[titelloos]
 

“Ik ben vergeten hoe het was,
om zonder jou te leven.

Ben hopeloos de weg kwijt,
verdwaalder dan ik toe wil geven.

Ik snap niets meer van alles.
Zoekend naar mijn schuld,
niet begrijpend waarom je die mij hebt gegeven.

Vraag waarom,
het antwoord is dood.
Snap niet waarom,
je je liefde voor mij verbood.

Ik ben vergeten wie ik was,
of wie ik nooit ben geweest.

Ben verbijsterd achter gelaten,
en mijn eigen ik, mis ik nog het meest…”

Je eerste twee strofes vind ik mooi, het leest goed en het heeft een bepaalde sfeer, maar daarna wordt het een beetje cliché, ook met die rijm, waardoor het een beetje saai wordt om te lezen vind ik.

ik vind hem wel mooi. soms hapert hij een beetje, maar dat kan ook aan de manier liggen dat ik hem lees. de gevoelens komen in ieder geval heel erg naar voren, het is duidelijk hoe je je voelt.

Ik ben vergeten wie ik was,
of wie ik nooit ben geweest.

"Ben verbijsterd achter gelaten,
en mijn eigen ik, mis ik nog het meest…"

heel mooi! je liefde heeft je verlaten en omdat je je zo aan hem hebt gegeven, ben je helemaal vergeten dat je ook nog een eigen leven, zonder hem, had. nu moet je met jezelf verder, alleen weet je eigenlijk helemaal niet meer hoe dat nou was.
ik herken het zeker wel, en je hebt het perfect verwoord.

"Ik snap niets meer van alles.
Zoekend naar mijn schuld,
niet begrijpend waarom je die mij hebt gegeven."

deze vind ik iets minder, ook omdat geven ook al in de vorige strofe voorkomt. ook loopt hij niet helemaal lekker.

maar echt heel mooi! eigenlijk mag ik niet klagen :o