[gedicht] 'het gevoel waar ik naar verlang.'
 

Ik kan er niet omheen,
van binnen ben ik eenzaam en alleen.
Mis de warmte van het samenzijn,
geen regen maar zonneschijn.
Om te weten dat iemand van je houd,
het is hier nu zo koud.
Dromend van groen gras,
ik wou dat het waar was.
Iemand die me beschermt,
en over me heen ontfermt.
Iemand die me liefde kan geven,
en me hoog laat zweven.
Armen om mij heen,
nooit meer alleen.
En voortdurend, de hele tijd,
iemand die liefdevol met me vrijt.
Dit alles lijkt me zo fijn,
kon deze droom maar waarheid zijn.

Afgezien van de taal- en spelfouten loopt het gedicht niet lekker. Je hebt zeer geforceerd gerijmd. Daar waar je diepgang zoekt, wordt het gevoel, voor zover deze opgewekt wordt, onderuit gehaald door dit storende aspect. Daarbij is die diepgang vaak niet aanwezig of clichématig uitgewerkt.

Het onderwerp is niet bijster origineel (liefde, bescherming..), en de inhoudelijke invulling daarvan ook niet. Het zijn haast kinderlijke associaties; een gedicht dat een klein kind in elkaar geknutseld zou kunnen hebben. Probeer wat meer schwung, inhoud en gevoel in je komende gedichten te stoppen! :)