Achteloos
 

De glans
die je kracht gaf
Vergeeld, naast je neergelegd
Het bladdert af en waait weg
Verzuchtend in jouw zee
van verkozen illusies

De pracht
die je kroonde
Zoveel souplesse, achteloos
wandelt dit vergeten hoofdstuk
in jouw hoofd
mee
tot jouw dood

De waarde van de eerste twee regels zie ik niet. Ik zou het mooier vinden als je in die laatste regels van je gedicht je in plaats van jouw zou zetten, of in elk geval alleen in de laatste regel, maar daar heb ik niet echt een reden voor merk ik, is meer een gevoel. Alliteratie in de eerste strofe vind ik leuk, je schetst ook een beetje een dramatisch beeld, iets hopeloos, dat vind ik wel mooi :) .