[verhaal] Afspraak op Utrecht CS
 

“Volgende station: station Amersfoort. Let op, deze trein zal worden gesplitst, de treindelen met de nummers…”
Joran zette zijn mp3-speler weer op. Dat laatste was niet interessant – hij moest er toch in Amersfoort uit. Daar moest hij nog één trein hebben tot Utrecht. Dan was hij er.
‘Hoe zal het gaan?’ vroeg hij zich voor minstens de tiende keer die dag af: ‘Als er maar geen stiltes vallen! Wat zal ik zeggen wanneer voor haar sta: ‘Yes, je bestaat echt?’
Die ochtend, nadat hij met moeite een boterham naar binnen had gekregen, was hij bij zijn zusje gaan zitten die televisie aan het kijken was.
Ze keek naar Ricky Lake, waar ze het net hadden over internetafspraken die verkeerd afgelopen waren. Jonge meisjes die dachten met net zo’n jonge jongen afgesproken te hebben – maar niet zo bleek te zijn. Pedofielen, ontvoerders, noem maar op. Het kon allemaal. Maar eigenlijk wist hij al zeker dat dat bij zijn afspraak niet zo zal zijn, of ze (of hij dus) moest het wel heel goed gespeeld hebben. De brieven, de mailtjes, de MSN-gesprekken – nee, het zal wel goed!
De trein naar Utrecht arriveerde. Gauw zocht hij een plekje bij het raam en keek naar buiten. ‘Hmm, als het maar niet gaat regenen,’dacht hij: ‘hoewel, het zal toch prachtig zijn, een afscheidszoen op het perron in de stromende regen – hoe romantisch...’ Met een glimlach staarde hij naar de voorbij schietende bomen. Toen schudde hij zichzelf wakker. ‘Hou nou eens op met dat stomme gespeculeer! Je hebt gewoon een afspraakje, gezellig en zo, het hoeft toch niet gelijk met een afscheidszoen te eindigen? Shit!’
Boos was hij op zichzelf. Dat hij zichzelf toch zo gek kon maken met dat eeuwige gespeculeer. Hoe zal ze zijn? Wat zou ze van me vinden? Als er maar niet dit – als er maar niet dat! Hij haalde een paar keer rustig adem, deed zijn oordopjes af en pakte de Spits, die op het treintafeltje lag. Nog een paar minuten, dan was hij er. Dan was het zover, zijn eerste blind date. Nou ja, niet dat ze blind was, maar zo heette dat nou eenmaal. Hij moest glimlachen om zijn eigen flauwe gedoe.
“Dames en heren, het volgende station: Utrecht! Denk bij het uitstappen aan uw bagage, en neem deze ook mee! Deze trein zal verder gaan als…”
Hij hoorde het al niet meer. Zijn maag begon zich om te keren, hij moest naar het toilet, z’n zenuwen hielden zich niet meer in bedwang: hij was er.
Het was druk op Utrecht Centraal. Tussen de vele mensen door een weg zoekend dacht hij na wat hij nou ook alweer zou zeggen. ‘Je bestaat echt, gelukkig! Klonk dat niet heel dom? Simpel? Of zou zij gelijk het woord tot zich nemen?’ Hij hoopte het…
Toen hij de trap bijna op was, gierden de zenuwen door zijn buik heen. Per traptrede die hij opging kreeg hij minder zin in zijn date. ‘Misschien moet dit toch maar een andere keer...’ bedacht hij zich, maar zijn zelfvertrouwen namen het gelukkig snel weer over: ‘Nee! Niks daarvan, gewoon doorlopen naar de afgesproken plek! Het is leuk! Begrijp dat nou eens!’
Joran liep naar de plek waar de trap van de sporen één tot en met vier boven kwam. Tegenover de Pizzahut, bij de telefooncellen hadden ze afgesproken. Hij keek op zijn horloge. Twaalf over. Dan had hij nog drie volle minuten over. Zal hij er alvast gaan staan? Of nog even wachten? Hij kon in ieder geval alvast even kijken op welk perron hij zijn trein terug moest nemen. Hij liep naar het bord, lopen was fijn, als je loopt gebruik je beide hersendelen, waardoor je niet zenuwachtig kan worden, had hij ooit een keer gehoord… Nou, zo goed werkte dat nou ook weer niet. Weer keek hij op zijn horloge. Nog één minuut! Hij keek om het hoekje, of er toevallig al een blond meisje bij de telefooncellen stond. Maar nee, alleen een groepje donkere meisjes, die druk met elkaar aan het praten waren. Hij liep naar de telefooncellen, ging tegen de laatste vanaf de trap aanstaan en keek weer op zijn horloge. Precies kwart over, nu kon ze elk moment voor hem staan! Zijn lippen voelden droog aan, de glimlach die hij probeerde te maken mislukte. Zijn knieën knikten – waar bleef ze nou? Weer een minuut voorbij… Dit zijn toch de telefooncellen tegenover de Pizza-hut? Dat kan toch niet missen? Hij keek om zich heen. Links van hem, bij een openbaar toilet stond een meisje met gele oorbellen en een geel petje op. Keek ze nou zijn richting op? Had ze het misschien niet goed begrepen? Daar staat ze immers ook tegenover de Pizza-hut, alleen dan vanaf de andere kant! Zal hij erheen lopen? Hij pakte zijn telefoon; twintig over al! Die trein moest er toch allang zijn? Het meisje met de gele oorbellen was weg…
Toen het half was begonnen zijn zenuwen plaats te maken voor teleurstelling. Ze was niet gekomen! Ze was er gewoon niet! Of… zou ze de trein gemist hebben? Dat kon gebeuren, toch? Snel liep Joran naar het grote bord dat midden in de centrale hal hing. Hoe laat komt de volgende trein uit die richting hier aan? Over twaalf minuten. ‘Laat haar daar asjeblieft inzitten! Het zal toch niet zo zijn dat mijn allereerste afspraakje over internet zo gaat aflopen?’ Doelloos begon hij over het station heen te lopen, en per minuut begon hij meer te vrezen. Waarom was ze er niet gewoon? Zou ze het soms vergeten zijn? Dan zou ze er ook wel niet zo’n zin aan hebben gehad! Of is dat een te snelle conclusie? Weer liep hij naar de telefooncellen, misschien dat ze er nu wel stond! Hij liep om de hoek, langs de Pizza-hut en… nee. Nog steeds niemand. Over een paar minuten kwam de volgende trein aan. Stel dat ze haar vorige gemist had, moest ze hier inzitten! Waarom had hij haar nou niet gewoon zijn 06 nummer gegeven! Boeiend dat het misschien een of andere gek was! Nu baalde hij ervan! Het was elf voor, nog één minuut… Zijn zenuwen begonnen weer op te spelen in zijn buik. Weer ging hij naast de laatste telefooncel staan, streek zijn jas nog even recht en keek naar de schuifdeuren, waar ze zo uit zal moeten komen. De eerste mensen waren de trap al op en liepen langs hem heen de hal in. Niemand keek zijn kant op, in ieder geval geen een blond meisje van ongeveer een meter tachtig. Helemaal achteraan de groep mensen liep een meisje met lange blonde haren. Ze liep zijn richting op, zou dat ze zijn? Nog vijf meter tussen hen, toen had hij door dat ze naar de telefooncel liep, en niet in zijn richting…
Het laatste sprankje hoop vervaagde.

Hoe je af en toe toch aan inspritatie moet komen... :(

Amersfoort.

Ik vind het net iets te langdradig. te veel van hetzelfde na elkaar alhoewel het idee heel leuk kan zijn.
Wel jammer dat sommige dingen gewoon niet kloppen zoals die omroepberichten (ik zit gewoon te vaak in de trein).

Charlotte

Het valt me op dat hier de laatste tijd wel veel verhalen over treinen langskomen... :s Een nieuwe inspiratiebron ofzo. :p

Maar opzich een goed verhaal. Wel zoals Charlottetje een beetje langdradig. Over dat die omroepberichten niet kloppen heb ik geen verstand, ik vind die opzich wel goed... :)

Edit: Ik heb die omroepberichten nog eens doorgelezen... Deze vind je idd niet in de trein. Meestal in (touring)bussen enzo. :)

wat klopt er volgens jullie niet aan die omroepberichten dan?


aardig stukje, geen hoogvlieger.. soms ind een beetje langdradig, je zegt te weinig in te veel woorden...

Heb je dit ooit eens in een trein gehoord, zo'n lang omroepbericht? :s

ik hoor ze wel langer, hoor.. kzit elke dag 2x in de trein en dit omroepbericht is absoluut niet uitzonderlijk.. hoor ik meerdere keren per week (en ik zit nog in de trein naar amersfoort - utrecht ook ;))

niet alle conducteurs zijn zo saai aangelegd, ik hoor echt de meest geniale variaties op het standaard bericht :)

oh :)

Nou excuses dan. :bloos: :bloos:

Meer zoiets als:
"Wij naderen nu station Utrecht. Deze trein zal doorgaan in de richting Den Haag, maar nu eerst Station Utrecht."

of:
"Wij naderen nu station Utrecht Centraal. Deze trein zal verder gaan als InterCity in de richting Voorburg, met als eindbestemming Den Haag Centraal, maar nu eerst station Utrecht Centraal."

Ik weet het even niet precies meer.
De volgende keer als ik in een trein zit zal ik er op letten, goed?
(de 6e is de eerst volgende keer geloof ik)

Ik heb een keer gehoord (trein Zwolle - Emmen, (deels) Drenthe dus) bij een vertraging: "Reizigers naar Groningen kunnen via Lichtenvoorde reizen." Nou, Lichtenvoorde ligt dus écht niet in Drenthe, en al helemaal niet in het Noorden :D ik lag in een deuk.

en bovendien heeft Lichtenvoorde niet eens een station als ik me niet vergis

:bloos:

Dus omdat ik 'het volgende station is' schrijf ipv 'wij naderen nu station' kloppen sommige dingen in mijn verhaal gewoon niet ? Wat jij wil...

Dat het langdradig is viel mijzelf ook al op, maar ik heb geprobeerd echt elke minuut te beschrijven, want dat doe je dan ter plekke ook. Daardoor zijn het heel veel zinnetjes geworden. Volgens mij als ik dat ga inkorten valt ook de 'hoop' en het aftellen van de tijd weg... denken jullie niet?

als het geen eindstation is wordt er volgens mij ook nooit omgeroepen: "Denk bij het uitstappen aan uw bagage, en neem deze ook mee!"
zeker dat: en neem deze ook mee, zeggen ze nooit!
Het valt gewoon heel erg op als zoiets anders gaat in werkelijkheid. Daardoor gaf het verhaal mij een veel amateuristischer gevoel!
Ik geef slechts mijn mening hoor, daar hoef je me heus niet op aan te vallen!

En langdradig, omdat er heel veel 'herhaling' in zit. Misschien geen letterlijke herhaling, maar het lijkt heel veel op elkaar.
Ik begrijp dat je het liever zo wilt laten om duidelijk te maken hoe lang dat wachten kan duren, wat je allemaal kunt doen en denken, maar volgens mij kun je dan beter uitdiepen wat er allemaal gedacht wordt, want je kunt op zo'n moment zulke verschillende dingen denken volgens mij! Nu is het steeds herhaling, wachten tot de clue komt, die er dan ook nog eens amper is, dat is gewoon heel erg jammer, snap je.
Een beetje teleurstellend effect had dat bij mij!

Charlotte

Ik vind het wel een grappig stukje! (y)

Wil je je mening de volgende dan x iets anders verwoorden? Nu lijkt het mij namelijk geen mening - maar meer een feit... :)

En ja serieus, dat bericht van: 'let op uw bagage, en neem deze ook mee' heb ik eens gehoord in een trein! Zeg nou zelf, dat verzin je toch niet? ;)

Wat de clue betreft heb je gelijk, ik zie er ook kats geen clue in. Misschien moet ik er nog een stukje achteraan schrijven..?

zal er de volgende keer op proberen te letten, goed :)
sorry dat het te veel als een feit over kwam...
(zo ervaar ik het zelf natuurlijk ook een beetje.. maar goed, sorry!)

voornamelijk dat: en neem deze ook mee, vind ik een beetje onzinnig! Dubbelop ook namelijk!

een stuk er achteraan schrijven zou kunnen helpen.
hangt er natuurlijk vanaf wat je schrijft, maar zou kunnen...
doe je best, laat het lezen.
je kunt het altijd proberen, niet waar?

Charlotte

Vind het ook wel een leuk stukje. Over die omroepberichten zou ik niet weten of ze kloppen (zit zogoed als nooit in de trein), maar opzich klinken ze voor mij wel aannemelijk.
Zelf zoiets meegemaakt?

:(

enne dat meisje kwam niet?

Zie een vervolg eigenlijk wel zitten :)

Ik ook wel.

Nadat Joran in de trein een plekje bij het raam had gevonden, begon zijn teleurstelling steeds meer plaats te maken voor woede. 'Waarom heeft ze me daar nou gewoon laten staan? Wat een streek zeg! Of... zou ze het echt vergeten zijn? Maar zoiets vergéét je toch niet?' Hij had er juist elke dag aan moeten denken, en elke dag kreeg hij er meer zin in. Tot vanochtend. Vanochtend had hij zich heel vreemd gevoeld, een combinatie van zin en geen zin. Geen zin in de confrontatie, hetgeen waar hij zo'n moeite mee had - met iemand die hij nooit had gezien een gesprek aangaan - zou die middag gaan gebeuren.
Volgens Joran dacht zij daar heel anders over. Hoe gemakkelijk zij hem iets over MSN of de mail kon vertellen, in hoe weinig woorden ze iets duidelijk kon maken, zij was er vast een ster in. Ze had hem ook vast raar gevonden - misschien zelfs uitgelachen - wanneer hij zo moeilijk uit zijn woorden was gekomen. Moeite met uit zijn woorden komen gebeurde vaak, te vaak, als hij een meisje in de kroeg of waar dan ook aansprak.
Ergens in zijn hoofd begon zich een soort opluchting te vormen, terwijl het landschap langs hem heen schoot. 'Ze was niet gekomen - gelukkig, kon ik ook niet kunnen falen! Maar... moet je niet juist dit soort dingen ondergaan om die angsten te overwinnen?' De opluchting verdeen als ijs in de zon. Was hij eindelijk een keer over zijn angsten heengestapt, had het nog niks opgeleverd. Met een kwaad gezicht zette hij zijn mp3-speler maar weer aan. Het nummer dat begon te spelen was van Nazareth: "Love hurts...! Love..."Stop. Volgende nummer. Hier had hij nu helemaal geen behoefte aan. Niet dat wat hij vanmiddag meegemaakt had nou gelijk met liefde te maken had, maar op een of andere manier was de boodschap die Nazareth hem met dit nummer wilde geven nu niet op zijn plaats.

Na een uur met-een-leeg-hoofd-naar-muziek-luisterend gereist te hebben, kwam Joran's trein aan in zijn woonplaats. Gauw liep hij het station uit, zocht zijn fiets op en fietste zo snel mogelijk naar huis. Voordat hij de woonkamer inliep keek hij nog even in de spiegel, en moest al glimlachen om wat zijn ouders hoogst waarschijnlijk zou zeggen: "Ben je nu al thuis?", met een gezicht dat zoveel verbazing uitdrukte alsof ze dachten dat hij maanden weg zou blijven.
Toen hij binnenkwam keken zijn ouders op van hun krant, die ze samen aan het lezen waren. "Goh, nu al thuis?" Hoe orgineel. "Hoe komt dat zo..?" Zijn moeder zag het al aankomen, zag hij aan haar gezicht. "Nou," begon hij: "Het was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ze is niet op komen dagen, namelijk..." "Dat meen je niet..." begon zijn vader, waarbij zijn moeder keek alsof Joran had verteld dat zijn eerste huwelijk was mislukt. "Wat lullig zeg! Maar... weet je ook gelijk wat je aan d'r hebt!"
Gelukkig zag zijn moeder het nog iets luchtiger: "Wie weet is ze het wel vergeten of zo, dat kan toch? Had je haar telefoonnummer niet dan - dat je haar even op het station had kunnen bellen!"
"Ja, nee dus." Joran baalde ervan dat ze nou juist dat moest vragen. Waarom was hij ook zo dom geweest! "Ik ga nu even op de computer, kijken of ze online is!" Zonder op antwoord te wachten vluchtte hij naar beneden, ging achter zijn pc zitten en startte MSN op... Ze was er niet. Shit. 'Slim van haar, de confrontatie uit de weg gaan', was het eerste wat hem te binnen schoot. 'Hoewel, het feit dat ze niet online is, kan ook betekenen dat ze er dus echt niet is! Misschien was er iets belangrijks tussen gekomen ofzo...' Hij hoopte het, maar vreeste toch nog steeds het ergste.
"Ik had je vanmiddag bij de telefoons op Utrecht CS verwacht, waar was je?!?", schreef hij in een e-mail aan haar.

Die avond had een vriend van hem gevraagd of hij ook meeging uit eten bij de Mexicaan. Ze hadden met zijn vieren een gezellige tijd gehad - ze hadden hem 'maar' drie keer gezegd 'dat hij zich er niet druk over moest maken', 'ze is je niet waard', 'vrouwen - je kan niet met, je kan niet zonder ze!' enzovoort. Het liefst had Joran de hele avond niet aan haar gedacht, maar dat was niet gelukt. 's Avonds, toen hij na redelijk wat drankjes op eindelijk thuis was gekomen, plofte hij gelijk achter zijn pc. 'Eén nieuw e-mailbericht' vermelde MSN hem gelijk. 'Asjeblieft, laat het van haar zijn - laat het haar vergeten zijn!' dacht hij, toen hij zijn mailbox opende.

meer :|

goed :)

ik wil weten hoe het afloopt!
Hij moet haar zien!!
Maak het af!!!

zoals je ziet, vond ik het spannend en leuk geschreven:)

Ik denk dat ik het nu (in het begin) net iets te autobiografisch vond, maar weet je, heel raar misschien, ik vind dit einde misschien juist wel leuk, zo'n open einde ofzo...

Charlotte

Ooh!! :eek: Goed verhaal! Ik wil echt een vervolg, zeker weten!! Wanneer kunnen we die verwachten?? (Ja, ik ben ongeduldig :o )

hey, ga eens door jij! :p :D

Heel goed! het boeide me!


en Charlottetje, dat gemierenneuk of die treinomroepen is zo blegh. ik zit vaak in de trein, en me broer 2 keer per dag, en er worden wel degelijk zulke leuke dingen omgeroepen. Bij mij ging er 1 zelfs een keer op de melodie van het wilhelmus omroepen waae we waren enzo, dus...


maargoed, ga door.

Zeker zeggen ze dat wel. Regelmatig zelfs.

en neem deze ook mee?

zo grappig vind ik dat niet, maar goed.
heb het ze ook nooit horen zeggen, maar joh, wat jullie willen!
Zoals een ander over spellingsfouten kan zeuren, omdat het die persoon opvalt, zo valt dit mij op en maak ik daar ook een opmerking over!
ik was er toch al over opgehouden?

Het leest best lekker (y)

Ik heb zelfs een keer in de trein gehoord:

"dames en heren, ons volgende station is utrecht centraal. dit is het eindpunt van deze trein. Kijk uw buurman nog maar ns goed aan, want u ziet elkaar waarschijnlijk nooit meer" :D

Dat is een classic, heb ik wel eens vaker gehoord. :)

oh... dan is de lol er wel n beetje af, ja... :)

moooi!!!! :) Er komt weer een vervolg hoop ik? :)

Je hoort mensen over de vervelendste en gekste dingen praten, dus ideeen kan je er zeer zeker van krijgen. Maar inspiratie... nou nee, dat krijg je niet na het zoveelste telefoontje: "Ja schat, ik kom er zo aan. Ik heb de trein van 10 over gemist en ben dus een 15 minuten later thuis." Waarna het vaak nog de hele reis zo doorgaat.

Of twee vrouwen van laat in de 30 die zich met kunst bezig houden en tegenover je zitten te praten over dat ze nooit meer een rode auto willen... want dat brengt ongeluk... net zoals zwarte katten....en tot de conclussie komen dat feng chui (of hoe je dat ook schrijft) nog niet zo slecht is.

Of de zoveelste versierpoging achter je van iemand die net een biertje teveel te pakken heeft.

Je hoort inderdaad veel, maar het gaat altijd over hetzelfde. Inspiratie kan je wel krijgen als je naar buiten kijkt en een beetje observeert, maar dat heb ik sowieso buiten al sneller.

Het verhaal is best leuk. Alleen is het jammer dat je stijl zo'n hoog romannetjes-gehalte heeft.

Dat juist, ja. :) Jij hoeft het ook niet grappig te vinden, toch? Ik vind het iig beter dan het standaard omroepbericht, das nog minder grappig.

Mierenneuken roept mierenneuken op. :p Je geloofde de mensen die het zeiden niet, dus ik dacht 'ik zeg ook even dat ik het ook regelmatig mee maak, wie weet gaat ze het ooit geloven als genoeg mensen het zeggen'. :p

Haha, ik denk dat ik maar wat meer met de trein moet gaan reizen :)

Over het verhaaltje: Leuk!! Mooi vervolg is het geworden! Ik weet alleen niet echt of ik wel wil weten hoe het nu afloopt... Op de een of andere manier vind ik dit einde zo ook wel iets hebben. Maja, aan de andere kant ben ik ook wel heel nieuwsgierig hoe het verder zou gaan :) Dus laat maar komen dat vervolg! ;)

nou dan zou ik ook best door mogen blijven gaan :p

Ik heb het gewoon nog nooit gehoord en zit toch vrij regelmatig (elke week toch zeker twee keer twee uur als het al niet meer is)
dus ja...
maar goed, doet er ook niet zo toe, ik gaf slechts mijn mening.
het verhaal vind ik daardoor gewoon wat minder aantrekkelijk beginnen zeg maar, snap je?!

Beargumenteer, a.u.b.? Ik lees die dingen namelijk nooit... :p

Nee, want aan het begin is toch sowieso niks mis? :p Ok, zullen we hier over ophouden? We weten 't nu allemaal wel, geloof ik...

Voor de mensen die op het vervolg wachten, thnx, heb geduld. ;) Komt zo spoedig mogelijk!

*smilie met gesloten rits mond*
(o, sorry, dan was het niet het begin, maar goed, sorry)
het verhaal zelf verder, was (is bedoel ik) nog steeds leuk hoor.
Ben benieuwd wat je van het vervolg gaat maken eigenlijk :D

charlotte

:D Tip: begin er nooit aan

Ik zit echt te wachten op je vervolg! ZOoo nieuwsgierig! :bloos: Kan ik 'm snel lezen?

Ik ook :)

goed geschreven,je beschrijft het nerveuse paranoide gevoel van iemand ontmoeten best goed.

Ik vind het ook wel leuk eerlijk gezegd. Totaal niet langdraderig (1e stuk), je laat goed zijn wat iemand allemaal denkt en voelt tijdens zo'n gebeurtenis!

Schrijf je snel verder? :)

“Soms kan er opeens wat tussen komen, maar ik was er wel degelijk van bewust dat ik had moeten afzeggen – bedacht ik me op de fiets, vanochtend.

Ik voel me schuldig dat ik je voor niets naar Utrecht heb laten komen, of de illusie heb gewekt dat ik er zou zijn. Maar ja, internet blijft vaag...

Vergeven?”

Eigenlijk moest hij nu boos op haar zijn, haar zeggen dat hij het niet leuk van haar vond dat ze hem vergeten was. Wat kon er nou tussen gekomen zijn dat ze net op was komen dagen! Ze kon toch wel ergens even een mailtje sturen?! Maar hij kon het niet. Hij was veel te blij dat er wat tussen was gekomen, waarschijnlijk iets belangrijks! En ze voelde zich er nog schuldig om ook – hij had haar meteen vergeven.

De wekker ging vroeg. Veel vroeger dan normaal gesproken. Gelijk zag hij dat ze een nieuwe mail gestuurd had.
“Ik sta om elf uur op de afgesproken plek op Utrecht CS! Wees er, asjeblieft!”
Was dit serieus? Hij gokte er niet op en voor hij het wist stond hij op het station – een kaartje te halen. Wie liep daar nou net langs, was dat niet een bekende van de televisie? Hij kon het zo gauw niet voor de geest halen. Opeens klonk het schelle conducteurfluitje in zijn oren, nu moest hij wel opschieten, anders miste hij de trein naar Utrecht nog!
In de trein kwam er een man tegenover hem zitten. Hij had een baard, een kaal hoofd een grote, ouderwetse bril op. “Let goed op, mijn jongen, vergeet niet dat wat je ook wilt bereiken, toch echt van twee kanten zal moeten komen.”
“Wat weet u er nou van wat ik bereiken wil?” sprak Joran, uiterst verbaasd dat deze vreemde man hem zomaar aansprak. Wat moest die vent van hem! “Niets is zo mooi als het lijkt, zelfs al lijkt het héél mooi.” Tijd om antwoord te geven had Joran niet, aangezien de trein op Utrecht CS aangekomen was. Gauw liep hij de trappen op, richting de telefoons waar ze afgesproken hadden. Hij keek op zijn horloge, vijf voor elf. ‘Wat zijn er weinig mensen op het station’ dacht hij bij zichzelf. ‘Waarom zou dat zijn?’ Plots zag hij een meisje langslopen met een wel heel bekend gezicht. ‘Hé, is dat niet dat meisje van vroeger, van de basisschool? Wat doet zij hier dan?’ Zijn verbazing kon niet op, maar werd nog veel groter, toen zijn ex van vorig jaar hem tegemoet kwam lopen. “Wat doe jij dan hier?” vroeg hij haar, maar alsof hij niet bestond liep ze langs hem heen.
Hij begon panisch te worden. Overal begon hij bekende gezichten te zien, oude klasgenoten, zijn broers, een paar exen. Zelfs zijn moeder kwam langs. “Heb je haar nummer wel?” vroeg ze hem, en voor hij antwoord kon geven was ze de hoek omgeslagen. ‘Ze zullen de stad wel in gaan vandaag’ bedacht Joran zich een oplossing voor dit alles. Hij liep naar de telefoons en keek weer op zijn horloge. Precies elf uur. Nu kan ze er elk moment zijn! Zou ze… Opeens stonden er twee jongens van een jaar of 25 voor hem. De ene ongeveer zo groot als hijzelf, de ander bijna een kop groter. “Kom je voor haar?” vroeg hij, terwijl hij Joran recht in zijn ogen aan bleef keken: “Dan heb je een probleem, ze bestaat namelijk niet. Maar wij wel, en wij nemen je mee, kom je?”
Angstzweet begon zich op zijn voorhoofd te vertonen terwijl hij de jongens een voor een aanstaarde. Toen zag hij het mes, dat de lange jongen opeens in zijn handen had.
“Nee!” schreeuwde hij nog, maar het was al te laat – het lemmet fonkelde in het zonlicht…

Badend in het zweet werd hij met zijn hoofd op het bureau wakker. Hij rilde over zijn hele lijf en moest eerst een tijdje nadenken wat er was gebeurd. “Het was een nachtmerrie, rustig maar!” zei hij tegen zichzelf. Hij keek om zich heen. IJskoud had hij het! En een verschrikkelijk droge mond. Hoe laat was het eigenlijk? Half zes in de ochtend. Verschrikkelijk – wát een tijd. Met het beeld van de jongen met het mes nog in zijn hersens liep hij naar de badkamer, slokte in mum van tijd een beker water weg en begaf zich weer naar zijn kamer, naar zijn bed. ‘Gelukkig, het was maar een droom’ dacht hij nog, en viel in slaap.

Na nog een paar uur goed geslapen te hebben, een douche en een ontbijtje voelde hij zich weer kiplekker. De nare droom van die nacht was hij alweer bijna vergeten, het mailtje dat ze hem gestuurd had totaal niet. De hele tijd dacht hij erover na, met een glimlach op zijn gezicht. Er was wat tussengekomen, iets belangrijks! Dat kon iedereen gebeuren toch? En ze had verteld dat ze op haar werk geen internet had, dus mailen kon ook niet!
Hij ging achter zijn computer zitten en startte MSN op. ‘Misschien dat ze er nu wel is!’ dacht hij, en zijn gedachten werden beloond.
“Hey, hoe is het met je” schreef ze. “Sorry van gister, maar ik wil het zo snel mogelijk goedmaken, eigenlijk.”
“Nou, doe je voorstel maar…” antwoordde Joran. Laat het nu maar van haar kant komen, hoor,’ dacht hij, en wachtte zenuwachtig op haar antwoord.
“Wat dacht je van de aankomende zaterdag, weer op Utrecht Centraal, bij dezelfde telefoons?”
“Lijkt me prima, tenminste, als je dan wel komt opdagen…” Hij moest haar er even mee plagen. “Had je ook al een tijd in gedachten?”
“Ik sta er om elf uur! Wees er, alsjeblieft?”

Ik vind het een spannend verhaal hoor, allebei die stukjes :eek: (y)

En dat gezeik over die trein omroep berichten is bullshit.

Precies zoals het in het verhaal staat, heb ik het vaak gehoord.

En ze variëren heus nog wel eens op de standaardberichten hoor, dus "wij naderen station .." of "nu eerst station .." enzovoort maakt allemaal niet uit. En dat van die bagage neemt u deze ook mee heb ik ook wel eens gehoord.

Maar die stukjes vond ik wel spannend om te lezen :)

Dat gezeik over dat omroepen in de trein weet ik nu wel :) Maar goed, ik vind het echt een cool verhaal!! Wil meer meer meer!!!
Ga echt zo door!