naamloos
 

Wat zochten mijn gedachten vannacht,
toen mijn ogen op het witte plafon waren,
en ik de nacht in dag veranderen zag.

Wat deed mijn hart pijn en schokkend,
toen ik je naam fluisterde in het niets,
en ik een traan langs mijn wang voelde gaan.

Wat was mijn hoofd zwaar en vervreemd,
toen ik merkte dat ik alleen was vannacht,
en zag, dat mijn bed nog onbeslapen was.

Hoi!
Pakkend, tikje zwaar voor mijn smaak am Moment.

Het is plafond, dat ten eerste. Tweede ding dat het een beetje uit evenwicht haalt is de verschillende betekenis van 'wat' in de eerste en de andere strofen.

Verder brengt het een prachtig griezelig-beklemmend gevoel over.