ik ben onbelangrijk
 

Ik voel me zo. En het is zo, wel het is niet zo maar de mensen rondom me (niet iedereen, ik heb een heel goede band met 4 vrienden) behandelen mij alsof ik minder waard ben en mijn mening telt niet en mijn verhaal telt niet. Alles wat ik zeg beschouwen ze als een leugen tot het tegendeel bewezen wordt ofzo. En ik kan het niet aan ik wordt letterlijk zot, ik wil weg, en terwijl dat ik dit typ weet ik dat het stom klinkt maar ik wil terug naar vroeger toen ik een peuter was of toen ik nog echt gelukkig was en van niets wist...
Kent iemand dit gevoel? Moet ik me er tegen verzetten (zoals ik doe) of mag ik me laten gaan en in mijn 'wereldje' blijven? Wie dit kent gaat dit over? Ik heb zoveel vragen. help mij. Ik wil weg ik kan niet meer .......

Ja, je wilt onsnappen dus
is dat niet iets typisch voor de pubertijd, weglopen voor je problemen? :D
maar we kunnen nog niet echt door de tijdreizen ofzo, dus terug gaan naar je kleutertijd zit er niet :P
Maar je kunt wel proberen je omgeving te veranderen. Er met sommige mensen die je ongelijk behandelen over praten (bijv je ouders) en voor de rest proberen die gemene mensen iut de weg te gaan..
dus dan doe je eigenlijk precies wat je van plan was; vluchten

sorry, volkomen nutteloze en vooral onbelangrijke post, maarja.. that's me

Ik wil blijven. Ik kom niet meer terug. Ik vind het leuker.

Wie zijn die mensen die je dat gevoel geven?
Het zijn gelukkig niet je vrienden, dat schrijf je zelf al, maar wie zijn het dan wel?
Hoevaak heb je contact met hen en in welke hoedanigheid (zie je ze elke dag thuis, elke dag op school of 1x in de week met sporten bijv)

iedereen ouders, andere familiemensen (? dat is geen woord) mensen van wie ik dacht dat ik ze kon vertrouwen iedereen behalve die vrienden dat ik zei.

Nou, het feit dat je die vrienden hebt is in ieder geval al heel belangrijk. Zeg dat niet in een snelle zin, maar sta er echt bij stil. Je hebt 4 goede vrienden! Dat is niet niks: dat zouden maar al te veel mensen graag hebben. Blijkbaar ben je toch niet zo onbelangrijk, want je hebt iets heel waardevols.
Dat je ouders en overige familie je dit nare gevoel geven vind ik wel verontrustend. Deze mensen horen je júist te steunen en onvoorwaardelijk in je te geloven. Aan je ouders zou ik aangeven op welke manier ze je pijn doen. Ik denk dat het heel moeilijk is om dit verbaal te vertellen, maar denk je dat het je lukt om hen misschien een brief te schrijven? Laat hen in ieder geval weten hoe naar je je voelt mede door hen en hoe ze je dat gevoel hebben gegeven. Misschien dat jullie op die manier samen tot een oplossing kunnen komen.
En wat de overige mensen betreft: gelukkig hebben we niet met iedereen een goede band. Mensen die jou zulke negatieve gevoelens geven die zijn jóu niet waard en niet andersom. Ga er niet te veel tegenin, maar probeer je af te sluiten voor wat zij zeggen. Hecht meer waarde aan wat je vrienden zeggen, want zij kennen jou en op hen kun je bouwen.

Je kan het ook van de andere kant bekijken, je bent onbelangrijk en hetzelfde geldt voor je problemen. Wees een stipje zonder zorgen.

Accepteer die vervelende mensen nu maar in het leven, je zult er nog vaak mee te maken krijgen. Laat die mensen nu maar, als je je teveel van ze aan gaat trekken (rokjes, strings), you'll become one of them :P

dat je 4 erg goede vrienden hebt, zegt al genoeg.....je moest dankbaar zijn dat er 4 hebt, sommige mensen hebben er geen of maar 1 à 2...die hebben pas reden tot klagen.

Als het echte goeie vrienden zijn, doen ze zoiets niet:
Ik vind het een beetje tegenstrijdig... je zult denk ik toch voor jezelf op moeten komen ;)

Het is iedereen behalve zijn vrienden, dus niet tegenstrijdig, lijkt me. ;)

Verder ben ik het eens met Balance en Apomes.

Voelt het zo of IS het zo?
Heb je het bij ze nagevraagd? Of heb je zelf bedacht dat je onbelangrijk bent.

Dit zijn wel hele belangrijke dingen om na te gaan.

Vind jij jezelf belangrijk? Dan moet je dat kunnen tonen aan andere mensen door gewoon mee te doen en te praten en te laten zien dat jij dat ook gewoon waard bent. Het gaat om je uitstraling. Waarom zou je jezelf als onbelangrijk beschouwen als anderen dat doen? Laat zien wie JIJ bent en als jij zo'n houding aanneemt zien andere mensen vanzelf dat jij ook iemand bent.

'k Ga eens wat uitgebreider reageren. :)

Ik ken je gevoel en het wordt gewoon in alles bevestigd. Je zegt iets, de ander hoort het niet en je denkt voilà, negeer me maar weer, ik zal wel niet belangrijk zijn.... En zo gaat dat in vele situaties. Ik kan heel veel slechte situaties opnoemen, maar als ik eerlijk ben tegen mezelf zitten er wel een hoop goede tussen ook.
Hoe kom je eigenlijk aan dat gevoel? Wat hebben die mensen dan tegen je gezegd? Is er een ruzie geweest? Geloof je niet meer in jezelf? Voel je je anders als je bij die (vier) vrienden bent?
Heb je er al eens over gesproken (geschreven eventueel) met die mensen? Is het al altijd zo geweest? Hoe is het begonnen?
Ik had ook het gevoel dat iedereen tegen me was en ik deed er niet veel aan om de situatie te verbeteren. Tot in het niet meer aankon en enkel nog huilde. Ik stopte met school, blowde meer, ging niet meer uit, zat altijd in mijn kamer...en zo sloot ik mezelf op in mijn 'eigen wereldje'. Dit was één van de minder slimme dingen die ik gedaan heb, want zo loste ik het niet op, ik vluchtte van de confrontatie die nét zo nodig was op dat moment.
Doordat ik echt helemaal in zak en as zat is er veel meer communicatie gekomen en zag ik eindelijk in dat mijn ouders en zussen wel om me geven, van mijn 'vrienden' ben ik het nog niet zo zeker. Het komt er dus gewoon op neer dat je de confrontatie met je ouders...(mensen die jou dus niet geloven naar jouw gevoel) aangaat, hen vertelt wat je voelt en naar hun ideeën polst. Zeg hen NIET:Jullie geloven me nooit. Dat lokt enkel ruzies uit. Zeg hen dan liever iets in de trant van Ik heb vaak het gevoel dat jullie niet in me geloven en dat kwetst me.
Dat je weg wilt is een heel normale reactie, ik ken best dat 'vluchtgevoel', maar het is geen oplossing, want problemen neem je zowiezo met je mee. Waar je ook bent, jezelf neem je mee, daar kan je niet van onderuit. Zelfs al gaat het dan even beter, je moet eraan werken, want anders komt het vroeg of laat toch eruit en dan mss wel op een (nog) minder goed moment.

Laat je nog eens weten hoe het gaat?

Oops, verkeerd gelezen :o
Maar ik blij erbij dat je aan je zelfvertrouwen moet gaan werken :)

Inderdaad. Ik heb bijvoorbeeld niet eens 4 goede vrienden - om eerlijk te zijn denk ik dat ik er maar één of twee heb.

Dus prijs je gelukkig :)

Het meer blowen enzo herken ik wel. Maar het feit is dat mijn ouders het weten wat ik vind. Iedereen weet het, ik ben spontaan, vriendlijk. Vroeger was ik heel heel onvriendlijk en was ik die jongen die achteraan in de klas zat en als je iets tegen me zei dan antwoordde ik meestal met; Fuck off off of iets in die aard. Dan ben ik uit verveling boeken gaan lezen over boeddhisme, zen en dergelijken. Ik zag de wereld anders tralala... mensen zeiden zelf dat ik aangenaam was om bij te zijn(wat de eerste keer was) en dan plotseling deed ik mijn ogen opnieuw open en zag ik dat niet alles was zoals ik mijzelf wijsmaakte. De dagen zijn niet beter als je lacht, de mensen blijven even onvriendelijk, de natuur is niet mooi meer, hoeveel ik ook het tegendeel wou bewijzen werd ik overal terug met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn ouders vinden dat ik een fantasie wereld leef, ze wouden we naar de dokter sturen gewoon omdat ik ging wandelen in de regen(wat een prachtige avond was het). En nu en al een tijdje ondervind ik dat de mensen rondom mij mijn visie niet aanvaarden en het gaat verder dan alleen mij visie; ze aanvaarden niets meer wat ik zeg ik wordt genegeerd. En ik het beging verzette ik er mij tegen. Nu geef ik het op ik wil in mijn eigen 'fantasiewereld' leven waar alles nog goed is. Waar de natuur mooi is, waar regen en koude ook mooi weer is, waar mensen in vrede kunnen leven met alles. Ik ben mentaal uitgeput om mij nog meer te verzetten.

Het komt er dus op neer dat jij een andere visie hebt dan de meeste mensen en die anderen kunnen dit niet aanvaarden.
Misschien dring jij wel teveel (onbewust?) jouw mening op? Of is jouw mening gewoon zodanig afwijkend dat het mensen een onprettig gevoel heeft en dat dit hen angst aanjaagd?
Als jij het aankan om alleen in jouw fantasiewereldje te leven, dan wens ik jou veel geluk, maar ik geloof nog altijd dat een mens een sociaal dier is, die nood heeft aan (echte) contacten.
Misschien ben jij wel een geboren kluizenaar? Ofwel zit je gewoon ff met je eigen gedachten in de knoei, omdat niet alles is wat het voor je leek. Daar leer je wel mee omgaan, hoor.
Misschien helpt het je te schrijven of iets kunstzinnigs te doen om je uit te drukken op jouw manier.
Blowen zal er niet veel bij helpen, hoor, daarom ben ik nu ook al een paar weken gestopt.

Ik heb wel nog veel echt contact, met mijn 4 vrienden en met andere mensen ook, maar vooral met die 4. Die aanvaarden mij, die begrijpen mij.

Blowen helpt niet maar het is wel leuk, maar ik denk dat ik ga stoppen.

Goed voor jou. :)

Voor het grootste deel van de wereld ben je ook gewoon onbelangrijk :) Voor je omgeving ben je misschien belangrijker dan je zelf inziet, misschien ook juist niet.

Ik heb dat ook gehad... Ben ervan afgekomen door mezelf te dwingen een andere houding aan te nemen... En dat is me na 4 jaar gelukt . Je kan er ook het beste met mensen op msn ofzo erover praten wat zij er van vinden (dus geen bekenden die je niet 100% accepteren). Negeer juist de mensen die jou tot nu toe hebben genegeerd dan voelen ze hoe dat is en neem een houding aan van: als je me niet accepteerd moet je oprotten en denk vooral meer aan jezelf. Ook weer niet té maar het kan altijd beter. En zeker geen dingen doe die je niet wilt of gaan meelopen. Succes (y)

Okay, je bent 15. Na 4 jaar gelukt om je houding aan te passen. Dus op je 11de had je door dat je houding verkeerd was? Allemaal goed en wel hoor, maar als je elf bent wordt het inderdaad tijd dat je in de 'grote mensen' wereld stapt en ik ben blij voor jou dat je dit na 4 jaar hebt kunnen doen.