mijn gedichtjes
 

Ridder Roderick reed
op zijn roodbruine ros
Door velden en heuvels
en ’t donk’re bos.
Ridder Roderick reed,
-en niets hield hem tegen -
Door steden en dorpen
En over vele wegen
Roderick reed
En kwam bij zijn broeder
Genaamd Marnix Frans
Een kind van zijn moeder
Marnix Frans riep heel kwaad:
“Kom hier klein rood loeder
Ik ben de sterkste
En ik ben je broeder.”
Ridder Roderick reed
Schildknaap Erik die kwam
Die gaf hem zijn zwaard
En wenste geluk
Ridder Roderick reed
Naar zijn broer Marnix Frans
En Roderick streed!
Zijn broeder sloeg terug
Ridder Roderick lag,
Op de grond, hevig bloedend
Zijn vrouwe kwam aan
En weende vol smart
“Ach Roderick riep zij
“Waarom moest dit gebeuren
Wij waren gelukkig, en nu…”
Knaap Erik die bracht
Roderick terug naar zijn stede
Roderick stierf
In het holst van de nacht
Zijn jonkvrouwe weende
Zijn broeder die lachte
En Erik die wreekte
Marnix Frans stierf
Door het scherp van een zwaard
Zijn echtgenote klaagde
En werd gedood
Zo kwam een einde
Aan een grote familie
En zo kwam een einde
Aan dit gedicht.

Mensen zijn zo raar
ze vermoorden elkaar
om niets en zonder na te denken

Is het zo moeilijk
In vrede te leven?
Brood te breken en te delen
Waarom lukt dat niet?

Aanslagen door terroristen
Ze lijken haast gewoon
En te horen bij het leven
Maar dat is geen leven
Dat is dood

Als we allemaal het stukje
Wapen in onszelf
Neerleggen, begraven
Zal er dan vrede zijn?

Gehuil klinkt in mijn oren
Gejammer en geschreeuw
Ik lijk het niet te horen
En zoek verder, eindeloos.

Terwijl ik zoekend verder loop
Zie ik haar, mijn mama.
Tussen alle slachtoffers en
Gruwelijk verminkt

Ik val in de leegte
Mijn wereld is kapot
Zwartheid en duisternis
De mensen zijn verrot.

Ik wil schreeuwen, krijsen, huilen
Maar mijn mond is droog als leer
Mijn ogen lijken uit te puilen
Want mama is – bijna niet meer.

Huilend loop ik, radeloos
Langs wat eens was een trein
Mama! Wat moet ik nou?
Zonder jou doet mijn hart zo pijn

Heb je die eerste zelf geschreven. Ik vind hem namelijk erg erg leuk verzonnen!
Maar dit stuk is het beste

Ridder Roderick reed
op zijn roodbruine ros
Door velden en heuvels
en ’t donk’re bos.
Ridder Roderick reed,
-en niets hield hem tegen -
Door steden en dorpen
En over vele wegen
Roderick reed
En kwam bij zijn broeder
Genaamd Marnix Frans
Een kind van zijn moeder
Marnix Frans riep heel kwaad:
“Kom hier klein rood loeder
Ik ben de sterkste
En ik ben je broeder.”


Het loopt heel soepel. leuk. origineel, vrolijk. De rest is uit z'n verband en heeft geen ritme meer, dat is echt zoek. Geen rijm, geen vlotte overgangen zoals het begin . dat is echt doodzonde!
Misschien moet je daar meer tijd aan besteden.

De andere twee gedichten zijn vreselijk somber, en in tegenstelling tot het gedicht dat je als eerste postte, nog minder ritme en het loopt niet lekker.
Ik vind ze meer voor psychologie. Het zijn levensvragen die je in een gedicht probeert te stoppen maar daardoor komen ze niet goed uit de verf. Het enige wat het met mij doet is ; snel verderlezen en wachten op nog zo'n gedicht als Ridder Roderick.

Ik snap dat je ze somber vind, toen was ik ook nogal somber, dat was vlak na die aanslagen in Madrid. Dat gedicht van Ridder Roderick heb ik zelf geschreven, en het gaat over bestaande personen die ik in de middeleeuwen heb geplaatst, dus daarom kan het ook wel dat het wat minder lekker loopt. :)

Nou, het loopt goed hoor! Zoals ik al zei vooral het stuk wat ik eruit heb geplukt.Daarna niet meer. Als je de bestaande mensen in de middeleeuwen plaatst, hoeft dat niet te betekenen dat het gedicht er op achteruit gaat. Juist daar kun je wat mee doen. Het gaat niet over de intentie, maar wat het gedicht uiteindelijk laat zien. Het is een 'spiegel'