik denk dat het meer een overlevingsding is... als ik niet positief zou blijven zou ik volgens mij hardstikke depressief hiervan worden. ik word nu ook wel eens een beetje depri, maar niet echt depressief. meer dat ik gewoon ff heel verdrietig ben en ff uithuil en dan weer verder ga. ik hoor vaak ook van heel veel mensen, die niet weten van mijn moeder, dat ik heel positief ben en vrolijk enzo dus dat is wel heel fijn :) ... overal het positieve van inzien denk ik altijd maar weer
kuss :o

Mn vader is al mijn hele leven depressief. T'is erger geworden toen ze erachter kwamen dat de kerk waar mn ouders al 15 jaar inzaten eigenlijk een soort van sekte was. Nou ja, toen kreeg mn pa een burn-out en werd gigantisch depressief en mijns inzien (ook al werkt ie nu weer wel) is ie daar nooit uitgekomen. T gaat hier thuis dan ook met ups en downs. Eerst reageerde ie zn depressie op mn moeder af, die er ook niet vrolijk van werd. En toen zij dreigde bij m weg te gaan, begon ie t maar op mij af te reageren... 3 jaar lang ofzo. Wat dat allemaal met mij heeft gedaan zal k t nu maar niet over hebben...
Gelukkig is dat nu ook wel weer minder, maar toch nog niet over...
K zie uit naar t moment dat ik t huis uit kan.

Mijn moeder is depressief geweest. Dit was toen ik zo'n 11/12 jaar oud was, dus dat weet ik niet meer zo goed, omdat t met mij ook niet zo goed ging in die tijd, dat heb ik allemaal een beetje verdrongen. Ik weet alleen nog wel dat het zich uitte in dat mijn moeder paranoia was, als ik een half uur laten thuiskwam van school had zij de politie al gebeld. Ook overhoorde ze me overdreven veel, en stond erop te mogen kijken bij mijn spreekbeurt. Zo waren er wel meer van die dingen die ik hier liever niet allemaal vertel. Ook staarde ze lang voor zich uit op de meest rare momenten. Ik denk er liever niet teveel aan omdat ik me al dat geode leiver niet herinner. Maar als je ervover wil praten, Pm me dan maar ofzo.