Verhalenwedstrijd: Geen titel
 

Geen titel

Het was 1948 en ik was weer vrijgezel. Mijn 3 jarig huwelijk was
geen succes geworden, aan wie het had gelegen was voor mijn
familie duidelijk. Mijn vader was het felste tegen deze duurzame
ontwrichting. Hij had liever gehad dat mijn huwelijk voor eeuwig
was blijven voortbestaan, maar ik was waarschijnlijk nog te jong
dit te beseffen. Ook mijn vriend Frits was weer vrijgezel, zijn
huwelijk had slechts 10 maanden geduurd. In tijden van de
Duitse bezetting hadden we alleen narigheid beleefd. Wij wilden
nu totaal vrij zijn zonder verplichtingen en aanhang. Ook mijn
gescheiden vrouw had geen moeite met het huwelijksdrama. Wij
waren als goede vrienden uit elkaar gegaan, ieder zij eigen weg.

Mijn vriend was dol op varen, in de oorlog waren vaak zijn
gedachten geweest een boot te hebben om er een wereldreis
mee te maken. Het was toen een utopie, maar nu realiseerbaar.
Ook ik begon steeds meer interessen te krijgen in luxe jachten,
maar stond toch iets vaster in mijn schoenen. Bij haast ieder
zeevaardig schip bleef hij staan en informeerde wat zo'n boot
zou moeten kosten. De bedragen varieerden van 300 gulden tot
3 millioen gulden. Het bedrag van 300 lag wel wat dichter in ons
bereik en een schip dat bijna niets kostte, daar is altijd wel iets
van te maken. Het werd een Urker Botter de U.K. 107. De prijs:
slechts 300 gulden.

De botter had 50 jaar trouwe dienst gedaan in de vissersvloot,
maar wegens ouderdomszwakte uit de vaart genomen. De
masten, de zeilen en motor waren eruit gehaald, alleen het
karkas bestond nog. Met behulp van Frits zijn fantasie werd het
schip ons eigendom. Ieder 150 gulden, zodat hij en ik dezelfde
rechten hadden en er geen onenigheid bestond van wie het
schip nu was. Het ging de schipper kennelijk aan zijn hart
afscheid te moeten nemen van zijn trouwe makker, maar toen
wij van andere schippers hoorden dat hij van plan was geweest
het schip voor niets naar een schepenkerkhof te brengen, kreeg
ik spijt van mijn 150 gulden.

Wij woonden op het moment van de transactie in Emmeloord,
ongeveer 16 kilometer van Urk. Wij hadden daar ook een bootje
liggen, een soort plezierjachtje, dat dienst gedaan had tussen
Marken en Volendam en enige jaren geleden aan ons werd
verkocht wegens omstandigheden. De prijs van dat scheepje lag
wel wat hoger. Wij konden er in wonen en er zat bij de
overdracht een motor in.

Het bootje heette de Jantina. Het was helaas niet geschikt voor
een wereldreis, in tegenstelling tot de Urker botter, mits wij hem
weer zeewaardig maakten. De U.K.107 werd met manskracht
naar Emmeloord gesleept, hetgeen een hels karwei was. Om de
beurt moesten wij trekken, een van ons bleef afwisselend in de
stuurhut en na drie uur inspanning was het karkas veilig in
Emmeloord.

De bewoners van het dorp vroegen ons wat wij er mee van plan
waren en toen mijn vriend trots zei het schip weer zeewaardig te
maken voor een wereldreis, begonnen ze te lachen. Een van de
bewoners - het bleek een oude schipper te zijn - sprak van een
doodskleed dat onze nieuwe aanwinst droeg, hetgeen door ons
niet in dank werd afgenomen. Negatieve uitlatingen konden wij
niet verdragen, alhoewel het wel begrijpelijk was.

Emmeloord was toen nog een klein dorp, iedereen kende
iedereen en wij waren als kunstschilder het gesprek van de dag.
Vreemde vogels vonden ze ons en vooral toen zij hoorden over
een wereldreis met dat ding werd er smalend gelachen. Wij
trokken ons nergens wat van aan. Er werd door Frits en mij hard
gewerkt aan onze boot.

Vele inwoners hadden een schilderij van ons gekocht om bij te
dragen aan het avontuur dat deze excentrieke jonge
kunstenaars in hun hoofd hadden. Het dorp was echter te klein
om de kosten te financieren. Er waren te weinig kooplustigen om
de kosten te dekken, wij moesten naar een stad verhuizen, maar
hoe? Er zat nog steeds geen motor in onze nieuwe aanwinst,
zeilen waren er ook niet en trekken: geen denken aan.

Noch Frits noch ik waren niet van plan nog eens die moeite te
doen die wij hebben gedaan toen we het karkas van Marken naar
Emmeloord hadden gesleept. De dichtstbijzijnde grote stad was
Zwolle en die kon alleen bereikt worden met behulp van een
sleepboot. Het slepen daar heen was erg duur en geld hadden
wij niet. De verkoop van schilderijen was helaas tot stilstand
gekomen doordat we ons in een dorp bevonden in plaats van in
een grote stad.

Op een dag kwam er een sleepboot voorbij gevaren en Frits riep
wat het ging kosten om meegesleept te worden naar Zwolle. De
kapitein van de sleepboot kwam met zijn boot even naast ons
liggen om over de transactie te praten. Het was vijftig gulden,
maar toen Frits zei, dat het bedrag pas later betaald kon worden
per postwissel, verdween de kapitein onmiddellijk weer met zijn
trekker. Deze voorvallen herhaalde zich, elke keer wanneer wij
eerlijk vertelden later pas te kunnen betalen, werd het contact
verbroken.

Opeens kwam ik op een idee om zonder geld en ruzie naar
Zwolle te komen, er zou wel een hoeveelheid psychologie aan te
pas moeten komen, maar nood breekt wetten. Weer kwam er
een sleepboot aangevaren en weer riepen wij waar hij naar toe
moest. Naar Rotterdam riep de schipper en toen wij hoorden wat
het ging kosten als hïj ons mee nam riep hij "200 gulden". Ook
deze schipper kwam langs zij, maar wij spraken nu niet over een
postwissel. In mum van tijd waren wij aangehaakt en de reis
begon.

Na ongeveer 2 uur varen - op de hoogte van Zwolle - begon ik
te roepen naar de kapitein dat we straks geen geld zouden
hebben als we in Rotterdam aankwamen, waarop de sleepboot
onmiddellijk vaart verminderde tot hij stil kwam te liggen. De
kapitein wipte even bij ons aan boord voor nadere inlichtigen en
liet weten ons helaas niet verder mee te kunnen nemen. Wel
bracht hij onze boot nog even veilig naar een ligplaats. Hij vond
ons erg sportief dat we niet pas in Rotterdam daarvan kennis
zouden geven. De sleepbootkapitein nam van Frits en mij
vriendelijk afscheid, en vertrok meteen weer richting Rotterdam.
Wij lagen nu zonder problemen in een jachthaven.... in de grote
stad Zwolle.