Eenzaamheid
 

Ik loop buiten
door de sombere regen,
op een kille, koude avond
helemaal alleen.
Het zonlicht verandert in duisternis
maar toch loop ik door,
in de hoop mezelf te ontdoen
van de sombere gedachtes en gevoelens.
Ik voel geen regen op mijn haar
en geen wind langs mijn gezicht,
het is slechts de eenzaamheid die ik voel.
En dan, uit het niets,
voel ik tranen in mijn ogen
in een vlaag van spijt.

In gedachten zie ik
hoe we tegen elkaar aanliggen,
kijkend naar een hemel van sterren
op een zomerse avond.
Hoe je me aankijkt
zonder te weten,
dat ik opschrijf
hoeveel ik van je hou.
En hoe ik achterop zit,
terwijl jij fietst
en we samen alleen maar lachen.

Dan voel ik de natte regen
en de koude wind langs mijn gezicht,
en dan zie ik pas in
wat ik heb laten gaan.

Het is een soort 'daboekvorm' van wat je meemaakte op een avond dat je over straat liep
Ik vind het wel mooi, maarrrrrrrrrrrrrrr
Het is eigenlijk meer een verhaal of een emotie die je opschrijft en niet écht een gedicht. maar een uiteenzetting. Het beeld dat je oproept, herken ik meteen. Zo heb ik me ook vaak gevoeld.

Toch vind ik het wel iets hebben :)

Heej tnx, je hebt gelijk hoor.. heb nog nooit een gedicht geschreven (alleen met sinterklaas dan :P)
Maar ik moest het gewoon even kwijt
kus