Nooit kunnen zijn
 

Ik heb je gedroomd
alsof je in een levend
samen zijn bij mij was,
in de kou op mijn fiets,
de warme bus, trein
of in een duffe klas

En nu je zacht in slaap
zonder woorden
gevallen lijkt te zijn

is het koud daar waar
jij nooit was, maar dacht
en voelde, waar jouw ogen,
blik, lacht en me ving,
viel ik oneindig diep
maar o zo zacht

Daar mis ik je en weet je
je bent er, niet ver,
maar dichtbij, bij mij

Oeh, die rijm vind ik zo goed. Lekker onopvallend, waar door het heel natuurlijk leest, ondanks dat er schrijftechnisch gezien ook behoorlijk wat in zit. De sfeer die je oproept is misschien niet origineel, maar hij werkt wel, waardoor je gedicht gewoon heel fijn is om te lezen. Alleen een ding: lacht--> zou dat niet lachte moeten zijn, anders klopt het niet helemaal, want de rest van die strofe is allemaal in verleden tijd.