|
Stil lachend verdriet [Heimwee]
Ik zag wat gezegd werd
en wat goed was, waarna ik nu draai en val in gesloten zwarte stilte en geen oog dat spreekt Zo ver, de afstand zou ik lopen als je me vertellen kon waarheen, waarvoor, hoe lang nog, vertel me, wanneer weer, samen Want nu mijn tranen lachen om iedere centimeter eenzaam verdriet, verlang ik kwetsbaar, naar jou of het licht dat ik achter liet |
Ik zie iemand voor me die al tastend, zwevend, wentelend naar beneden valt, in een grote ruimte/opening die zwart met vaag voorbijflitsende kleuren is.
Oftewel; ik vind het een enorm lastig te plaatsen gedicht ;). Misschien is dit gevoel het goede, maar misschien ook niet; ik kan het niet helemáál bij 'heimwee' plaatsen. Ik vind je gedicht dan ook nogal vaag, eerlijk gezegd... ik mis een houvast waarbij ik me een goed beeld kan vormen. Omdat ik dat hier niet heb, dwaal ik eerlijk gezegd ook een beetje af. Je schrijfstijl is erg leuk, en zeer geschikt voor mooi, zwaar woordgebruik, maar toch vind ik dat je iets te weinig met te veel woorden verteld; ik raak het in de derde strofe een beetje kwijt. Wel vind ik de slotzin écht heel goed, omdat je teruggrijpt naar vanwaar de ik-persoon kwam; heel sterk! |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:25. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.